ВОЛАТАВА ГАРА
1
Грымнуў у грудзі гары —
Пала прад волатам:
"Колькі захочаш бяры
Срэбра і золата".
Не нахіліўся падняць.
Рушыў.
Устала
I засталася стаяць
Там, дзе стаяла.
2
Шляхам зваротным ішоў,
Грымнуў — не ўпала.
"Што ж ты,— спытала,— знайшоў?
Сіла — і тая прапала".
Глянула — цёмна ў вачах!
Страшная сіла!
"Ты засланіла мне шлях..."
З
I саступіла.
Долы адкрыла. А ён
Зноў рушыў верхам.
...Плач, што ляцеў наўздагон,
Зносіла ветрам.
НОВЫ СНЕГ
Столькі снегу, што галіны ломяцца.
Белы снег — таму і белы свет.
Чысціня. На чысціні і ловяцца.
След у след
Ты ступай за мной паміж сумётамі,
Дзе слядоў не бачна нічыіх.
Не сумуй былою адзінотаю —
Мы ўдваіх
Каля ўскрайку лесу вечаровага,
Дзе пазёмка запыняе бег...
I нічога ў нас з табою новага —
Толькі снег.
ПЕРАД ТАБОЙ
...Я з лёсам
Біўся на нажах,
Пакуль мяне ты не любіла,
Ты мне адкрыла смерці жах..
Не,
Жах жыцця ты мне адкрыла.
На міг
на ростанях Сусвету
Любоў
Знайшла маю душу.
Я не прашу кахаць за гэта...
Я літасці тваёй
Прашу.
РАЗРЫЎ
Узняў кулакі над сталом —
I грымнуў аб стол кулакамі:
"На скос, на распыл, на разлом
Усё, што было паміж намі!"
I не азірнуўся ў дзвярах...
I бачыў да скону штоночы
Два чорныя возеры ў снах:
Сірочыя сынавы вочы.
СПАДАРОЖНАЯ
...I выпадкова, плоць да плоці
Нас кінула на павароце,
I шляху пыльная шляя
Між ліп згубілася высокіх.
Зеленавокая мая!
Я не люблю зеленавокіх.
Ды асляпіла гэта сіла,
Што скразнякамі ў нас гудзе.
На міг адзін яна зрадніла —
Яна навекі развядзе.
Ніхто не будзе вінаваты!..
А ты —
да страты, да расплаты,
Да развітання за вярсту —
Глядзіш,
нібы сястра на брата.
Як сірата на сірату.
КАМЕНЬ-ЖАЛЬНІК
На сівы быльнёг,
На разбег дарог
Да вясёлых ног
Камень-жальнік лёг.
Не ступі — згарыш! -
На каменны крыж.
Калі ж смелы: кліч!
Пад сырой зямлёй
Залатой змяёй
Звіўся Вечны Зніч.
Як не ўпадзе кліч
З рота жабаю,
Выйдзе Вечны Зніч
З камень-жальніка.
Пабяжыць, гарун,
Да Старых Барун,—
Дзе згубіў Пярун
Залаты бізун,—
Не тварыць мальбу,
Не спраўляць жальбу,
А ці волю гуляць
Альбо неба сцябаць.
КАЛІ ШАНЦУЕ
Гнулася арэхавая вуда,
Торгаючы рыбіну душу.
"Ну куды ты дзенешся?..
Нікуды!.."
Я вясёлы, быццам з кірмашу,
Мне ўвесь дзень сягоння шанцавала!
I насадка на тваю душу
Анічога мне не каштавала.
Кіну ў кош. Ляжаць ужо ў кашы
Два самы, нібыта гладышы.
А душа рванулася —
парвала
Жылку!..
Што ж, і два самы — нямала.
Трэцяму —
Сягоння шанцавала.
ЗАЎТРА РАНА ЎСТАВАЦЬ
Заўтра рана ўставаць...
Ачмурэлая поўня ў акне.
Заўтра рана ўставаць...
А размове канца не відно,
Хоць і сказана ўсё,
і дапіта да донца віно —
Не памочнік сягоння яно,
заўтра рана ўставаць.
Нашы дрогкія цені
стамлёна ляжаць на сцяне,
Заўтра рана ўставаць,—
Трэба спаць, трэба спаць, трэба спаць;
Нам ці страшна абодвум
апошнія словы сказаць,
Ці няма што сказаць...
Заўтра рана ўставаць.