Выбранае

Што мы вырашым сёння
па праўдзе альбо па мане?
Заўтра рана ўставаць —
Позні час, позні час, позні час;
Вось мы побач сядзім,
і ніводны не ведае з нас,
Як дагрукацца мне да цябе
і табе да мяне.

Кожны з нас выплывае са шторму
на ўласным чаўне,
Нешта ёсць паміж намі,
чаго не дазнацца дваім,
Можа, трэці патрэбны,
тым больш што гаворка аб ім,—
Заўтра рана ўставаць...
Дык патрэбны нам трэці ці не?..

Быццам маятнік ноч —
З боку ў бок, з боку ў бок, з боку ў бок,
I размова, нібыта
з рукі на руку ланцужок.
Недзе ж ісціна ёсць,
залатая сярэдзіна ёсць,
Толькі мы да яе —
ні на крок, ні на крок, ні на крок.

Значыць, скончым нічым,
як калісь пачалі ні з чаго,
Заўтра рана ўставаць,—
заўтра гэтае ўжо настае:
Дзве блакітныя знічкі
упалі на вейкі твае,
Адхіснулася цемра
ад боскага твару твайго.

Мне б маліцца прад ім
і нічога не помніць апроч,
Што крывёй прыкіпеў,
што ў цябе ўсімі жыламі ўрос!
Заўтра рана ўставаць —
і разлічвацца лёсам за лёс,
Бо не выправіць дзень,
што не здолела выправіць ноч.

Бо пакутліва помнім
і ведаем болей ад слоў,
З іх любое, як зброя:
ці шчыт у гаворцы, ці меч.
Трэба класціся спаць —
Не пярэч, не пярэч, не пярэч,
Поўня ўзбіла падушкі
пад ценямі нашых галоў.

Цені нашыя спяць.
На крайку твой, на самым ражку.
Я па звычцы паправіў
падушку яму пад шчакой.
Заўтра рана ўставаць...

...Укацілася поўня ў пакой
I павісла гадзіннікам на залатым ланцужку...
Рана, рана ўставаць.