***
Выйшаў летам.
Вярнуўся зімой.
"Дзе ты быў?"
Ён маўчаў, як з партрэта.
"Дзе ты быў?"
Раптам ён:
- Божа мой,
Не давайце мне плакаць пра гэта!
Павялі на магілы: "Тут брат.
Тут сястра. Ці за гэта не плацяць?
Дзе ты быў?!"
А ён зноў, як вар'ят:
- Не давайце пра гэта мне плакаць!
"Хоць падробныя слёзы сатры,
Хоць адну
па сястры ці па браце,
А пасля хоць жыві, хоць памры,
Дзе ты быў?!"
А ён зноў:
- Не давайце...
Адракліся яго. Ён прадаў,
Што было на падворку і ў хаце
I прапіў, і пайшоў, і прапаў,
I ніхто не жалобіўся ў страце.
Летам плакаў туман па сястры,
А зімою завея па браце,
Захлыналіся плачам вятры:
"Не дава... не дава... не давайце".
***
Не з тымі пайшоў i дарогай не той.
Дарэмна дарога прасіла:
"Чакай.
Азірніся.
Падумай.
Пастой".
Вяла невядомая сіла.
Дарозе казаў: "Ты не тая. Маўчы".
Ні д'яблу не верыў, ні Богу -
I крочыў, і крочыў
удзень і ўначы,
Пакуль не адолеў дарогу.
I рушыў далей - на цалік, і сляды
Пакінуў, што сцежкаю сталі.
А тыя, што з ім не пайшлі,
хто куды
Пазбочвалі і заблукалі.
Глядзелі яны - хто з дупла, хто з нары,
Аброслыя мохам з карою -
Як ён пад гарою,
як ён на гары,
як знік
і прапаў за гарою.
***
З нянавісці - пасля ужо з усяго
Астатняга...
А ён пачаў з любові.
I ўжо калі ўзнялі на крыж яго,
Нянавісць выйсце ведала - любое.
Не ведала любоў ні аднаго.
Натоўп глядзеў натоўпам, як звычайна,
А ён канаў, спрабуючы адчайна
Знайсці хоць апраўданне: "Для чаго?" -
I не знайшоў...
Хацеў быў крыкнуць груба:
"З нянавісці! Пасля ўжо з усяго..."
I не разняў скрываўленыя губы.
ГУЛЬНЯ
Ранкам неба пацямнела, а днём
На дарогу ўпала чорным агнём.
Нахіліўся і падняў я агонь,
Перакінуў з далані на далонь.
I на правай - прапаліў скуру ён,
I на левай, як кляймо, стаў відзён.
I спытала даланя ў далані:
- Для чаго нам перакідваць агні?
I сказала далані даланя:
- Гэта забаўка такая. Гульня.
ВАР'ЯТ
"Што робіш, брат?"
"Грудок капаю брату.
Прасіўся пахаваць каля царквы".
Не замінайце вар'яцець вар'яту.
Тым больш, што ён капае, а не вы.
Тым больш - нікога: ні сястры, ні брата
Няма ў яго, ніколі не было.
Не набягайце шкадаваць вар'ята -
Яму няўцям, што розум адняло.
Не з вамі ён,
Ягоны брат не з вамі.
Вялікаму ў дзіцячым паліто
Яму баліць над зрослымі брывамі, -
Бог ведае, з чаго баліць і што.
Бог ведае, каго якія страты
Пільнуюць - і да страты не дапяць:
Хто ў немачы, хто ў розуме
вар'яты,
Хто брату брат - адно грудок капаць.
***
Шастае вецер па даху.
Гулка - як б'юць у званы.
Ноч набіраецца страху.
Зданямі поўняцца сны.
Гэтак душы адзінока,
Скрушна - хоць крыкам крычы…
Днём яна - д'яблава вока.
Боскае вуха ўначы.
МАТЫЛЁК
Замкнуў яму я горла, да таго ж
Другой рукой над ім занёс я нож.
Як ён баяўся, гледзячы ў нябыт!
I плыў, і плыў з вачэй яго блакіт.
Ніхто ўжо быў ён і нішто, мярцвяк,
Мой вораг, ненавіснік мой. Аднак
З дзяцінства, з лугавіны ля ракі
Блакітныя ўзляцелі матылькі.
I сеў яму на вейка матылёк.
Я кінуў нож і адпусціў замок.
ГАЛУБЯТНЯ