- Што ж ты бачыла, мая міленькая, што чула? Кажы! - затрэслася ад цікаўнасці, а можа ад хвалявання, запытала Марцэля.
Франка бачыла і чула, як Павел спачатку пачаў даводзіць урадніку, што Франка невінаватая, што ўсё гэта плёткі і людская балбатня, што ён не атручаны, жывы і ні ў чым жонку сваю не абвінавачвае. «Адпусціце яе і аддайце мне, пане ўраднік», - прасіў ён. Пасля дастаў з-за пазухі торбачку і высыпаў на стол перад ураднікам кучу сярэбраных рублёў, а калі той пачаў адмаўляцца, даводзіць, што ён баіцца адказнасці, што Казлюкі могуць данесці на яго вышэйшаму начальству, Павел пакланіўся яму да самай зямлі і прысягнуў, што ён упросіць Казлюкоў і ўсіх упросіць, каб маўчалі. Ураднік, хоць і сквапна пазіраў на сярэбраныя рублі, усё яшчэ адмаўляў Паўлу. «А што, калі на мяне данясуць? Са службы за гэта вызваляць і пад суд аддаць могуць». Тады Павел рэшту рублёў з торбачкі высыпаў, было іх на стале, можа, больш за сто, і зноў да самай зямлі пакланіўся ўрадніку. Убачыўшы столькі грошай і задаволены тым, што Павел яму так нізка кланяецца, ураднік не вытрымаў і згадзіўся адпусціць Франку. Пры гэтым ён так смяяўся, ажно хапаўся за жывот. «Вось дурань, - казаў, - другога такога дурня яшчэ не было на свеце!» А Павел, не звяртаючы ўвагі на яго смех, пытаў аб ёй, аб Францы. «А дзе ж яна, пане ўраднік? Адпусціце яе і аддайце мне». Ураднік адамкнуў, нарэшце, кладоўку і пачаў са свечкай шукаць яе, бо, угледзеўшы Паўла, яна схавалася за нейкую бочку і прагнула праваліцца скрозь зямлю. Але Павел падняў яе, узяў за руку і павёў да чаўна. Вось як гэта было! Вось што яна чула і бачыла.
Франка нарэшце змоўкла. Маўчала, нібы анямеўшы, і Марцэля. Пасля пачала шаптаць:
- Ой які ж ён добры! Як Ісус, добры! А ты, Франка, шчаслівая...
- Хай гэта шчасце д'яблы возьмуць! - кінула злосна Франка.
- Не разумееш ты свайго шчасця, дурніца! - пачала Марцэля, але Франка рэзка перапыніла яе:
- Забіў ён мяне гэтай сваёй дабратой, замардаваў так, што ўжо і жыць на свеце не магу... Ад аднаго толькі страху жыць не магу...
Яна здрыганулася ўсім целам і зашаптала:
- Ісусе, Марыя! Ох, Ісусе, Марыя! Здаецца, каб магла, забіла б яе, як шалёную суку!
- Каго? - спалохана запыталася Марцэля.
- Стаіць і стаіць у мяне перад вачыма. Куды ні гляну, куды ні павярнуся - усюды яе бачу... І гэткая страшная! - прашаптала Франка.
- Хто ж гэта, мая мілая? Хто ж гэта стаіць перад тваімі вачыма?
Франка здзіўлена паглядзела на яе:
- Дык я сама! Я!
- У імя Айца і Сына... - прамармытала Марцэля.
Франка схапіла яе за руку.
- Нічога ты не ведаеш і нічога не разумееш, - зашаптала яна. - Сябе самую я баюся... таго, што зрабіла, баюся... З той хвіліны, калі праз шчылінку яго ўбачыла і пачула, як ён урадніка за мяне прасіў, і сама не ведаю, што мне сталася, толькі жыць я не магу... Мучыць мяне нешта, спаць не дае... палохае... І сябе і яго баюся... Яго баюся цяпер больш, чым тады, калі ён біў мяне... У вочы яму глядзець не магу... Сорамна!
- Кінь, супакойся! - павучала яе старая. - Паважай яго, любі і жыві сабе, як у госпада бога за печчу... І ўсё будзе добра.
Франка адмоўна пакруціла галавой:
- Я яе ведаю... Яна, як той п'яніца... Калі цвярозая, дык добрая, а калі нап'ецца, дык зноў яму што-небудзь зробіць...
- Хто? Што гэта ты пляцеш, Франка? Хто п'яніца?
- Ды я! - са здзіўленнем зноў адказала Франка і ціхім голасам, якім гавораць цяжкахворыя людзі, пачала скардзіцца старой. - Нядобра мне... Ой, Марцэлька, так мне нядобра, што і жыць ужо не магу... Якое ж маё жыццё на гэтым свеце! Рукі і ногі мае звязаныя, баюся, каб зноў якой бяды не нарабіць. І жыцця гэтага пры ім баюся, і ўсяго баюся... Усё мне цяпер няміла, нічога ўжо не хачу... Як у магілу закапаная...
Памаўчала крыху, потым дадала:
- Так мне нядобра, мая Марцэлька, так мне дрэнна... Так мне ўсярэдзіне нешта смокча...
Яна цяжка ўзнялася з зямлі. Ад ракі падзьмуў халодны вецер, Франка ўздрыгнула:
- Холадна!
- Холадна, - згадзілася Марцэлька. - Восень ужо на дварэ. А ты, маё золатка, мой каточак, дала б мне кавалачак сала, а то няма чым крупніку заправіць...
- Людзі гавораць, - пачала Франка, пазіраючы некуды за раку, - што, калі вешаецца чалавек, заўсёды пачынаецца моцны вецер...
- А, кажуць! - згадзілася Марцэля. - Можа, Павел заўтра ўжо на раку пойдзе, дык я да цябе, мая мілая, прыйду...
- Ага! Заўтра!
- А сала дасі?
- Заўтра! - паўтарыла Франка і, не гаворачы больш нічога, прыціснула да грудзей рукі і пайшла дадому праз пасохлыя сцяблы асоту.
Калі яна ўвайшла ў хату, Павел сядзеў каля стала, а Актавіян стаяў каля яго каленяў, нешта расказваў і звонка смяяўся.
- А дзе ты была? - спытаў Павел.
Яна сказала, што сядзела за хатай і што на дварэ моцны вецер.
- Восень, - адказаў Павел, - але я заўтра пайду на раку, хоць бы і хваля была вялікая. Ментузоў можна налавіць процьму.
Яны павячэралі пры святле лямпы. Франка ела і карміла малога. Каб у гэтую хвіліну ўгледзеў які-небудзь вопытны псіхіятр гэты нерухомы, чорны смутак у яе запалых вачах, зразумеў бы напэўна, што душа гэтай жанчыны, як матыль са скалечанымі крыламі, трапеча зноў над той вузенькай лініяй, якая аддзяляе розум ад вар'яцтва. Але Павел бачыў толькі, што Франка, якая сядзела насупраць яго з дзіцем на каленях, была спакойная, лагодная. Ён думаў аб тым, што заўтра, перад тым як ісці на раку, трэба будзе пагадзіцца з Казлюкамі і пагаварыць з імі наконт Франкі.
Неўзабаве пасля вячэры Франка пакорпалася ў сваёй скрынцы і дастала каляровы шарсцяны пояс. На ёй была саматканая спадніца, ружовы фартух і падзёрты гарадскі каптан, які яна падперазала тым поясам. Павел на гэта не звярнуў увагі. Ён ужо распранаўся, седзячы на пасцелі, і якраз сцягваў боты, калі Франка падышла да яго з заснуўшым Актавіянам на руках. Яна моцна пацалавала малога і паклала яго на ложку каля Паўла.
- Будзь да яго такім жа добрым, якім быў да мяне... Ён ні ў чым не вінаваты, - прашаптала яна.
Павел здзівіўся.
- Ці ты здурэла, Франка? Хіба я яго не люблю і не шкадую?
Франка, стоячы перад ім, нахілілася амаль да зямлі, таксама як тады, калі ён з-пад арышту яе вызваліў, хуткім і нізкім паклонам. Так кланяўся Павел урадніку, калі спачатку прасіў яе вызваліць, а пасля дзякаваў яму за гэта.
Павел нічога не сказаў. Паклаўшы галаву на падушку, ён думаў: «Саромеецца яшчэ! Яшчэ не можа забыцца аб тым, што зрабіла, не можа! Ну і дзякуй Богу!»
З гэтымі думкамі ён і заснуў. Спаў і не чуў, як усё мацней шуміць на дварэ вецер. Не чуў і таго, як сярод ночы лёгка зарыпелі дзверы хаты.
А на досвітку абудзіў яго гоман людскіх галасоў. І ў гомане гэтым паўтараліся імёны яго і Франкі. Ён ускочыў з ложка і, як быў у зрэбнай бялізне, босы выбег з хаты. Там, дзе канчалася сядзіба Казлюкоў, якая аддзялялася пясчанай дарогай ад могілак, стаяў натоўп мужчын і кабет. Нечым, відаць, напалоханыя, яны крычалі і паказвалі пальцамі ў тое месца, дзе паміж дзвюх старых соснаў стаяў толькі вельмі высокі крыж. Пачуўшы сярод гэтага гоману некалькі слоў, Павел, як шалёны, кінуўся туды. Але не паспеў яшчэ дабегчы, як наляцеў моцны парыў ветру, і паміж соснаў нізка над зямлёй затрапятаў ружовы фартух Франкі. Павел убачыў толькі гэту ружовую шматку, асветленую бледным святлом сонца, якое вызірнула з-за хмар, але зразумеў усё. Цяпер ужо і ён яе не выратуе! Ён ухапіўся рукой за паркан, а Ўльяна і Аўдоцця, якія беглі яму насустрач, заўважыўшы, відаць, нешта жахлівае на яго твары, выцягнулі да яго рукі і закрычалі ў адзін голас: