- Зойдзем, - сказаў Сымон.
- Зойдзем, - пагадзіўся Якуб.
- На хвілінку.
- На хвілінку, пацешыцца...
Памяшканне карчмы, досыць вялікае і нізкае, з глінянай падлогай і ажно чорнай ад дыму столлю, цьмяна асвятлялі смаляныя трэскі, уваткнутыя ў шчыліны печы, зверху да нізу завешанай памытым адзеннем арандатара і ягонай сям'і. На доўгім і вузкім стале гарэла крыва ўваткнутая ў выдлубаную рэпу свечка з лою і стаяла некалькі алавяных чарак, з якіх звычайна сяляне п'юць у карчме гарэлку. У гэты час пілі з іх тыя паважаныя і заможныя гаспадары, якія, седзячы на лавах па абодва бакі стала, вялі паміж сабой шумную, але разважную і сур'ёзную гаворку. Іхнія добрыя кажухі, аздобленыя вялікімі каўнярамі з чорных ці сівых аўчын, цяжкі, але цэлы, ажно да каленяў, высокі абутак, выраз іхніх твараў, спакойны ці асветлены ўсмешкай, - усё выяўляла, што былі гэта самыя заможныя і найбольш паважаныя жыхары Сухой Даліны. Прыйшлі яны сюды не з гультайства і не дзеля таго, каб пагуляць, але перад усім таму, каб у доўгі зімовы вечар трохі пацешыцца ў кампаніі, а яшчэ і таму, каб трошкі парадзіцца і паразмаўляць пра клопаты ўсёй вёскі. Загадалі адразу падаць сабе гарэлкі, пілі яе з алавяных чарак, ветліва прамаўляючы да суседзяў: «На здароўе! На шчасце!» Потым адсунулі чаркі на сярэдзіну стала і больш да іх не дакраналіся. Па кілішку выпілі, і досыць! Калі б гэта была нейкая вясёлая аказія: хрысціны, вяселле, заканчэнне нейкага торгу ці што-небудзь падобнае, пілі б, напэўна, значна больш. Але без аказіі не прывыклі напівацца, шанавалі ў сабе годнасць заможных і ўсімі паважаных гаспадароў, бацькоў сямей і былых альбо цяперашніх чыноўнікаў гміны.
У самым цэнтры гэтага гурту сядзеў Пётра Дзюрдзя, каля яго ўспёрся локцямі на стол Максім Будрак, далей сядзелі на лавах: стары Лабуда і два ягоныя дарослыя, даўно ўжо жанатыя сыны, а ў самым куце хаты, куды падала найменш святла, сядзеў Сцяпан. Заўсёды ён меў ахвоту вадзіцца з найбольш багатымі і паважанымі жыхарамі вёскі, удзельнічаць у размовах пра грамадскія клопаты, адыгрываць у вёсцы дзейсную і ўплывовую ролю. Амбітны і смелы, прагнуў нешта значыць, некім кіраваць, і хоць яму ўжо падыходзіла пад саракоўку, ніяк не мог дасягнуць жаданай мэты. Ягоная панурасць і зацятасць адштурхоўвалі ад яго людзей, не шанавалі яго і за надзвычай дрэннае жыццё з жонкай і за малую сям'ю. Меў, праўда, адно дзіця, але такое, што лічыўся бяздзетным, а бяздзетнасць селяніна - гэта найперш Божае неблаславенне, а потым блізкае і непазбежнае яго разарэнне. Зусім інакш глядзяць людзі на такую хату, дзе гадуюцца і падрастаюць дужыя хлопцы, працавітыя дзяўчаты, чым на тую, дзе двое самотных людзей, як тая пара кратоў, рыюць зямлю без радасці сёння, без спадзяванняў на заўтра. У гэткай хаце ані хрысцін, ані вяселляў, ані шумнай хлапечай гульні, ані звонкага дзявочага спеву. Людзі ў яе ніколі не заходзяць і ніколі не садзяцца ў ёй за застаўленым Божымі дарамі сталом. Каб там і невядома які дастатак быў, людская павага і людское сяброўства не могуць там ніколі прыжыцца. А калі яшчэ ў такой хаце вечныя паміж жонкай і мужам крыкі, лаянка, бойкі Пану Богу на абразу, людзям на асуджэнне і насмешку? Тады ўжо селянін бяздзетны і безнадзейны, на руйнаванне гаспадаркі і людское пасмешышча выстаўлены, сядзі пахмурны і маўклівы паміж вясёлымі, гаваркімі людзьмі, так, як у цёмным куце сядзеў Сцяпан Дзюрдзя, перажоўваючы сваю злосць і бяду. Колькі не ўступаў у гаворку, столькі разоў заўважаў, што ніхто не хацеў яго слухаць. Гаварылі пра тое, што ён ведаў лепш за іншых, пра землі і лугі, за якія ўся вёска мела намер падаць у суд на цяперашняга іхняга ўладальніка. Судовы працэс меўся быць дарагі, кошт раскладаўся на ўсіх жыхароў вёскі ў суадносінах да частак, якія набываў кожны ў гэтым працэсе: арыфметычна такія разлікі найлепш умеў рабіць Сцяпан, зрэшты, ён лепш за іншых ведаў і тыя землі і лугі, але ўсё ішло без ягонай дапамогі і парады, словы ягоныя заглушаліся. Калі хацеў перакрычаць іншых, таўклі яго локцямі пад бакі, каб змоўк. Малады Лабуда, які не любіў распачынаць бойкі і баючыся, каб да гэтага не прывяла Сцяпанава злосць, адсунуўся ад яго на локаць, тое ж самае зрабіў Антон Будрак, Максімаў брат, цяперашні стараста. Сцяпан, самотны і спанявераны, вылаяўся паціху, адсунуўся пад самую сцяну, крыкнуў арандатару, каб падаў яму цэлую кварту гарэлкі, і піў яе моўчкі, як воўк, пабліскваючы раззлаванымі вачыма. Зусім інакш было з Пётрам Дзюрдзем. Той, выконваючы на працягу шасці гадоў абавязкі старасты, добра ведаў, што які селянін меў і ў якой ступені да агульнага кошту павінен быў далучыцца. Антон Будрак, які толькі што стаў старастам, радзіўся з ім пра тое і пра сёе, іншыя, слухаючы, сцвярджальна ківалі галовамі. З рукамі, складзенымі на каленях, з доўгімі валасамі, русыя і з лёгкай сівізной пасмы якіх ападалі на чорны, аўчынны каўнер кажуха, з бледным, хоць і цёмным тварам, які ажывіўся ад чаркі моцнага напою і ад размовы, Пётра гаварыў падрабязна і доўга, і словы цяклі з ягоных вуснаў разважна і манатонна, нібы лянівы, ціхі ручай. Згадваў, калі і як гэтыя землі і лугі ад Сухой Даліны адпалі і што пра гэта казалі бацькі, разважаў, якую карысць яны прыняслі б вёсцы, і аж уздыхнуў. Аднак, нягледзячы на такое даволі хцівае пажаданне зямных даброт, не забываўся і пра нябесныя. Узносіў часам угору ўказальны палец і сваю прамову заканчваў словамі:
- Усенька гэта ў Божай моцы. Калі Пан Бог захоча, то нам гэтую сваю ласку дасць, а калі не захоча, то не дасць, і цярпі, чалавеча, бо такая ўжо воля Божая...
Іншым разам казаў:
- Боскай сілы, як той казаў, не пераможаш. Чартоўскую сілу пераможаш святым крыжом, а Боскую нічым не пераможаш... Як Пан Бог найвышэйшы захоча, так і будзе.
Гэтыя словы заўсёды выклікалі ўздыхі слухачоў, што не перашкаджала ім, аднак, далей жыва і нават зацята гаварыць пра зямныя клопаты. Пётра таксама ўздыхаў, але ягоныя шэрыя, глыбока схаваныя пад густымі брывамі вочы блішчалі часам радасцю, рэдкай для яго. Радасць бліскала ў іх заўсёды, як толькі ён выпадкова ці наўмысна глядзеў на сярэдзіну карчмы, дзе весялілася і гуляла нешматлікая купка моладзі. Было там некалькі дарослых хлопцаў і пяць дзяўчат, якія акружылі музыканта, што сядзеў у куце, і прасілі яго зайграць, а калі ён пачынаў іграць, кідаліся ў танцы, якія раптоўна перарывалі дзеля нейкага свавольства альбо даганялак, ад чаго з падлогі ўздымаўся пыльны туман і разляталіся ва ўсе бакі клубамі цёмныя дымы з распламянелых смалякоў. Было ў гэтай забаве шмат грубых мужчынскіх крыкаў і вісклівых енкаў дзяўчат, гучнага рогату, жартаўлівых сварак, тупату ног, брынкання і піску скрыпкі. Белыя кашулі і сінія спадніцы дзяўчат мільгалі ў пыле і дыме сярод шэрага ці блакітнага мужчынскага адзення. У гэтай невялікай грамадзе, якая так добра бавілася, выдатна вёў гучны і вясёлы рэй Клеменс. Шэсць тыдняў таму падняўся ён пасля цяжкай хваробы, якой ужо і знаку на ім не было. Падчас сваёй хваробы незлічоную колькасць разоў трымаў у руках запаленую грамніцу, выпіў незлічоную колькасць зёлак, якія яму з усёй вёскі прыносілі бабы, адбыў перадсмяротную споведзь і страціў кварту крыві, якую выпусціў яму прывезены Пётрам з мястэчка фельчар. Старое Евангелле праз увесь гэты час ляжала на падушцы над самай ягонай галавой; бацька закупіў у касцёле тры імшы за ягонае здароўе. Урэшце паправіўся, устаў і праз колькі тыдняў выглядаў ужо так, быццам ніколі і не хварэў. З таго часу Пётра пра хваробу і выздараўленне сына любіў расказваць доўга і падрабязна. Гаварыў, што наклікала яе д'ябальская сіла, якую перамагла сіла Божая. Гаворачы пра першую, сціскаў кулакі і з агідаю сплёўваў, і бляскі гневу і нянавісці мільгалі ў ягоных зрэнках. Да другой, відаць, адчуваў гарачую ўдзячнасць і пашаноту, бо, калі яе згадваў, схіляў галаву, а вочы міжвольна падымаў угору. Зараз Клеменс вёў рэй у забаве і свавольстве; у які бок хаты ні кінь вокам - усюды яго можна было ўбачыць у пары з прыгожай Будраковай Насткай, дачкой Максіма. То абдымаў яе, стоячы перад музыкантам і просячы музыкі, то ў якіх даганялках з такім размахам кідаў яе на лаву, што ажно крычала ад болю і, нібыта раззлаваная, адыходзіла ў кут, плячамі паварочвалася да хаты, а ён, стоячы каля яе, перапрашаў і клікаў гуляць далей, пацешна, нібыта ў плачы, крывячы твар і гучна рагочучы на ўсю хату... Пётра з прыемнасцю глядзеў на гэтыя забавы сына праз галовы суседзяў, што сядзелі насупраць. Шырока адкрываў рот і смяяўся ціхім грудным смехам. Любаваўся Клеменсам і маладой Будраковай. Дзяўчына з заможнай бацькоўскай хаты павінна была прынесці ў мужаву хату павелічэнне ўсялякага дастатку, апрача таго, была прыгожая, лагодная і працавітая, вяла сябе прыстойна, і Агата яе вельмі любіла. Значыць, калі Клеменс з ёй ажэніцца, апрача ўсяго іншага будзе яшчэ і згода свекрыві з нявесткай. Пётру з даўняга часу гэты шлюб клеіўся ў галаве, аж тут ні з таго ні з сяго выкрыліся нейкія шашні Клеменса з Франькай, з гэтай таўсматай, непрыгляднай, беднай унучкай аднаго з найапошніх жыхароў вёскі, у дадатак - злодзея. Як толькі Клеменс крыху акрыяў ад хваробы, Пётра ў яго спытаўся: