Памяшканне карчмы было тут значна прасторнейшым, чым у Сухой Даліне. У мястэчку трэба было разлічваць на заведама большую колькасць гасцей, чым у вёсцы. Асабліва ў такія дні, як сённяшні, збіралася іх тут вельмі шмат. У шырокай грубцы гарэў вялікі агонь. Людзі, якія ўваходзілі сюды, запыняліся перад ім, разагравалі змерзлыя рукі, пастуквалі ступнямі аб падлогу, каб сагрэць ногі, потым, ідучы да сталоў, што стаялі ля сценаў, здымалі з плячэй палатняныя, падвешаныя на шнурках торбы. Такія торбы мелі амаль усе. Быў у іх харч, узяты з дому на ўвесь дзень. Колькасць і якасць яго залежала ад заможнасці кожнага з наведнікаў. Адны са сваіх торбачак выцягвалі толькі кавалак чорнага хлеба, жменьку солі і пляйстры цвёрдага сыру; іншыя апрача хлеба і солі мелі яшчэ сала, каўбасы, звараныя ўкрутую яйкі. Каб паесці, адны шырока рассядаліся на лавах, іншыя елі ходзячы альбо стоячы. Народ прыбываў, гамана нарастала, адусюль было чуваць, як прасілі гарэлку, мёд, піва. Рознага ўзросту жыды, што складалі карчомную сям'ю, безупынку віліся сярод тлуму з бляшанымі паўгарцавікамі, квартамі, чаркамі, са шклянкамі з зялёнага шкла, з глінянымі міскамі, напоўненымі кіслымі агуркамі і селядцамі, якімі сяляне закусвалі гарэлку. Былі тут жыхары многіх асобных вёсак, але амаль усе яны належалі да адной гміны. Амаль усе таксама ведалі адзін аднаго зблізку альбо здалёку і таму раз-пораз уступалі ў размовы пра сённяшні кірмаш, пра панесеныя страты ці набыткі, пра розны клопат у сваіх гаспадарках ці сем'ях. У сярэдзіне хаты найвышэйшы гмінны чыноўнік, старшыня, немалады селянін з доўгай барадой, у чорнай аўчыннай шапцы, насунутай па самыя вочы, частаваў мёдам досыць вялікую кампанію. У гэтым пачастунку акрамя іншых людзей прымалі ўдзел жыхары Сухой Даліны, а сярод іх самую важную ролю адыгрываў Пётра Дзюрдзя, бо аказіяй для пачастунку стаўся конь, якога ён прадаў старшыні. Размова ішла пра розныя вартасці каня і прывяла да жывой гамонкі пра коней увогуле, часам усчыналіся спрэчкі, якія старшыня, аднак, заўсёды перапыняў, даліваючы з бляшанага гарнца мёду ў шклянкі і з ветлівай павагай кажучы бяседнікам:
- Піце, вашэці грамада, піце! На здароўе вам! На шчасце!
Выраз «вашэці грамада» паўтараўся ў ягоных вуснах бясконца. Адчуваў ён сябе галавой і начальнікам гміны, ці грамады, і баяўся страціць найменшую мажлівасць нагадаць пра гэта ўсім. Сяляне хілілі галовы ў знак падзякі і падносілі да вуснаў зеленаватыя шклянкі. Толькі Клеменс не піў і да гэтага часу не прымаў удзелу ў размове. Быў яшчэ малады, нежанаты, сваёй гаспадаркі не меў, сюды прыехаў з бацькам і толькі праз яго нешта значыў. Ад прысутнасці старшыні і грамады старых, паважных гаспадароў ён зрабіўся нясмелым, і гэта ўстрымлівала яго самастойна прыняць удзел у пачастунку. Стаяў за бацькавай спінай, і, высоўваючы з-за ягонага пляча свой румяны і блакітнавокі твар, паглядаў трошкі хціва і трошкі нясмела на паўгарнцавік і шклянкі. Жывыя і хітраватыя вочы старшыні спаткаліся з яго сарамлівым позіркам.
- Аааа! - здзівіўся і, смеючыся, паказаў пальцам на хлопца. - Аааа! Вашэці грамада! ці гэта хлопец, ці дзяўчына? - Нібы дзеля таго, каб лепей разгледзець, хіліў галаву то ў адзін, то ў другі бок. - Гляджу, гляджу і распазнаць не магу! Здаецца, што хлопец, але за бацькавы плечы схаваўся, як дзяўчына, і надта саромеецца... Ну, пакажыся... да стала падыдзі, а то і праўда падумаю, што з мужчыны перамяніўся ў дзяўчыну!..
Гэтыя жарты суправаджаліся рогатам; Пётра засмяяўся таксама і падштурхнуў сына да стала.
- Ну, ідзі, калі спадар старшыня заве...
Не такім ужо і сарамлівым быў Клеменс, як палічыў старшыня. Вусны, праўда, прыкрыў даланёй, але вясёлымі вачыма глядзеў проста на начальніка гміны. Той наліў поўную шклянку мёду і падаў яе хлопцу.
- Пі! - усклікнуў. - Каб хутчэй вусы пад носам выраслі.
І, даліваючы зноў усім у шклянкі, паўтараў:
- Піце, вашэці грамада, піце!
Пілі і смяяліся з Клеменса, які на згадку пра вусы павёў пальцамі па залацістым пушку, што абсыпаў яго верхнюю губу, а потым кіўнуў галавой і смела ўсклікнуў:
- На здароўе, спадар старшыня!
- На здароўе табе! - адказаў старшыня і звярнуўся да Пётры: - У салдаты не пайшоў? Га?
Пётраў твар праяснеў:
- А не пайшоў: калі прыйшоў час на жараб'ёўку, Ясюк быў яшчэ малы, а мне ўжо, дзякаваць Найвышэйшаму Богу, пяцьдзесят сёмы гадок жыцця ішоў... Брат малы... бацька стары... значыць, яму льготу далі і застаўся ў хаце, хай будзе пахвалёны Пан Бог...
- От і выкруціўся, - заўважыў хтосьці збоку.
- Ну, шчаслівы! - дадаў нехта іншы.
- А шчаслівы, - паўтарыў Пётра, - каб толькі Пан Бог ва ўсім так блаславіў...
Старшыня зноў падаў шклянку мёду шчасліваму хлопцу.
- Пі! - сказаў. - Пі і памятай, хто цябе трактуе!
Хлопец завагаўся, зірнуў на бацьку, але Пётра, якому заўсёды была прыемнай усялякая ўвага, узрадаваны сціплымі дагэтуль паводзінамі сына, штурхануў яго ў локаць і падахвоціў.
- Пі, калі спадар старшыня кажа...
Зусім ужо асмялелы Клеменс развесяліўся і на гэты раз не панёс шклянкі проста да вуснаў, але падняў яе ўгору з такім жэстам, што ажно трошкі мёду вылілася з яе на стол, і пры гэтым сам падскочыў.
- Каб так конь брыкаў! - усклікнуў ён і толькі тады выпіў шклянку да дна.
Гэта спадабалася прысутным, якія, таксама ўздымаючы свае шклянкі над галавой, адзін за другім паўтаралі:
- Каб так конь брыкаў, спадар старшыня, каб так конь брыкаў!
Гэта адносілася да таго каня, якога сёння купіў старшыня ў Пётры. Вясёлы па характары, а можа, маючы ў тым і свой інтарэс, Антон Будрак, стараста Сухой Даліны, крыкнуў арандатару прынесці яшчэ гарнец мёду. Зараз ён пачастуе старшыню, а разам і ўсю кампанію. Некалькі галасоў азвалася:
- Не хочам больш мёду; калі частуеш, то гарэлкі давай!
Будрак крыкнуў гарэлкі, а старшыні, які хацеў мёду, сам пачаў наліваць у шклянку гэты трунак:
- Інтарэс ёсць такі, спадар старшыня. Хочам пачаць працэс пра тыя землі і лугі... Каб даўнасць не наступіла... то... можа, што-небудзь нам парадзіце. Інтарэс ёсць такі...
І хоць ужо выпіў шмат мёду і трошкі гарэлкі, досыць звязна пачаў расказваць пра справу, якая была важнай для ўсёй вёскі. Але Пётра перабіў яго і пачаў гаварыць сам. Максім Будрак і трое Лабудаў гаварылі таксама, перабіваючы адзін другога, з чаго зрабіўся вялікі галас і шум. Але старшыня да публічных размоў быў ужо трошкі прызвычаены.
- Па чарзе, вашэці грамада, - усклікнуў. - Па чарзе гаварыце. Напачатку адзін, потым другі, а я буду слухаць. Я паміж вамі ўсімі найважнейшы, і ўсе вы да мяне, як да бацькі...
- Як да бацькі! - пацвердзілі хорам усе, а ў гэты час п'яны Сымон прысунуўся да старшыні і, цалуючы яго ў локаць, пачаў:
- Я да вас, спадар старшыня, як да бацькі... гаспадарку не прадавайце... горкая бяда мне і дзеткам маім...
Некалькі рук выцягнулася і адштурхнула п'яніцу, які тут жа, хістаючыся, палез да арандатара, мармычучы:
- Хацкелька, гарэлкі дай... Калі Бога баішся, яшчэ са два кілішкі дай... яшчэ маю пару злотых... заплачу... Горкая бяда...
Клеменс, пабачыўшы, што паміж старшынёй і гаспадарамі распачынаецца сур'ёзная гаворка, высунуўся з гэтага кола і пайшоў да іншага, дзе было некалькі кабет, што сядзелі ля грубкі. Яны таксама елі прывезенае з дому, разважалі пра сённяшні кірмаш, спрачаліся альбо расказвалі адна адной пра розныя свае клопаты. Пры набліжэнні Клеменса ў гэтай грамадзе раздаліся пісклівыя крыкі і рогат. Павесялеўшы і асмялеўшы ад дзвюх шклянак мёду, хлопец ушчыпнуў за руку нейкую знаёмую маладзіцу з Сухой Даліны, а другой сказаў нешта такое на вушка, што яна зачырванелася, як півоня, і засланіла ад яго рукою твар. Іншыя, старэйшыя, нібы злуючы, нібы жартуючы, адпіхвалі яго кулакамі і крычалі, каб ішоў сабе да мужчын. Неўзабаве, аднак, усе сціхлі і, ўздымаючыся на дыбачкі, адна праз другую пачалі глядзець на прадмет, які хлопец выцягнуў з-пад сярмягі і паказаў ім. Гэтым прадметам быў досыць вялікі абразок нейкай святой, абрамлены рамкаю, пакрытай залацістай паперай. У святой было чырвонае ўбранне, залатая карона на галаве, а ў руцэ яна трымала блакітную пальму. Тоўсты пласт яркіх фарбаў і бліскучая ад агню пазалота рамкі выклікалі ў жаночым гурце захапленне. Шырока расплюшчвалі вочы, раскрывалі раты, любаваліся і ўсё дапытваліся, ці для сябе купляў Клеменс гэтую прыгожую рэч, ці для каго іншага? Ён добра ведаў, дзеля каго купіў абразок, але нікому пра гэта не казаў і, залівіста смеючыся з цікавасці і зайздрасці баб, зноў схаваў яго за сярмягу. Тут з грамады, што гаманіла і піла ля акна, аклікнуў яго невысокі, рухлівы чалавечак з кірпатым носам, апрануты напалову па-сялянску, напалову па-шляхецку: ляснік з суседняга двара, які сёння ў ягонага бацькі купіў карову.