* * *
Як хочацца падпільнаваць імгненне,
Калі з пупышак выпырхнуць пялёсткі,
Ды не ўцікуеш:
ёсць прадквецця геній,
І ён не любіць лішняй агалоскі.
Ёсць геній таямніцы, і жыве ён
Пад гэтай непрыгляднаю лушчынкай,
Што знікне ўраз — і дрэва руя?авее
І над зямлёй шугае аблачынна.
Тады — усе любуйцеся! І верце
У знак наканаванасці прыроды,
У гэту квецень і ў сваё бяссмерце,
Якое тут — цяпер і назаўсёды.
ЛІПНЁВАЕ
Дзень пчэльны, сонцам поўненькі,
Звініць на цэлы свет.
Крамяныя бульбоўнікі
Аздобіў сіні цвет.
Рыпіць над полем вáгамi
Паўдзённая сухмень.
Вусы — піўцо з прысмагаю —
Пагладжвае ячмень.
Зязюля аблінялая
Задыхана ляціць:
«Дзяцей не гадавала я,—
То хто ж падасць мне піць?..»
Бусліха трызніць Афрыкай,
А бусел-целяпень
Навіны тэлеграфныя
Збірае на слупе...
Дзяжурыць ён па графіку
Ў тым, ля дратоў, гняздзе:
«Сюды б мне, кажа, Афрыку,
Як сівер загудзе...»
Папаскаю агульнаю —
З каровамі шпакі:
На лузе панагульвалі
Тугія валлякі.
Да выраю далёкага
Драчы здаюць свой крос.
Спявае i галёкае
Ліпнёвы сенакос.
Дажджы ў хмурынкі рэдзенькай
Сплываюць на хвасце.
I дзеці, як мядзведзікі,
Ў малінавым кусце.
* * *
Апошняя ў лагеры змена —
Як верасня блізкі сігнал.
І певень будзільнік свой генны
На восеньскі час перагнаў.
Распаляць касцёр піянеры,
А ты налюбуйся здаля,
Падумай, якія ёсць меры,
Каб гэтак не бегла зямля...
І выйдзеш да мудрай высновы,
І зноўку адкрыеш закон,
Што вырас той стрыжань сасновы
Для хаты тваёй без акон...
І тут не аб'явіш «вета»:
Хоць зорак вяселіцца рой,
З нябёс ападае ветах
У сэрца паўночнай парой.
Апошняе ў песні калена:
Блукае з драчом басанож...
І лета прайшло. Несумненна.
Прайшло... А не верыцца ўсё ж...
* * *
Надзея, хісткі човен мой,
Круг ратавальны,
Над бессмяротнаю турмой
Мой знак астральны.
На галактычным рубяжы,
На тым прадонні,
Дзе «жыць» выходзіць «анты-жыць»,
«Ніколі» — «сёння».
У перакуленых вірах —
Сухія смерчы,
У зрэнках зорных — зорны страх
Перад бяссмерцем.
На пералётах незямных,
На вечных трасах,
На тых спатканнях ледзяных
З сабой сам-насам,—
Адна апора тут мая:
Надзею маю,
Што сам сябе сустрэну я —
І не пазнаю.
* * *
Апошнія верасня ласкі,
Як загадзя дар за імглу.
Асеннія ціхія краскі
Цярпліва чакаюць пчалу.
Рабіну дразды асядлалі,
Галдзяць i жыруюць усмак,
Як быццам ім дальнія далі,
Разлукі i страты не ў знак.
Гукаецца ўзлессе грыбное,
А рэха ляціць яшчэ ў май.
І раптам сустрэча з вясною
Рэальнаю здасца амаль...
«Ці будзе зіма? — я пытаю.—
Ці ўжо яна даўняя быль?..»
І з кветкі: «Не знаю, не знаю...» —
Плячыма паціскаў матыль.
НАЧНОЕ ВОГНІШЧА
Калі пажніўная бярэцца
Ноч на асенні халадок,
Якім жаданым ён здаецца —
Таемны сонечны грудок.
Якім далёкім i трывожным,—
Глядзіш, як з іншае зямлі...
Мужуюць людзі — i на кожным
Даспехі-водбліскі былін.
На міг шырэе паднябессе,
Калі падкіне хто галля.
А потым вусцішна на ўзлессі
Ізноўку звузіцца зямля.
Іскрынкі ападуць шматкроп'ем,
Як пыл з касмічнага пляча...
Аб чым яны ў той светлай кроплі
Гамоняць, слухаюць, маўчаць?..