Зірнуў я на карту: ляжыць акіян —
Блакітны, Вялікі i Ціхі,
А ў цэнтры яго — астраўкоў каляя,
Закінутых нейкім ліхам...
Як быццам на двор акіянскі зярнят
Сыпнуў хто курам са ступы...
— Ды як жа адтуль ты сюды акурат
Даплыў, даляцеў ці датупаў?
— Ды, кажуць, калісьці і хтосьці мяне
На дыспут вучоны засватаў.
А быў я, напэўна, у добрай цане —
Пакінулі тут — экспанатам...
Вось так і стаю за шкляною сцяной
З муляжнаю зграяй у згодзе...
— Дык што ж ты тут пылішся?!
Пойдзем са мной:
І ў нас акадэмію знойдзем!
Пры голасе гэткім i гэткім хвасце
Меў тэму б і вёў бы палеміку.
У нас бы ў вучоных даўно ўжо тлусцеў —
Членкорам, а то й акадэмікам!..
Збірайся хутчэй — не сумуй, як цямнік
За тоўстай сцяною астрожнай.
— Дык я ж экспанат, цвёрда ўзяты на ўлік,
Ды плюс нежывы,— мне няможна...
— Ну што ж, разумею,— служыць можна й тут
Вучонай справе цвярозай,
Адно, каб, пакінуўшы Галівуд,
Палітыкі мелі розум...
Давай з-за вітрыны ўзляцім па страху
І не кукарэкнем — а грымнем
Аб тым, што мудрэйшымі быць крыху
І прэзідэнты павінны!..
«MIC НЬО-ЙОРК»
Вывозіць — іх прызванне —
Адкіды з гарадоў.
Іх «Міс Нью-Йорк» назвалі
Сказаў пасол Шэльдоў.
Машыны-смеццявозы,
Індустрыя хлам'я,—
Раве матор з пагрозай:
«Што — як заглухну я?
Ці раптам забастоўка:
«Міс» будуць не ў страі?
Тут — а ж казаць нялоўка —
Пагрузніце ў гнаі...»
Я слухаў гэты голас,
Што вуліцу гайдаў,
І думаў невясёла:
«Каб толькі ў тым бяда...»
Вам, «міс», за ўсе старанні
Пасад між гордых муз!..
А хто вывозіць стане
З грамадства бруд і друз?
Як з прагнаю нажывай,
Глынуць гатовай свет
І вырваць з бедных жылы
Пад перазвон манет?..
Тут статуя Свабоды —
Пагаслы ваш маяк —
Што высветліць народу?..
А з беспрацоўем як?..
Духоўныя трушчобы
Хто будзе вымятаць,
Дзе хіжыя мікробы
Прывыклі кроў смактаць?..
Каб вычысціць завалы
Мазгоў i чорных душ —
Тут «Міс Нью-Йорк» замала,
Сусветны трэба душ!..
Не-не, я не назола,
Но падбухторшчык я:
Свая ў вас кока-кола
I галава свая,
Свае сцягі i плошчы,
Багі,
Канфуцыі...—
Шапну пад часу пошчак:
Нішто так не палошча,
Як
Рэ-ва-лю-цы-я.
ПЯШКОМ ДА ЗОРАК, АЛЬБО МАРШ МІРУ
Нашто ж на зямлі
Сваркі i звадкі, боль i горыч,
Калі ўсе мы разам ляцім
Да зор?
Дарога надзею грэе,
Ідзём — аж іскрыцца жвір.
Дарога — як латарэя...
Ды пройгрыш — не наш кумір.
А дзе адкрыецца мэта,
За даляглядам якім —
Мы скажам сытаму свету
І сёння, і праз вякі:
На сто Еўроп i Амерык —
Мы люстра вашай віны,
Мы вашы петыцыянеры
Перад вачыма вайны.
Мы ёй над зямлёю праносім
Петыцыю нашу — праклён.
Мы ў нелюдзяў міру не просім,
Ды сам не прыходзіць ён.
Дарозе служым ахвярна —
Ахвярнікі цёмных згрызот:
Каб грыб не вырас пачварны,
Трымаем зорны паход.
Нас толькі жменька — не многа,
Каб зрушыць мільярды людзей,
Ды зорная наша дарога
Да зорнага міру вядзе —
І людзі аднойчы пачуюць!..
Мы свету ўсяму відны:
Для Бруклінаў i для Мачулішч —
І сонца, і зоркі адны...
Ад зорных войнаў залогам
Сэрцы свае мы кладзём.
Як Млечным Шляхам — дарогай
Да зорак пяшком ідзём.
ХЭЛОЎ, БІЗНЕС!
Дзяды і прадзеды казалі «Добры дзень»,
Дабра жадаючы на добрую сустрэчу.
«Паклон» і «Прывітанне!..» — У людзей
Заўсёды ўсё было па-чалавечы.
«Здарова, браце!» — бацька мой гукаў,
Каб на здароўе быў сусед багаты.
А хто знаёмства з Езусам шукаў —
Яшчэ казаў і «Пахвалёны ў хату»,..