Але ж: прыгажуні... З такой
Прайсці б беражком Патамака.
Палюбавацца ракой
I вершам лірычна паплакаць...
Ды іншы ў дзяўчат інтарэс,
І трэба збірацца паціху,—
Не ў тыя настроі палез...
Дзякуй за хвост, хвасціхі!..
Вы заставайцеся тут,
А я засумую горка,
Хоць ёсць яшчэ хвост на маршрут:
Ён давядзе да Нью-Йорка.
Машына бярэ разгон,—
Гэй, расступіцеся, Штаты,
Дарогу дай, Вашынгтон:
Кот Васька едзе хвастаты!
ЖАРТ ПРА ЧАСОВАГА ДЫПЛАМАТА
Канцэнтрат — i друг і брат
Мне ў дарозе дальняй:
Суп кіпіць — i дыпламат
У найлепшым стане!
А заварыш чабарку
З роднага залесся —
З прапагандай пад руку,
Ворагі, не лезьце!
Хоць сухі закон у нас,
Ды чабор ускружыць
Галаву, калі за раз
Вып'еш тузін кружак.
Кожны дзень грамы прамоў
Выдаём буржуям...
Ды ўжо час: пара дамоў,—
Праца там сумуе...
Сувеніры ўсім знайшоў —
Грэе суцяшэнне...
Едзеш — з лёгкаю душой,
З чыстаю кішэняй.
НАД АКІЯНАМ
Ляцім — сусвет пад бокам.
І недзе блізка ён —
Сам бог. Глядзіць — ні ў воку:
Закон для ўсіх закон.
Стараецца трымацца:
А як жа — дух святы...
«А можа, без авацый,
А проста так — на ты?..»
І бог — зусім не п'яны —
Сказаў — хоць і буржуй:
— Не грэх над акіянам...
І я: «Не грэх»,— кажу.
Згадзіліся на гэтым,
Бо трэба ж праясніць:
Ляцім над белым светам,
А дзе i як тут жыць?..
— Тут іншыя законы,—
Сказаў паважна бог —
I сам наліў па поўнай...
Адмовіць я не мог.
— За кошт аэрафлота
Ды па маёй цане —
Глыні. I ўся турбота.
Адказнасць — на мяне...
Глынуў, навокал глянуў —
I ўсім глынуць памог...
Ляцім над акіянам.
Над намі — толькі бог.
РАЗВІТАЛЬНАЕ
Я з неба гляджу, як анёл,
На грэшных віроў тваіх заверці...
І добрае, і насланнё —
Не тоне бязгучна ў памяці.
Не раз, пэўна, буду і я
Ісці да цябе напамінам:
Ёсць людзі, i ёсць зямля,
I выжыць яны павінны.
Усё зразумей, Нью-Йорк,—
Для гэтага і сустракаліся,
Хоць дзень мой чаканнем прагорк
І дома — мяне зачакаліся.
У дружбе сардэчнай з табой
На ростані мы не кляліся.
Жыві, Нью-Йорк, сам сабой.
А я — уразаюся ў высі.
I слёз развітальных няма.
Хоць можна было б i расчуліцца...
Бывай — i руку трымай.
А мне ўжо — відно Мачулішча!
* * *
Змые ўсё навальнічнай паводкай
Час — і думы, і кнігі, і мары.
Прашумяць ля дарогі кароткай
Першацветных палян пажары.
Ні вясны, ні зімы, ні лета.
Нават восень прыйсці не захоча...
Застанецца адно — над сусветам
Мацярок нашых ціхія вочы...