I верылі мы штолета
Тваім гаротным слязам,
Хоць ведалі: песню гэту
Не самка складае, а сам...
А ты, маладая «зегзіца»,
Падкідвала яйка ў гняздо
Чужое, нібы парадніцца
Хацела з чарнявым драздом,
Ці з нейкім салоўкам, ці з сойкай...
I кожны тваё насланнё
Карміў i на вылет «з-сабойку»
Апошнім даваў птушанём...
Зязюля, сівая «зегзіца» —
Жаночыя слёзы мужчын...
Паслухаеш — i праслязіцца
Сам знойдзеш паўтузін прычын.
«Ку-ку» ды «ку-ку» — адгукнецца
I памяць, i прышласці міг...
I слухаем. I здаецца:
Вяшчуеш ты долю на ўсіх.
І гэтак з налецця ў налецце
Па-беларуску з імшар:
«Ку-ку» ды «ку-ку»... І здаецца:
Зямны адгукаецца шар.
І верым, зусім па-дзіцячы,—
Такі ўжо, выходзіць, народ:
Аднойчы з намі паплачаш,
А мы будзем верыць сто год...
НА ТВАЁ, ЖЫЦЦЁ, НЕЗБАВЕННЕ...
Іх імёны — слава народная,
Іх імёны — боль на стагоддзі.
Перад вечнасцю i свабодаю:
Авакум, Пушкін, Лермантаў, Гогаль..
Больш не будзем згадваць нікога:
Хопіць іх, покуль сонца ходзіць.
Хопіць іх на тваё сумленне,
На тваё, жыццё, незбавенне.
ГОЛАС
Агнявы мой рубеж, пераправа
Ў небыццё, у бясконцы час.
Ды за мной застаецца права
Іншы раз прыходзіць да вас.
Я іду — як трава — нячутна,
Я іду — як зоры ўначы.
Ваша памяць i ваша сутнасць —
Зноў іду я: перамагчы.
Паглядзець — у сэрцы i ў вочы,
Паглядзець у душы жывых.
I калі хто адстаў ці збочыў —
Я пачую. Раней за ўсіх.
ПАСТУЛАТ ВЕРЫ КАНЦА XX СТАГОДДЗЯ
Апакáліпсіс новы адкрыты:
Пасля атакі ядзернай
Ноч цемраю першабытнай
На планету нашу асядзе.
Антарктыда атамнай эры
Ў сэрцы Азіі i Амерык.
Фракі клеркаў — чорнае з белым
Як пінгвіны заледзянелыя.
І над нашым апошнім маем
Б'ецца сонца птушкаю шэрай...
Замярзае мой шэпт, замярзае
І крычыць: «Не веру, не веру!»
Што з-пад ядзернага парасона
Не вырвуцца ўсмешкі нашы
І наўздагонку сонцу
Лісцём затрымцяць апаўшым,
З-пад веек — завейных карункаў
Вочы зірнуць папрашайна,
I празвіняць пацалункі
Стылым! ледзяшамі...
Веру — хоць формула вецер
I холад касмічны вяшчуе,—
Веру: мяне на свеце
Вусны твае адчуюць.
АДНОЙЧЫ
Любіў калісьці ў неба я глядзець —
На песеннага жаўранка ў зеніце,
Што кропачкай высвечваўся ледзь-ледзь
На промні сонца, выспелата ў жыце.
Любіў калісьці ў неба я глядзець —
На вырай развітальны i няўлоўны,—
І пачынаў паціху сам ляцець,
І сам рабіўся птушкаю бяздомнай.
І так на сэрцы горасна было,
Як быццам ты ў той песні адлятала.
І рэха з неба голасна плыло
І за лясамі глуха ападала..
Яго шукаў, знаходзіў i губеляў...
І раптам скалыхнуўся свет аднойчы,
І паплыла за выраем зямля.
І я стаяў прад ноччу. Вочы ў вочы.
І покліч жураўлінае трубы,
І той жа лес — на даляглядзе грэбень,
І той агонь пакутны ў гуках быў,
Ды толькі не было цябе ў тым небе...
* * *
Крыўды я не лічыў —
Не такога талану.
Ціха раны лячыў
Тым, што быў пастаянны:
І табе, і сабе,
І агульнаму лесу —
Як жніву і сяўбе,
Як зямлі і нябёсам...
Пастаянства — мой шчыт —
Называеш бяскрыллем...
Пастаянства граніт
Стаў цяжэй надмагілля...
* * *
A гара з гарой —
Не бяда з бядой...
Горы бачацца —
Ды не сыходзяцца,
Беды сослепу —
Гуртам водзяцца.
Горы хмурацца
Адлучоныя,
Беды журацца
Незлічоныя.
Горы хмурацца
Перад кручамі,