– No, doktor Sam, pokuta za grzechy.
– Co?
– Odpokutujesz za grzechy.
Podtopił ją znowu i przytrzymał w brudnej wodzie, aż zaczęła się dusić. Nagle w ciemności dostrzegła za jego nogami jakiś cień.
Wyciągnął ją na powierzchnię. Nie miała siły się ruszyć.
– No, udawaj trupa, zobaczymy co ci to da – powiedział i pociągnął ją w stronę brzegu. Dotknęła stopami ziemi, chciała uoiec, ale przytrzy¬mał ją i zaczęli się szarpać pod wodą. Sięgnął do kieszeni i zobaczyła paciorki – jego różaniec.
Walczyła, ale na próżno. Był znacznie silniejszy od niej. Poza tym znał te bagna. Gdyby miała coś do obrony, patyk, kamień, cokolwiek! Z daleka dostrzegła światła samochodu, które zbliżały się, błyskając między drzewami.
– Módl się, doktor Sam – rozkazał Kent i zacisnął jej pętlę na szyi.
Paciorki były zimne, ostre i twarde. Zakręoił żyłkę i Sam zacharczała. Poczuła ból w szyi. On pochylił się do prżodu. '- Pokutuj i pocałuj mnie, ty żałosna dziwko – rozkazał. Sam rzJóHa się ku niemu i z całej siły ugryzła go w policzek.
Krzyknął i na sekundę zwolnił uścisk, a Sam zanurkowała pod po¬most i ściągnęła różaniec z szyi. Wynurzyła się po drugiej stronie, usły¬szała, jak Kent miota się w wodzie i popłynęła do łodzi. Złapała latarkę i zaczęła rozpaczliwie świecić w stronę nadjeżdżającego samochodu. Usłyszała szum silnika i pisk opon na żwirze.
Stopami chwyciła grunt i zaczęła biec do brzegu, z nadzieją, że kto¬kolwiek to jest, zdąży na czas.
– Tutaj! – krzyknęła. – Pomocy! – Kent był tuż za nią i skoczył do przodu, kiedy samochód się zatrzymał.
Wyskoczyło z niego dwóch mężczyzn z psem.
– Policja, Seger! Poddaj się! – krzyknął jeden głos.
Kent zacisnął ramię najej gardle, a ona zanurkowała w płytką wodę. Usłyszała stuk.
Odgłos strzału rozszedł się echem po bagnie.
Kent zaskowyczał i upadł na plecy. Krew rozbryzgnęła się wraz z kro¬plami wody.
– Niech to szlag! – zawołał słabym, charczącym głosem. Chwytając ciężko powietrze i trzęsąc się, Sam ruszyła do brzegu, rozpaczliwie brnąc przez lilie wodne i wodorosty, łkając i drżąc, w oba¬wie, że zobaczy go raz jeszcze i znów zostanie wciągnięta pod wodę.
– Samanto – usłyszała głos Tya.
O mało się nie przewróciła.
– Tutaj – chciała zawołać, ale zjej ust wydobył się tylko szept. Szła do przodu, ale miała wrażenie, że porusza się w zwolnionym tempie.
Dostrzegła jego sylwetkę w świetle reflektorów. Podbiegł do niej, pies tuż za nim. Zaczęła szlochać jak szalona i nie mogła przestać, kiedy objął ją i mocno przytulił.
– Sam…Sam… O Boże, jesteś cała?
– Tak…nie… tak. – Trzymała się go kurczowo i starała choć trochę uspokoić.
– Tutaj, tutaj! – zawołał Ty i odwrócił się do tego, który strzelał. ¬Przynieś koc. – Spojrzał na nią. – Boże, Samanto, nie powinienem cię spuszczać z oczu. Przepraszam, tak mi strasznie przykro… a co ty tu, do diabła, masz?
Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że wciąż trzyma w ręku ten prze¬klęty różaniec. Upuściła go na grząską ziemię, jakby ją parzył. Trzęsła się i było jej słabo. Poczuła, jak ktoś otula kocem jej nagie ciało i rozpo¬znała detektywa Bentza.
– Potrzebuję pani zeznania – powiedział i odwrócił wzrok.
– Później – odpowiedział stanowczo Ty.
W oddali dostrzegła inne światła.
– Jadą nasi ludzie – wyjaśnił Bentz, a na pobliskiej gałęzi zahukała sowa. – Pomyślałem, że przyda nam się wsparcie. – Spojrzał na bagna i się¬gnął do kieszeni marynarki. Wyjął nową paczkę papierosów. – Chyba powi¬nienem iść i wyciągnąć sukinsyna – powiedział. – Ale najpierw muszę za¬palić. Jak będę miał szczęście, to aligatory posprzątają za mnie. – Stał i palił, nadal trzymając w ręku pistolet. Czubek papierosa świecił w ciemności.
– Jak… jak mnie znaleźliście? – zapytała wciąż oszołomiona Sam.
– Navarrone wiedział, że Kent ma tu dom – to jedyne, co dała mu matka. Mieliśmy szczęście.
– Szczęście? Miałam nadzieję, że powiesz, że to dzięki dobrej pracy policji.
– Ty odegrałaś główną rolę.
– Co za pocieszenie – powiedziała i pokręciła głową. Owinęła się szczelniej kocem.
– Chciałem cię uspokoić.
– Boże, zmiłuj się. – Poczuła błoto na twarzy i zobaczyła czerwone kropki. Krew, ale nie jej, tylko Kenta. Rozmazana z wodą wciąż jeszcze spływała jej po nogach. Zadrżała i starała się wytrzeć.
– Możemy stąd iść? – zapytała.
– Oczywiście. – Ty gwizdnął na psa i pocałował ją w czubek głowy. – Jedźmy do domu.
Epilog
– Sprawa jest zamknięta – powiedział Montoya, kiedy wszedł do biura Bentza i usiadł na brzegu biurka. Jak zwykle opanowany, miał na so¬bie swoją ulubioną skórzaną marynarkę, ciemne spodnie i białą koszulkę. Zgolił bródkę i zostawił wąsy, a zamiast jednego kolczyka miał teraz dwa.
Przez otwarte okno wpadały odgłosy nocy – samotny śpiew saksofonu, szum ruchu ulicznego, śmiechy. W Nowym Orleanie zapadła noc. – Sprawa zamknięta, tylko że nie znaleźliśmy ciała Kenta Segera.
– Myślisz, że uszedł z życiem?
– Wśród aligatorów? Nie. – Bentz rozparł się w fotelu i wyjął z szuflady gumę do żucia. – Myślę, że dostał to, na co zasłużył. – Znowu rzucasz palenie?
– Na jakiś czas.
– Chyba popełmasz błąd.
– Może.
– A co u doktor Sam?
– Same dobre rzeczy – powiedział Bentz z uśmiechem. Rozmawiał z doktór Sam i zdziwił się, jak szybko pozbierała się po tym wszystkim. Była twarda, a teraz wróciła do pracy. – Słyszałem, że ma nową asy¬stentkę, odmówiła pracy siedem dni w tygodniu, a George Hannah mu¬siał to zaakceptować, bo bał się ją stracić. Są przecież inne duże stacje, które od razu by ją zatrudniły. Nawet jedna z Chicago.
– Dlaczego zostaje tutaj?
– Jeden powód to Ty Wheeler. – Bentz sięgnął za siebie i włączył wiatrak, a ciepłe powietrze zaczęło krążyć po niewielkim pokoju.
– Myślałem, że go nie lubisz?
– Bo nie lubię. Każdy, kto odchodzi z policji, żeby pisać książki, to mięczak.
– Albo spryciarz. Pozwoliłeś jemu i psu jechać z tobą – przypomniał mu Montoya.
– Pies jest fajny.
– Więc Kent Seger był chory psychicznie?
– Tak, widziałem wyciągi ze szpitala. Depresja, narkotyki, przemoc.
– A co z Ryanem Zimmermanem? – zapytał Montoya. Bentz skrzywił się. – Chyba będzie próbował pogodzić się z żoną,jeśli wyjdzie cały ze szpitala. Wpadł na Kenta pewnej nocy w barze – właśnie stracił pracę i wyleciał z domu. Kent był jego starym kumplem i Ryan myślał, że ma jakieś chody i dojścia do narkotyków. Spotkali się i kiedy Ryan się na¬ćpał, Kent go związał. Trzymał go u siebie, w tej norze i torturował.
– Tej, którą odkrył Navarróne?
– Tak. Tam znaleźliśmy trofea. – Bentz żuł gumę. Kiedy zobaczył zebraną biżuterię, zrobiło mu się nieprzyjemnie – kolczyki, bransoletki na nogi, medalion ze zdjęciem Kenta i Annie, zrobionym najprawdopodob¬niej tej nocy, kiedy zginęła. Bentz myślał, że Seger zamienił zdjęcie Ryana Zimmermana na swoje. Świat nic nie stracił na zniknięciu Kenta Segera.
– Zimmerman na dobre przestał brać, czy tylko tak twierdzi? Ćpunom nie można ufać – powiedział Bentz. – Zestaw, jaki podał mu Kent w noc, gdy zginęła Melanie, tak go pokręcił, że Kentnie miał problemu z wypchnię¬ciem go na ulicę. Pod samochód wpadł przypadkiem, bo tego Seger nie planował. Gdyby w szpitalu nie zrobili mu płukania żołądka, umarłby.