— Weźmy się do pracy — powiedziałem. Próbowałem zapomnieć o tym koszmarnym widoku.
— Powinniśmy uporządkować wszystkie zebrane fakty i dostać się z tym do Prezydenta. On musi rozpocząć zdecydowaną akcję. Tylko czy nas przyjmie?
— Jedynie Starzec może nam pomóc. Włączyłem nadajnik. Użyłem obu naszych kodów, aby Mary też mogła słyszeć. Połączyłem się z biurem.
— Szef Departamentu Oldfield. Starzec jest nieosiągalny, zastępuję go. — Otrzymałem krótką odpowiedź.
— Musi być osiągalny! — zirytowałem się. Nastąpiła pauza.
— Nie ma was na liście. To coś oficjalnego?
— Myślę, że tak.
— Rozmów nieoficjalnych nie łączę, a oficjalne sam przyjmuję.
Szybko się wyłączyłem, zanim zdążyłbym go obrazić. Postanowiłem spróbować jeszcze raz. Starzec miał specjalny kod, którym można było połączyć się z nim osobiście. Biada jednak temu, który użyje go, bez ważnego powodu. Ostatni raz korzystałemz niego pięć lat temu.
— Słucham. — Był wyraźnie poruszony.
— Szefie… — powiedziałem — ja w sprawie Iowa…
— Co? — przerwał mi.
— Mary i ja spędziliśmy całą noc, przekopując dane zebrane w kartotekach. Musimy z tobą koniecznie porozmawiać.
Oburzył się. Kazał mi wszystko wysłać do analizy. Był wściekły, że zawracam mu głowę i zamiast posłuchać jego rady, dalej zajmuję się sprawą statku kosmicznego.
— Szefie! — krzyknąłem, bo chciał się już rozłączyć. — Co?
— Jeżeli nie masz zamiaru się tym zainteresować, to ja i Mary oficjalnie rezygnujemy z pracy w Sekcji.
Mary uniosła brwi, ale nic nie powiedziała. Cisza panowała bardzo długo.
— Hotel Palmglade, Miami Beach. Może jeszcze zdążę poraz ostatni się opalić — usłyszałem jego zmęczony głos.
— Już ruszamy.
Zamówiłem kurs do Miami. Po krótkiej chwili udaliśmy się w drogę.
Starzec rzeczywiście próbował się opalić. Znaleźliśmy go leżącego na plaży. Opowiadaliśmy mu wszystko, czego zdołaliśmy się dowiedzieć, a on patrzył przed siebie, przesypując piasek w dłoniach. Spojrzał na nas z powątpiewaniem, kiedy opowiedzieliśmy o trzydziestoletnich cyklach pojawiania się obcych przybyszów. Spoważniał, gdy usłyszał o nakładających się na to zniknięciach. Nie dał mi nawet skończyć, od razu połączył się z Sekcją.
— Daj mi Oddział Analiz. Hallo, Peter? Tu szef. Zrób mi analizę niewyjaśnionych zaginięć od tysiąc osiemsetnego roku. Pomiń wszystkie czynniki, chodzi tylko o ilość. Co? Ludzi oczywiście. Kiedy? Natychmiast. Na co jeszcze czekasz?
Wstał. Podałem mu laskę.
— Wracamy. Tu nie możemy rozpocząć akcji odwetowej.
— Do Białego Domu? — zapytała Mary.
— Bądź rozsądna! Próbowaliśmy dwa razy, nadal nie mamy nic, co mogłoby przekonać Prezydenta.
— Więc co zrobimy?
— Mary, proszę, żebyś odzywała się tylko wtedy, kiedy masz genialne pomysły! — zirytował się Starzec.
Samochód stał niedaleko. Po drodze wpadł mi do głowy pewien plan.
— Szefie, chyba wymyśliłem sposób na przekonanie Prezydenta.
— Mów, natychmiast.
— Wyślij dwóch agentów, mnie i jeszcze kogoś z kamerą. A Prezydent niech przez cały czas, na bieżąco kontroluje sytuację.
— A jeżeli nic się nie wydarzy?
— To niemożliwe. Najpierw wybiorę się na miejsce lądowania, spróbuję odnaleźć prawdziwy statek, a potem wrócę do biura Barnesa. Postaram się obnażyć plecy, któregoś z pracowników.To nie będzie takie trudne.
— Masz niewiele szans, żeby stamtąd powrócić synu.
— Nie przesądzaj! Te stwory nie dysponują żadną nadludzką siłą. Ich działalność jest ograniczona tylko do możliwości człowieka. Nie mam zamiaru zostać męczennikiem, chcę tam pójść, bo wierzę, że zwyciężymy. Dostarczę również niepodważalnych materiałów na taśmie filmowej.
— Dobrze.
— To rzeczywiście może się udać — wtrąciła się Mary. Ja będę tą drugą osobą…
— Nie — Starzec i ja powiedzieliśmy to jednocześnie. Zawstydziłem się, nie mam przecież prawa decydować.
— Chciałam zaznaczyć, że jestem najlepszym kandydatem.Myślę o mojej umiejętności wyczuwania pasożytów — próbowała przekonać Starca.
— Zdecydowałem już — powiedział Starzec. — Tam, gdzie znajdzie się Sam, prawdopodobnie wszyscy będą opanowani przez te potwory. Mam dla ciebie inne zajęcie.
W tym momencie Mary powinna była zamilknąć, ale niezrobiła tego.
— Chciałabym wiedzieć, co to będzie. To ważne.
— Będziesz specjalnym strażnikiem Prezydenta. Dopóki nie wyjaśnię mu jak poważna jest sytuacja — wyjaśnił. Mary zamyśliła się na chwilę.
— Szefie… — powiedziała.
— Tak?
— Nie jestem pewna, czy rozpoznałabym kobietę zawładniętą przez pasożyta. Chyba się do tego nie nadaję.
— W porządku postaram się usunąć z jego biura wszystkie kobiety. Zobowiązuję cię także do sprawdzania samego Prezydenta.
— Rozumiem.
— Wiceprezydent już od jakiegoś czasu szykuje się na jego stanowisko. Myślę o próbie zdrady. Podejmij wszystkie konieczne działania. W końcu Prezydent jest mężczyzną. Teraz, wracając do misji — zwrócił się do mnie — wyślę Jarvisa ze sprzętem i Davidsona jako dodatkowego strażnika. Jarvis zajmie się filmowaniem,Davidson będzie miał na niego oko, a ty będziesz pilnował obydwu. Myślę, że to wystarczający system zabezpieczeń!
— Wierzysz, że się uda? — zapytałem.
— Podejmiemy przynajmniej próbę ratowania ludzkości. Kiedy byliśmy już gotowi do wyruszenia, przyszła do mnieMary.
— Wróć Sam. Będę czekała — powiedziała cicho i przytuliła się.
Poczułem dreszcz, przez chwilę znowu miałem piętnaście lat.
Davidson prowadził, a ja pilotowałem przy pomocy wieloskalowej mapy, na której naniesiono dokładnie miejsce lądowania.
Nadal nie było mostu, musieliśmy skorzystać z objazdu. Zaparkowaliśmy dokładnie, według wskazówek zaznaczonych na mapie. Na lądowisko przedostaliśmy się przez zarośla. Nikt nie próbował nas zatrzymać. Ziemia dookoła wyglądała na świeżo wypaloną. Jakby zupełnie niedawno omiótł ją ogromny pożar. Latającego talerza nie zauważyliśmy. Nie wiem, czy ktokolwiek zdołałby udowodnić, że cokolwiek tu lądowało. Ogień zatarł wszelkie ślady.
Jarvis wszystko sfilmował, ale czułem, że ta runda jest przegrana.
Wracając spotkaliśmy starego farmera. Trzymaliśmy się w bezpiecznej odległości, chociaż wyglądał nieszkodliwie.
— Co za pożar! — zagadnąłem, podchodząc na bezpieczną odległość.
— Straszny — potwierdził smutno. — Zabił moje dwie najlepsze mleczne krowy. Nieszczęsne zwierzęta. Jesteście reporterami?
— Tak — stwierdziłem. — Nie wiem, po co nas tu przysłali. — Chciałem, żeby tu była Mary. Ten facet miał zaokrąglone plecy. Po krótkim zastanowieniu zdecydowałem, że muszę to zrobić. Nie mogłem stracić szansy sfilmowania żywego pasożyta. Facet był sam. Potem już mogłem nie mieć takiej okazji.
Rzuciłem się na niego, kiedy odwrócił się, żeby odejść. Upadł na twarz, a ja usiadłem mu na plecach. Rozdarłem ubranie, a Jarvis podbiegł z kamerą. Okazało się, że jego plecy są czyste. Żadnego pasożyta. Zawstydzony pomogłem mu wstać.
— Bardzo przepraszam — powiedziałem — zachowałem się idiotycznie.