Winnie ille Pu

'Pu, exclamavit Porcellus, 'credis hoc insuper unum vusillum significare?

'Minime, dixit Pu, 'quia diversa reliquit vestigia. Sunt aut duo vusilli et unus, ut videtur, visillus, aut duo visilli et unus, ut patet, vusillus. Pergamus sequi!

Itaque pergebant, subtimentes ne animalia ante se animum hostilem haberent.

Porcellus vehementer cupivit avum suum 'Transitum Vem' non alibi, sed praesentem esse et Pu mente fingebat quomodo exsultaret gaudio, si in Christophorum Robinum repente at fortuito incideret, sed solum quia Christophorum Robinum tantopere diligebat. Postea autem ex improviso Winnie ille Pu iterum constitit et nasi primoris acumen refrigerans lambit, quia plus caloris et timoris sensit quam unquam alias. Quattuor animalia ante se erant!

'Videsne Porcelle? Adspice vestigia eorum! Tres, evidenter vusilli et unus, evidenter visillus. Alius etiam vusillus se iisdem conjunxit!

Sane ita apparebat. Aderant vestigia, modo inter se occursantia, modo intermixta, sed distincte huc et illuc quattuor paria ungularum concurrentium.

'Puto, dixit Porcellus, etiam nasi primoris acumen lingens, quod ei parum solacii adferre videbatur, 'puto mihi alicuius negotii in mentem venisse. Mihi alicuius negotii in mentem incidit, cuius heri oblitus eram, et quod cras perfici nequit. Itaque existimo mihi revertendum esse et illud statim perficere.

'Post meridiem faciemus et ego te comitabor, dixit Pu.

'Non est negotium pomeridianum, dixit cito Porcellus. 'Est negotium peculiare antemeridianum quod non nisi mane perfici potest, inter horas — quota, quaeso, hora est?

'Circiter meridiem, dixit Winnie ille Pu, solem contemplans.

'Inter, inquam, duodecimam horam ac meridiem et quinque. Itaque, reapse, Pu vetule et carissime, habe me excusatum — Quid est?

Pu oculos in coelum vertit, deinde sibilo iterum audito oculis sursum intentis ramos magnae quaercus scrutatus est et amicum suum quendam conspexit.

'Est Christophorus Robinus, dixit.

'Tum vero omne tibi bene evenit, dixit Porcellus. 'Cum eo tutus eris. Vale! et gaudens periculum effugere, citato cursu, quam velocissime poterat domum iit.

Christophorus Robinus lente de arbore descendit.

'Ursule stultule vetule, dixit, 'quid fecisti? Primum solus bis circuitum totius luculi fecisti, deinde Porcellus te secutus est et coniunctim circuitum fecistis, deinde autem quarta vice. .

'Mane paulisper, dixit, ungulam elevans Winnie ille Pu.

Consedit et quam cogitabundissime potuit, meditatus est. Deinde solea vestigium ingressus est. . deinde naso bis perfricato sese erexit.

'Ita est, dixit Winnie ille Pu.

'Nunc demum intellego, dixit Winnie ille Pu. 'Stultus et delusus fui, dixit, 'et ursus sine ullo cerebro sum.

'Optimus ursus mundi es, dixit consolabunde Christophorus Robinus.

'Serion' dicis tu? dixit Pu in spem sublatus et iam vultu renidens. 'Utcumque tamen, dixit, 'hora fere prandii est.

Itaque pransuri domum ierunt.

IV Quo in capite Ior caudam amittit et Pu caudam quendam invenit

Ior, auritulus cinereus ille annosus, soIus in silvae angulo quodam carduoso stabat, pedibus late divaricatis, capite deflexo de rerum natura meditans.

Modo tristis secum 'Cur? cogitabat, modo 'quemadmodum? et modo 'Haudquaquam huiusmodi, modo autem quid pensitaret, omnino ignorabat. Itaque Puo appropinquante Ior paulisper a meditatione desistere gavisus est ut maeste 'Ut vales? ei diceret.

'Et quomodo res tua agitur? dixit Winnie ille Pu.

Ior capite abnuit.

'Non valde quomodo, dixit. 'Longo iam ex tempore evidenter non agitur quomodo.

'Malum, malum, dixit Pu. 'Sane dolendum est. Sine me te adspicere.

Ior igitur sortem miseratus iniquam oculos solo fixos tenens eo loco stabat et Winnie ille Pu eum semel circumiit.

'Dic: quid caudae tuae accidit?

'Quid ergo accidit?

'Abest!

'Tibi persuasum est?

'Cauda aut adest, aut abest. Tertium nihil est. Et cauda tua abest.

'Quid ergo est?

'Nihil.

'Sine videam, dixit Ior, lente se ad locum convertens, ubi antea cauda fuerat, deinde, eam invenire nequiens in contrarium se vertit usque ad pristinam positionem, postea capite demisso intra crura primoria spectavit et postremo suspirium alto pectore et triste ducens: 'Probe dixisti, inquit, 'abest!

'Scilicet, dixit Pu.

'Hoc mihi ad multa quadrat, dixit Ior maestus. 'Id omnia explicat. Haud mirum.

'Alicubi caudam reliquisse debes.

'Aliquem caudam sustulisse oportet, dixit Ior. 'Sic agit vulgus, subjunxit, longum post silentium.

Pu sensit sibi aliquid auxiliare dicendum esse, sed ignorabat quid. Decrevit igitur, dicendi vice opiferum quid facere.

'Ior mi, dixit sollemniter, 'egomet, Winnie ille Pu, caudam tuam reperiam.

'Gratias tibi ago Pu, respondit Ior. 'Fidelis amicus es, dixit. 'Nonnullis dissimilis, dixit.

Itaque Winnie ille Pu caudam Ioris quaesitum abiit. Erat dies vernus iucundus in silva, cum exiret. Nubeculae tenerae feliciter in coelo caeruleo ludebant, modo sese sub solem insinuantes, quasi si eum extinguere vellent, modo repente delabentes, ut aliarum partes venirent. Trans eas et inter eas sol lucidum fulgebat. Vetus pinetum prope ornamentum viride et novum sicut acu pictum quod fagi tam lepide induerant miserum et vetustum apparebat. Per lucum et silvam ursus iter fecit. Descendit clivos erica et vepribus indutos, transivit alveos saxosos rivulorum, scandit ripas arduas et glareosas, et ad extremum fessus et fame confectus ad silvam Centum Jugerum pervenit. In silva autem Centum Jugerum Bubo habitabat.

'Si quis quid de qua re scit, ursus secum meditatus est, 'Bubo est, qui aliquid de aliqua re non ignorat, dixit. 'Nisi forte Winnie ille Pu non vocor. Sed vocor, dixit. 'Denique!

Bubo 'ad castaneas' venusta et vetusta quadam domo habitabat, quae domibus aliorum maior erat, aut saltem urso ita apparebat, quia et pulsatorem ostii et funiculum tintinnabuli habebat. Infra pulsatorem libellus erat cum hac inscriptione fixus:

CUESO SONA AES SI RSPONSM VIS.

Ifra funiculum tintinnabuli libellus autem erat cum hac inscriptione fixus: CUESO PULSA SI RSPONSM NON VIS.

Has inscriptiones Christophorus Robinus, qui solus in silva ortographus erat, manu scripserat. Nam Buboni, quamvis multis sub aspectibus sapiens esset, aptus ad nomen suum legendum et emendate BBO litteras faciendum, minus prospere succedebat verba implicata sicut 'MORBILLI’ et ’PANISTOSTATUS CUM BUTYRO’ scribere.

Winnie ille Pu ambas inscriptiones diligenter et accurate primum a dextra ad sinistram et postea, ne quid eum fugeret, a sinistra ad dextram perlegit. Deinde, ut omnia pro certo haberet, pulsavit et traxit pulsatorem, traxit et pulsavit funiculum tintinnabuli et magna voce: ’Bubo! Responsum quaero!’ dixit. 'Ursus fatur! Ostium apertum est et Bubo foras prospexit.

'Salve Pu, dixit. 'Quomodo omnia?

'Terribilia sunt et tristia, dixit Pu, 'quia Ior, qui amicus meus est, caudam amisit. Flebiter lamentatur. Amabo te, dic: Quid mi igitur suades? Quomodo possum caudam eius invenire?

'Bene, dixit Bubo, 'formula consueta rei exsequendae est, quae sequitur.

'Quid est: rei esse quendae? dixit Pu. 'Quia ursus pusilli ingenii sum verba difficilia fastidio.

'Id est, quod fieri debet.

'Si id est, nec hercle magnopere curo, dixit Pu humillime.

'Res exsequenda id est: praemium promittimus.

'Paulisper subsiste, dixit Pu ungulam sublevans. 'Quid faciamus? Quid dixisti? Loquendo enim sternuisti.

'Minime sternui.

'Bubo, sternuisti!

'Habe me, Pu, excusatum, minime sternui. Nequimus inscьs nobis sternuere.

'Optime audivi: prr — prr!

'Dixi: praemium promittimus.

'Iterum sternuisti!

'Praemium! dixit magna voce Bubo. 'Denuntiationem scribimus ad indicandum nos magnum quid illi, qui caudam Ioris invenerit, daturos esse.