Gerry się nie zatrzymał.
– Niepotrzebnie cią uderzyłem i nie zrobią tego więcej.
Dallie go dogonił i szarpnął za ramię.
– Na rany boskie, przed chwilą ci powiedziałem, że zrobią dzieciaka Holly Grace!
Gerry zacisnął pięści, ale się nie poruszył.
Dallie złapał go za poły kurtki i pchnął na latarnię.
– Co z tobą, do cholery? Dla takiej kobiety walczyłbym z całym światem. A ty boisz się jednego faceta?
Gerry spojrzał na niego z pogardą.
– Czy tylko tak rozwiązujesz problemy? Pięściami?
– Ja przynajmniej staram sieje rozwiązać. A ty tylko ją unieszczęśliwiłeś.
Gówno wiesz, Beaudine. Od tygodni usiłuję się z nią skontaktować, ale ona nie chce mnie widzieć. Ostatnio udało mi się przekonać strażników w wytwórni, żeby mnie wpuścili, a ona wezwała gliny.
– Czyżby? – Dallie uśmiechnął się nieprzyjemnie i puścił Gerry'ego. – Wiesz co, Jaffe?
Nie lubię cię. Nie lubię takich wszechwiedzących dupków, zwłaszcza jeśli wydaje im się, że ratowanie świata jest ważniejsze od ratowania najbliższych.
Geny dyszał ciężko, z trudem formułował słowa:
– Nie masz z tym nic wspólnego.
– Każdy, kto krzywdzi Holly Grace – prędzej czy później będzie miał ze mną coś wspólnego. Ona chce mieć dziecko i z niezrozumiałych dla mnie powodów chce mieć je z tobą.
Gerry oparł się o latarnię. Na chwilę opuścił głowę, ale zaraz podniósł ją znowu.
W ciemnych oczach błyszczała rozpacz.
– Powiedz, co w tym złego, że nie chcę mieć dzieci. Dlaczego ona jest taka uparta? Dlaczego nie możemy być tylko we dwoje?
Jego cierpienie poruszyło Dalliego, ale nie okazał tego.
– Ona chce mieć dziecko i tyle.
– Byłbym najgorszym ojcem pod słońcem. Nie mam pojęcia, co trzeba robić…
Dallie roześmiał się gorzko.
– Myślisz, że którykolwiek facet wie?
– Słuchaj, Beaudine. Mam już po dziurki w nosie tego tematu. Najpierw Holly Grace, potem moja siostra i Francesca. A teraz jeszcze i ty. To nie wasza sprawa. Tylko moja i Holly Grace.
– Odpowiedz mi na jedno pytanie, Jaffe – wycedził Dallie powoli. – Jak chcesz przeżyć resztę życia ze świadomością, że odrzuciłeś najpiękniejszą rzecz, jaka ci się trafiła?
– Myślisz, że nie starałem się do niej dotrzeć?! – krzyknął Gerry. – Nie chce ze mną rozmawiać, rozumiesz?
– Może za mało się starasz.
Gerry zmrużył oczy.
– Daj mi spokój, dobrze? I trzymaj się od niej z daleka. Wasz związek to już przeszłość. Spróbuj ją tknąć, a cię dopadnę. Rozumiemy się?
– Umieram ze strachu. – Dallie skrzywił się pogardliwie.
Gerry spojrzał mu w oczy takim wzrokiem, że przez chwilę Dallie poczuł dla niego niechętny szacunek.
– Chyba mnie nie doceniasz, Beaudine – mruknął Gerry, cicho i poważnie. Przez dłuższą chwilę patrzył Dalliemu w oczy, potem odwrócił się i odszedł.
Dallie popatrzył za nim, a potem zawrócił. Kiedy czekał na taksówkę, na jego wargach błąkał się pogodny uśmiech.
Francesca umówiła się z nim o dziewiątej w przytulnej knajpce, gdzie podawano pyszne meksykańskie jedzenie. Włożyła czarny kaszmirowy sweter i spodnie w zebrę. Pod wpływem impulsu wpięła w uszy asymetryczne srebrne kolczyki. Jak zwykle cieszyła się przekornie, że na spotkanie z nim wkłada coś niekonwencjonalnego. Nie widzieli się od tygodnia, a mieli co świętować. Po trzech miesiącach trudnych negocjacji jej agent dopiął celu – stacja telewizyjna zgodziła się, by poczynając od czerwca, program Franceski pojawiał się na antenie co miesiąc, a nie co tydzień.
Weszła do restauracji i zobaczyła, że Dallie już tam jest, siedzi przy stoliku w rogu, z dala od reszty gości. Ledwie ją zobaczył, wstał i przez chwilę rozpromienił się jak nastolatek. Jej serce fiknęło salto na ten widok.
– Cześć, złotko.
– Cześć, Dallie.
Zwracała na siebie uwagę, idąc przez salę restauracyjną, kiedy więc doszła do stolika, cmoknął ją tylko w policzek, a pocałował porządnie dopiero, kiedy usiadła.
– Rany, Francie, tak się cieszę, że cię widzę.
– Ja też. – Zamknęła oczy, kiedy ją całował, upajała się jego bliskością.
– Skąd wytrzasnęłaś te kolczyki? Ze złomowiska?
– To nie są kolczyki – obruszyła się i wyprostowała dumnie. – Jeśli dobrze pamiętam, artysta, który je zrobił, twierdził, że to ucieleśnione w abstrakcyjnej formie strachy egzystencjalne.
– Coś takiego. Mam nadzieję, że zanim je włożyłaś, odprawiłaś egzorcy-zmy.
Uśmiechnęła się. Pochłaniał ją wzrokiem, zachwycał się jej włosami, za rysem piersi pod kaszmirowym sweterkiem. Zrobiło się jej gorąco. Zawstydzona, odgarnęła włosy z twarzy. Kolczyki dźwięczały cicho. Uśmiechnął się, jakby wiedział doskonale, jakie erotyczne wizje stanęły jej przed oczami. A potem rozparł się wygodnie na krześle. Zauważyła, że mimo uśmiechu na twarzy wydaje się znużony i zmartwiony. Postanowiła, że najpierw dowie się, co go gryzie, a dopiero później podzieli się z nim dobrą nowiną o kontrakcie.
– Teddy oglądał wczoraj turniej? – zapytał.
– Tak.
– Comówił?
– Niewiele. Za to włożył kowbojki od ciebie i tę straszliwą bluzę. Nie wiem, jak mogłeś kupić coś tak obrzydliwego.
Dallie się roześmiał.
– Idę o zakład, że ją uwielbia.
– Wczoraj poszedł w niej spać.
Uśmiechnął się. Podszedł kelner z kartą dań. Dallie zdecydował się na kurczaka chili z pieczoną fasolką, a Francesca wzięła krewetki z grilla i sałatkę. Nie była głodna, ale smakowite zapachy pobudziły jej apetyt.
Dallie bawił się solniczką. Rozluźnił się trochę.
– Ludzie krzyczeli za głośno, nie mogłem się skupić.
Zdziwiła się, że w ogóle cokolwiek tłumaczy, ale zbyt dużo czytała o nim, by dać się nabrać na takie usprawiedliwienie. Rozmawiali przez chwilę o Ted-dym, a potem Dallie poprosił ją, by zarezerwowała sobie trochę czasu dla niego w nadchodzącym tygodniu.
– Znowu przyjeżdżam, i to na dłużej. Będą mnie uczyć, jak się zachowywać w studiu telewizyjnym.
Spojrzała ostro. Jej dobry humor zniknął bez śladu.
– Zgodziłeś się zostać komentatorem? Nie patrzył jej w oczy.
– Jutro podpisuję kontrakt, przyniesie go mój krwiopijca.
Podano jedzenie, ale Francesca straciła apetyt. Dallie szykował się do popełnienia wielkiego błędu, choć większość ludzi nie zdawała sobie z tego sprawy. Otaczała go aura klęski. Francesce pękało serce, gdy widziała, jak starannie unika jej wzroku.
Dźgnęła krewetkę widelcem, ale nie mogła tego dłużej znieść. Podniosła głowę.
– Dallie, powinieneś przynajmniej poczekać do końca sezonu. Nie rezygnuj teraz, na tydzień przed turniejem US Classic.
Gwałtownie zacisnął zęby. Patrzył w punkt nad jej głową.
– Prędzej czy później musiałbym odstawić kij do kąta. Równie dobrze mogę zrobić to teraz.
– Pewnego dnia będziesz świetnym komentatorem, ale nie teraz. Masz dopiero trzydzieści siedem lat. Wielu golfistów starszych do ciebie nadal wygrywa ważne turnieje. A Jack Nicklaus?
Zmrużył oczy, ale w końcu spojrzał prosto na nią.
– Wiesz co, Francie? Wolałem, kiedy nie byłaś takim cholernym znawcą golfa. Nie przyszło ci do głowy, że mam dosyć słuchania rad, jak mam grać?
Rozsądek podpowiadał, że powinna dać mu już spokój, ale nie mogła, nie teraz, gdy czuła, że chodzi o coś więcej niż tylko turniej. Bawiła się przez chwilę kieliszkiem od wina, odwzajemniła jego spojrzenie, a potem stwierdziła:
– Na twoim miejscu wygrałabym US Classic, zanim odeszłabym z ligi.