Zeszli drewnianymi schodami, klatką schodową w oficynie, przecięli podwórko, wyszli na Wilczą i skierowali się ku Mokotowskiej. Przechodząc obok małego zakładu fryzjerskiego, Meteor otworzył drzwi i zawołał: — Mefisto! Będę jutro o dziesiątej. Żebyś mi o tej porze trzymał puste krzesło, słyszysz? — Z głębi rozległo się skwapliwe potwierdzenie: — Taaak jeessst, pppanie Meeeteor. — Fryzjer Mefisto się jąkał. — To największy w Warszawie kozak od strzyżenia — rzekł Meteor. — Jąka się, ale tnie jak artysta. — Na rogu Mokotowskiej i Wilczej podali sobie ręce. — Aha — rzekł Kruszyna — zupełnie zapomniałem, po co się do ciebie drapałem. Merynos chce widzieć Zylbersztajna, a tego wszarza nigdy nie można złapać telefonicznie. Nigdy go nie ma w biurze. Merynos powiedział, żebyś go ściągnął, dobra? — „Załatwione — rzekł Meteor.
Kawiarenka była mała, wchodziło się do niej wprost z ulicy; nadawałaby się lepiej na sklepik kolonialny. Na bufecie stał błyszczący niklem ekspres do kawy, z sufitu zwisał ohydny żyrandol przypominający krajobraz powierzchni księżyca; małe stoliki i taborety stłoczono w ciasnej przestrzeni. W Warszawie zwano tę kawiarnię „Lajkonikiem”, aczkolwiek nosiła ona oficjalnie jakąś inną, dość pompatyczną nazwę, której nikt nie znał. Cechująca ją niewygoda sprawiała, iż wszyscy czuli się w niej znakomicie i przytulnie, zaś jej ostentacyjna brzydota czyniła z niej ulubione miejsce spotkań warszawskich malarzy, grafików, architektów, czyli ludzi zajmujących się zawodowo i na co dzień pięknem. Ciasnota, bezpośrednie wpadanie do środka z ulicy i niskie stołeczki, na których siedziało się jak w kuchni u sąsiadów, stwarzały tu niezwykle gadatliwą atmosferę, nic więc dziwnego, że „Lajkonik” był najpotężniejszą w Warszawie kuźnią plotek.
Meteor zajął miejsce przy oknie i zamówił herbatę. O tej porze było tu jeszcze pusto; ciemnowłosa kelnerka chichotała przy bufecie, pochylona ku młodziutkiej blondynce parzącej kawę. Meteor uśmiechnął się z nawyku do blondynki i pogrążył się w „Życiu Warszawy”. Bez zagłębiania się w tekst przerzucił pierwszą i drugą stronę, przeczytał szybko i chciwie wiadomości sportowe, zajrzał do nekrologów, uważnie skontrolował rubrykę sądową szukając znajomych nazwisk, sprawdził notki o wypadkach i kradzieżach, wreszcie utonął w kolumnie ogłoszeń i drobnym kupnie i sprzedaży. Drzwi otworzyły się, do kawiarni wszedł elegancki pan średniego wzrostu, ubrany w puszysty, żółtobrązowy płaszcz z wielbłądziej wełny. Skinął głową, powiesił brązowe borsalino na wieszaku i usiadł obok Meteora.
— Gut Morgen — rzekł Meteor z uprzejmą skwapliwością. — How do you do? ęa va?
— Bonjour — rzekł pan w kamelhaarze łaskawie i z rezerwą, — Merci beaucoup. Und wie geht’s bei Ihnen?
— Pcha się — rzekł Meteor — nie można narzekać. Something in Egypt. U pana w domu? You have gesehen? — podał swemu rozmówcy pierwszą stronę gazety, na której widniała duża trzyszpaltówka o rewolucji gabinetowej w Kairze, o rozruchach i o skomplikowanej sytuacji egipskiego rządu. Pan w płaszczu z wielbłąda wzruszył ramionami.
— Niks zu machen — powiedział obojętnie i dodał łamaną polszczyzną: — Nie moje geschefty.
— Ładna koszula. Coś pour moi — rzekł Meteor, biorąc bez pytania zagranicznego papierosa z położonej na stole paczki. Przyglądał się przez chwilę z zazdrością drogiej, jedwabnej koszuli i barwnej muszce, wyłaniającej się z rozchylonego kołnierza. Szczęśliwy posiadacz tych skarbów zapalił lucky strike’a nie częstując Meteora ogniem.
— Alors, wir sprechen o interesach — rzekł. — Ja mieć mało czas dzisiaj, mister Meteor.
— You have etwas neutk, Herr Jussuf? — spytał bez zapału Meteor, wpatrzony w płaszcz, z wielbłądziej wełny. — Może pan sprzeda ten płaszcz? Verkaufen das, niks?…
— Niech pan nie robić idiota — rzekł opryskliwie Jussuf. — You znowu zaczynać wasze numery? Sie wollen niks sprechen poważnie?
— Panie Jussuf kochany, po co so bose? — zdziwił się Meteor! — Nie znajdzie pan lepszego klienta ode mnie a Varsovie. Już dobrze, już dobrze. No, niech pan powie, co pan ma?
Egipcjanin wskazał ruchem głowy okno. Meteor uniósł lekko firankę i wyjrzał przez szybę: po drugiej stronie wąskiego w tym miejscu przesmyku jezdni stał niski, opływowy samochód oliwkowego koloru. W oczach Meteora zalśnił pożądliwy zachwyt. Kiedy się odwrócił z powrotem do stolika, wydawał się bardziej obojętny niż przedtem.
— „Humher”. Model 1954. Trois mois temu wyszedł z fabryka. Jeden komplet zapasowych części — rzekł płynnie i fachowo Egipcjanin.
— Ile? — spytał Meteor dłubiąc zapałką w uchu.
— Neunzig — rzekł Egipcjanin.
— A za tę koszulę ile? — spytał lekceważąco Meteor.
Twarz Egipcjanina pociemniała. Była to twarz raczej rumiana niż smagła, osadzona w łysawej głowie dobrze odżywionego człowieka, któremu rozkosze życia, a nie troski czy wiek przerzedziły włosy. Twarz ta nie miała cech orientalnych, zaś czarne oczy patrzyły bystro i zimno na Meteora.