— Meteor — rzekł wolno Egipcjanin. — Sie wissen gut, że ja nie sprzedawać ubrań, że ja nie mały handlarz z waszych ciuchów.
— Herr Jussuf — rzekł obojętnie Meteor. — Sie wissen, że ja nie kupuję aut po idiotycznych cenach. Niech pan wraca do Egiptu. Tam teraz rewolucja. Może pan złapie frajerów w zamieszaniu. Bo w spokojnym mieście nie znajdzie pan drętwych na taką cenę.
— Ali right, nie ma o czym mówić — rzekł Egipcjanin i wstał. Zapiął płaszcz, po czym rozpiął go z powrotem i usiadł. Przez chwilę panowało milczenie. Meteor zapalił nowego papierosa z paczki Egipcjanina.
— Und wieviel pan daje, Meteor? — spytał ciekawie Egipcjanin.
— Dreissig — rzekł swobodnie Meteor, puszczając kółka ciężkiego dymu z lucky strike’a.
Egipcjanin wstał bez słowa, przeszedł do — drzwi, zdjął kapelusz z wieszaka i wyszedł, Meteor z leciutkim uśmiechem sięgnął po gazetę. Po chwili drzwi się otwarły i wszedł Jussuf. Odwiesił kapelusz i siadł przy sąsiednim stoliku, tyłem do Meteora. Meteor czytał gazetę. Blondynka z bufetu spojrzała na nich z zainteresowaniem. Drzwi znów się otworzyły i weszło parę osób, odrywając jej uwagę od Egipcjanina i Meteora. Egipcjanin wykonał lekki obrót głową.
— Osiemdziesiąt — powiedział cicho.
— Trzydzieści pięć — rzekł równie cicho Meteor nie odkładając trzymanej przy oczach gazety.
Egipcjanin zawołał kelnerkę i poprosił o dużą kawę. Po chwili pił ją wolno i ze smakiem.
Kątem oka widział lekko drżącą w rękach Meteora, nie czytaną gazetę. Wiedział, jak bacznie jest obserwowany. Zapłacił za kawę, wstał i nie śpiesząc się przygotował do wyjścia.
— Pańskie ostatnie słowo? — spytał półgłosem Meteor unosząc głowę.
Egipcjanin obrócił sę ku niemu.
— Seventy five — rzekł twardo, lecz cicho.
— Au revoir — rzekł z lodowatą uprzejmością Meteor. — Da mi pan znać, jak będzie pan miał coś tańszego.
Egipcjanin podążył ku drzwiom, zdjął z wieszaka kapelusz, po czym wrócił i usiadł przy stoliku Meteora.
— Sie sind ein Schuft, Meteor! — powiedział zduszonym głosem. — Un assassin! Łajdak!
Wściekłym ruchem zmiął swe piękne borsalino, wgniatając kapelusz łokciem w stolik. W tej chwili przypominał już rozjazgotanego sprzedawcę, z ciasnych, cuchnących zaułków portowych Aleksandrii, rysy miał wykrzywione namiętną żądzą handlarskiego krzyku.
— Bandit! — syczał cicho — ja mam dosyć tych afer!.. Ja znajdę sobie innego! Ja z panem niks mehr!..
— Przesadza pan, kochany panie Jussuf — uśmiechnął się wyrozumiale Meteor. — Nie znajdzie pan. Tu, w Warszawie pan nie znajdzie. Dobrze pan o tym wie. Jak pana się woła zdrobniale po egipsku, drogi panie Jussuf? Bo ja tak nie lubię całym imieniem.
— Ile? — charknął Jussuf: stał się purpurowy, oczy nabiegły mu krwią.
— Powiedziałem już panu. Trzydzieści pięć i ani grosza więcej. No, no, mon ami, przecież wie pan, że nie jestem sam, że do sprzedaży takiego wozu musi być zaraz cały łańcuszek. A sama robota? A kosmetyka? Jak piątkę na nim trafię, to będę zadowolony. Mówię z panem jak z bratem.
Egipcjanin nie odpowiedział. Dławił się. Jego oczy tryskały najplugawszymi obelgami Bliskiego Wschodu. Wyglądał teraz jak kupiec z „Tysiąca i jednej nocy”, przeklinający prochy przodków swego wroga i jego potomstwo aż do ostatniego pokolenia włącznie.
— Już dobrze, już dobrze — mitygował go dobrodusznie Meteor. — Wie pan przecież, że nikt poza mną w Warszawie nie potrafi załatwiać tych spraw tak jak trzeba. Że beze mnie jest pan zgubiony. Nic nie może pan zrobić.
To była prawda, ponura prawda. Egipcjanin wiedział o tym i musiał ją przyjąć dzielnie, jak przystało mężczyźnie. Otarł jedwabną chustką spocone czoło i powiedział:
— Kiedy forsa?
— Za tydzień — rzekł Meteor, pochylając się ku niemu przyjaźnie. — Wcześniej nic się nie da zrobić. Jutro pojedziemy przerejestrować wóz. Potem potrzyma go pan parę dni w garażu. Zatelefonuję do pana, kiedy odbiorę klucze od wozu. Tym razem w innym miejscu, dobrze? Nie tam, na Bagateli, gdzie załatwialiśmy tego czarnego hillmanna. Wybierzemy sobie inne miejsce, mam takie, wie pan gdzie? Na Solcu, na tym nowym bulwarze, pod Centralnym Parkiem, prościutko, zacisznie, komisariat niedaleko. Moi ludzie załatwią w kilka chwil wszystko i pojedzie pan złożyć zameldowanie. A nazajutrz — waluta.
— Pańscy ludzie, pańscy ludzie. — powtórzył Egipcjanin. — Teraz mówi się w Warszawie, że już nie wiadomo, kto są czyi ludzie. Jakaś konkurencja działa, co, Meteor? Very smart, bardzo dzielna konkurencja. Ja chciałbym ich spotkać; panie Meteor — dodał marzycielsko. — .Może dają lepsze ceny na zagraniczne auta.
— Czy w Egipcie są wszyscy tacy naiwni jak pan, Jussuf? — spytał wolno Meteor. — Niech pan zapomni o konkurencji! — żachnął się nagle. — My tutaj nie znamy takich numerów! Albo sprzedaje pan nam i zabiera swoją nie najgorszą dolę, albo może się pan wynosić z Warszawy z tymi autami.
— Już dobrze — rzekł Egipcjanin zmęczonym głosem. — Wozu diese Redę? Po co ta mowa?…
Zdawał się być zupełnie zrezygnowany. — „Proszę pana — posłyszał głos z lewej strony — to zdaje się są pańskie papierosy. — Od sąsiedniego stolika, przy którym poprzednio siedział, uśmiecHal się doń przepraszająco jakiś starszy, wątły pan o żółtej, kościstej twarzy z długim nosem, podając mu paczkę „Lucky Strike’ów”. Meteor zamierzał przyjrzeć się baczniej owemu panu, który tak blisko nich siedział, gdy nagle poderwał się od stolika na widok wchodzącej do kawiarni postaci. — Lowa! — zawołał przez salkę — chodź tu! — Facet zaczął przeciskać się między stolikami, aż stanął przy nich. — Zaczekaj — rzekł Meteor — mam do ciebie romans. Panowie się nie znają, prawda? Pan Zylbersztajn. — rzekł, przedstawiając przybyłego Egipcjaninowi. — Idę — rzekł Egipcjanin — ich muss schon gehen. — Jaka szkoda — rzekł ze smutkiem Meteor — ale skoro pan musi. W takim razie do zobaczenia. Dam znać wkrótce. Cheerie — ooo! So long! Ciao! — Uścisnął wylewnie rękę Egipcjanina i pomacHal mu serdecznie dłonią na pożegnanie. Egipcjanin wyszedł. W chwilę potem podniósł się od sąsiedniego stolika starszy pan, nałożyć melonik i wyszedł, postukując parasolem. „Jakaś biurowa glista — pomyślał Meteor, patrząc za nim uważnie — pije kawę na przepustkę, urzędnicza pluskwa. Że też tacy jeszcze chodzą w melonikach!” Uniósł lekko firankę i z satysfakcją patrzył, jak Egipcjanin wsiadł do pięknego oliwkowego wozu i ruszył płynnie i bez szmeru. Natomiast uwagi jego uszedł fakt, że niepozorny pan w meloniku rozpłynął się jakby w powietrzu, gdyż wyszedł z kawiarni, lecz nie widać go było na ulicy. Albowiem tylko bardzo bystre oko mogłoby dojrzeć wątłą, czarną postać, opartą o parasol, wtuloną w kącik pomiędzy wejściem do kawiarni i kiosk z gazetami i notującą skrupulatnie w notesie numer oliwkowego auta.
— Czego chcesz? — spytał Zylbersztajn, siadając przy stoliku. Był to niski brunet o szerokich barach, mocno zbudowany, ze skłonnością do otyłości. Jego młoda, gładka twarz kontrastowała nieco z zarysowującą się wyraźnie korpulentnością postaci. — Nic specjalnego — rzekł Meteor — chciałem ci tylko powiedzieć, że Merynos cię potrzebuje. Już dawno nie byłeś na żadnej naradzie produkcyjnej, ty lekkoduchu! — Zylbersztajn skrzywił się niewyraźnie. — Cholera! — powiedział — dzisiaj umówiłem się z taką jedną. — Szkoda — rzekł zimno Meteor — pan prezes chce cię widzieć właśnie dziś wieczór. — Co zrobić? — zatroskał się Zylbersztajn. — Ty, Meteor — dodał szybko — co to za szum na mieście z tymi rozróbkami? Jednych leją, inni uciekają? Mówi się o tym coraz głośniej. — Nieważne. Załatwi się. Jakieś lokalne gwiazdy próbują szczęścia w śródmieściu. A tobie radzę przyjść, Lowka, mogą być potem przykrości, jak nie przyjdziesz. I w ogóle, co jest? Już nie potrzebujesz pieniędzy? — Ojej — westchnął Zylbersztajn — jak potrzebuję. Jak ja potrzebuję pieniędzy, Jurek, żebyś ty to wiedział? — Czarne oczy Zylbersztajna zasnuły się marzycielstwem i melancholią. — Co mnie jest potrzeba w tym miesiącu, Jurek, ja już mam taką głowę. — pokazał rękami, jaką ma głowę. — Płaszcza nie potrzebujesz? — spytał mimochodem Meteor.