Spółdzielnia Pracy
WORECZEK
Wyroby galanteryjne
z mas plastycznych
— Wysoko do was — uśmiechnął się niechętnie Życzliwy. — Wysoko — przytwierdził Meteor. — Dlatego rzadko chodzę do biura. — Moglibyście uruchomić tę windę — rzekł Życzliwy, wskazując na zabity deskami prostokąt w ścianie klatki schodowej. — Nic panu nie będzie, panie Życzliwy, jak się pan przeleci sześć pięter. Przy pańskim zdrowiu.
Zatrzymali się na czwartym piętrze dla złapania oddechu: po obu stronach schodów ciągnęły się ciemne korytarze rozczłonkowanych na wypalonych piętrach mieszkań. Zalatywało zapachem topionej słoniny i gotowanej kapusty spoza lichych, dyktowych drzwi w gołym murze. Wyżej nie było mieszkań, natomiast wypalone ściany usiane były lasem desek, grubych belek, podstemplowujących piętro następne; istny labirynt oszalowań, ciasnych przejść i zakamarków. Następne, szóste piętro nosiło ślady starannego, nie liczącego się z kosztami remontu: drzwi po lewej stronie wiodły do niewielkiej fabryczki, skąd dochodził stukot małokalibrowych maszyn, widać było przez te drzwi długie stoły, pokryte płachtami różnokolorowego plastyku, ścinkami dywetyny, futrówki, różnych podszewek, wokół stołów uwijali się ludzie w roboczych kitlach. Na wprost schodów widniał zabity deskami otwór windy; na drzwiach po prawej stronie wisiała tabliczka z napisem: „Spółdzielnia Pracy WORECZEK — Dyrekcja”. Meteor otworzył te drzwi i przepuścił Życzliwego przodem; ciągnął się przed nimi bielony korytarz, czysto utrzymany i zakończony otwartą łazienką, w której stała gazowa kuchenka. Z łazienki wyszła barczysta kobieta około czterdziestki, w brudnym fartuchu. Jej duża twarz o grubych rysach zdawała się być uszyta z twardego juchtu, niebieskie oczy patrzyły bezczelnie, usta miała pociągnięte grubo szminką, zaś policzki obficie przysypane różem. — Dyrektor, psia jego mać — rzekła cicho na widok wchodzącego Meteora — o której, smrodzie, do roboty przychodzisz? — Aniela — powiedział ze złością, choć równie cicho Meteor — jak nie zamkniesz swojej parszywej japy, to nie dostaniesz pensji w tym miesiącu. — Za miękkie masz ręce, gówniarzu — rzekła Aniela — żeby mnie pensję Wypłacać. Pan do kogo? — spytała głośno i opryskliwie zwracając się do Życzliwego. — Jest prezes? — spytał. Meteor. — Jest — powiedziała Aniela, po czym znów ściszyła głos, mówiąc tylko do Meteora: — Czeka na ciebie. Wstawi ci bańki, zobaczysz.
Meteor otworzył drzwi z napisem „Prezes” i wszedł sam do pokoju. Za biurkiem siedział Filip Merynos, czytając gazetę, przy oknie leżał w fotelu Kruszyna, trzymając wyciągnięte nogi na kaloryferze. Pokój był dość dziwny: duży, wielokątny, zdawał się mieć o wiele więcej niż cztery ściany, zaś trudno było zorientować się w ićh dokładnej ilości. Pełno w nich było schowków, plakardów, drzwi od wmontowanych szaf. Na podłodze leżał kosztowny, puszysty dywan, tłumiący odgłos kroków. Sprzęty były liche, standardowe, jedną ze ścian zajmowała etażerka z księgami handlowymi, skoroszytami, teczkami biurowymi. Za Merynosem stała mahoniowa biblioteczka o trudno widocznej za kolorowymi szybami zawartości. W jednym kącie stała kasa pancerna, w drugim stolik, na którym leżały modele saszetek — kosmetyczek, torebek damskich z nylonu, paski i inne drobiazgi z plastyku.
Na widok wchodzącego Meteora Kruszyna poderwał się z fotela. — Co ty masz na sobie? — warknął. — Ładny? — spytał Meteor kokieteryjnie. — Kupiłem nowy płaszcz. — Znów czeski? — w głosie Kruszyny zadrżała pasja. — Słuchaj, Bobuś. — zaczął Meteor, lecz urwał w pół zdania.
— Gdzie ty się podziewasz? — spytał spokojnie Merynos, jakby nie słysząc poprzedniego dialogu. — Cały dzień cię nie widać.
— Przyprowadziłem panu Życzliwego — rzekł z uśmiechem Meteor. — Pomyślałem sobie, że może go pan będzie potrzebował. Dawno go u nas nie było.
— Wiesz, co się stało? — spytał Merynos, nie zwracając najmniejszej uwagi na słowa Meteora.
— Ano, wiem. Bobuś mi mówił.
— I co ty na to?
— Ja? — uśmiechnął się przymilnie Meteor. — Nic. Nie mój wydział. Wydział Bobusia. U mnie wszystko funkcjonuje idealnie. Namotałem dziś nowy wóz. „Humber”, model 1954. Za czterdzieści pięć. Wilga się nawet nie przestraszył. Od razu panu mówię cenę, panie prezesie, żeby Aluś nie zechciał sobie oderwać kilku nadprogramowych tysięcy. Albo jest u nas siatka płac, albo jej nie ma. Nie można, żeby każdy kołował na własną rękę, no nie?
— Już ścichnij — rzucił wrogo Kruszyna. — Skowronek się znalazł. Zadowolony, jakby mu w kieszeń nasiusiali.
Merynos wstał z fotela i chodził w milczeniu po pokoju. Im dłużej milczał, tym bardziej Meteor czuł się jak uczniak w klasie przed wszechwładnym wychowawcą. Merynos zbliżył się do niego, stanął przed nim i nagle Meteor cofnął się w przerażeniu do tyłu: — warz Merynosa zaczęła drgać w ataku bezprzytomnej wściekłości. Złapał Meteora za klapy i przyciągnął gwałtownie do siebie.
— Meteor! — strzyknął mu gorącym oddechem prosto w oczy — uprzedzam cię, dość tych kursów na prawo i lewo, dość malutkich interesików z płaszczami, dość brudnych skoków na różnicę ceny pomiędzy peryferiami a śródmieściem! Słyszysz? Twoim psim obowiązkiem jest warować tu, przy mnie, i robić, co ci każę! Za to ci płacę. Rozumiesz? My tu nie jesteśmy sami, wiesz o tym tak samo dobrze, jak i ja! Nam patrzą na ręce, na twoje ręce, szczeniaku, bo ty tu jesteś za dyrektora! Zapamiętaj to sobie, bo inaczej. najprzód na parę tygodni do szpitala, a potem na długie lata do pierdla!
Meteor spuścił oczy w pokorze. Twarz Merynosa wygładziła się, rozbiegane źrenice przestały latać nieprzytomnie. Po chwili rzekł głosem spokojnym, pewnym: