— Ten ostatni numer daje do myślenia. W zasadzie wymordowano nam gwardię. Trupów wprawdzie nie ma, ale chłopcy zakotwiczeni są na długie tygodnie w szpitalu. A, cholera wie, co powiedzą po wyjściu. Ta dziwaczna historia z Metem?
— Meto się złamał — mruknął Kruszyna. — Zdarza się.
— Meto się złamał. — powtórzył z namysłem Merynos. — Meto. największy specjalista od worka, jakiego znała Warszawa.
— Różnie bywa — rzekł nieśmiało Meteor. — Może jakaś depresja psychiczna? Najlepsi czasem.
— W każdym razie sprawa jest poważna — rzekł Merynos.
— Więc jaki wniosek, panie prezesie? — spytał z gorliwym przejęciem Meteor.
Merynos wrócił na środek pokoju. — Wniosek może być tylko jeden — rzekł wolno. Kruszyna podniósł się z fotela, Meteor, przysiadł na krześle z zaciekawienia. — Wniosek jedyny. — powtórzył Merynos.
— Panie prezesie. — zaczął Kruszyna.
— Więc co robić? — spytał z nagłym niepokojem Meteor. Merynos uśmiechnął się. Jego piękna, ciemna twarz skrzywiła się w grymasie okrucieństwa, czarne oczy rozbiegły się złośliwie.
— Spróbujemy — rzekł — na rozmaite sposoby.
Znów rozpoczął swą wędrówkę po dywanie. Po czym nagle stanął i spojrzał przenikliwie na Kruszynę.
— Panowie się przyzwyczaili do monopolu — rzekł drwiąco. — Ja rozumiem, to było wygodne. Ale o monopole trzeba walczyć. Tu chodzi o duże rzeczy, panowie, o warszawską wyłączność, o to, że my nie możemy mieć konkurencji. Możemy mieć sprzymierzeńców, możemy pertraktować z każdym silnym, ale na konkurencję nie ma miejsca w Warszawie. Dla nikogo.
Zapadła cisza. Przerwał ją Kruszyna.
— No, dobrze — rzekł cicho. — A te wszystkie numery z Migdałem Leonem, Morycem Mechcińskim, z małymi kozaczkami ze swojej dzielnicy?
Merynos usiadł za biurkiem, kładąc ręce na blacie. Wyglądał teraz jak dobry szef, przełożony, do którego można i należy mieć bezgraniczne zaufanie.
— Moi drodzy chłopcy — rzekł miodowym głosem — kochani przyjaciele, wiecie wszak dobrze, wielu ludzi przeszło przez nasze ręce w ciągu ostatniego roku. Wiecie, że na poszczególnych odcinkach naszej pracy wre nadal walka o rzeczy małe, o drobne zyski i korzyści, ma miejsce zwykła, codzienna szarpanina o parę złotych, toczą się lokalne rozgrywki o pierwszeństwo, o władzę przed kinem „Ochota”, o tereny łowieckie w resztce ruin na Czerniakowie, o rezerwaty do pracy wokół Dworca Głównego. Wiecie, że trwa bezlitosna walka na każdym kroku, dokonują się osobiste porachunki za jedno słowo, za wyrządzony numer, za wkroczenie w nie swoje kompetencje. Znacie to wszystko i wiecie, że te dzielnicowe spory są nam na rękę, że ta codzienna kotłowanina to podwalina całego interesu. Oczywiście — nie możemy wiedzieć wszystkiego dokładnie: dziesiątki, a nawet setki facetów, którzy się przy nas kręcą, noszą w sobie możliwości przeróżnych niespodzianek, są to chłopcy żywi, przytomni, z ikrą, z biglem, któremuś się zechce czegoś więcej, niż dostaje, uważa, że ma dość silne ręce i nogi, żeby sobie utorować kopniakami drogę wzwyż, żeby się o to coś postarać, i zaczyna skakać, zamach uje się na karierę, sięga po sławę i zarobki.
Merynos zapalił papierosa. Meteor i Kruszyna słuchali z nabożeństwem.
— Ja tam — kontynuował Merynos — nie wierzę w to, co mówił Stryć, Migdał, Leon, w te cuda i nadzwyczajności. Stryć mógł dostać po mordzie od większego kozaka niż on, takiego, który miał oko na ślizgawkę i wiedział, co na niej można zarobić. Ten drugi wziął sobie kilku do doli i rozgonił hoftę Strycia. Migdał i Leon są z wydziału, w którym robi ładne kilkadziesiąt osób, na pewno mieli zatargi, porachunki, ktoś złapał odpowiedni moment i załatwił ich. Proste, nie? A oni, jak to nasze chłopaki, potem — mowa: że kastety, że pierścionki, że zjawy, że cuda, że sami nie wiedzą, co i jak się stało. Z Mechcińskim. — Merynos zawaHal się na chwilę — z Morycem jest inna sprawa. To zdolny gówniarz. I nie zapominaj, Kruszyna, że Mechciński inaczej mówi o tym wszystkim niż tamci, że ma zadrę, że szuka, że skacze. Sam mi tak powiedziałeś, no nie?
— Tak — przyznał niechętnie Kruszyna. — Moryc jest twardy.
— Moryc ma ambicje — rzekł Merynos. — I dużo wie. I jest mi teraz bardzo potrzebny. Zresztą. Kudłaty chce z nim mówić. To jest coś.
Znów zapadła cisza, po czym Merynos ciągnął dalej;
— Pozostaje więc tylko ta ostatnia rozróbka. A to, jak wam powiedziałem, jest sprawa poważna. Znaczyłoby, że ci tam, którzy podskakują, uderzyli centralnie, w sam środek.
— Panie prezesie — rzekł nieśmiało Kruszyna — ale Meto mówił, że to oni sami rozrobili. Zaczęło się w autobusie, od jakiegoś łacha i tego szoferaka.
— Słusznie — przyznał Merynos. — Ale okazuje się, że byli gdzieś faceci, czekający tylko na taką okazję, żeby skotłować gwardię. Chodzili za nimi, szukali okazji. I znaleźli. Początek mógł być całkiem niewinny, zwykłe autobusowe igraszki.
— Czyli że to może być niewąska hofta — uśmiechnął się nieszczerze Meteor, jakby dusząc w sobie coś, co „mogło być tylko strachem. — Ale kto to może być? Ostatecznie zna się ludzi z branży w tym mieście.
— Błąd — rzekł spokojnie Merynos. — Warszawa jest duża. Wszystkich nie znasz. A nowe talenty rosną. Co ty możesz wiedzieć, jakie asy startują każdego roku na Siekierkach czy na Grochowie? Taki kosior po kilku pierwszych zwycięstwach odniesionych ręką i nogą zaczyna myśleć, kombinować, już mu nie wystarcza chwały ani zarobku na swojej krzywej, brudnej ulicy i pcha się do śródmieścia.
— Więc co teraz? — spytał bezradnie Kruszyna.
Merynos uśmiechnął się łaskawie. Wparł się wygodnie w fotel, zapalił powoli papierosa i rzekł:
— Żadnych obaw na razie, moi mili. My nie z tych, którymi może wstrząsnąć taka sprawa. Ale nasza potęga to nasza ostrożność. Nasza wyższość polega na organizacji i nie tacy, jak ci tam, nie są w stanie jej naruszyć. Kudłaty to przede wszystkim głowa.
Uczynił typowy warszawski gest określający wymownie, przy pomocy lekkiego uderzenia nasadą dłoni w czoło, jak wielkie znaczenie w życiu ma kartezjańska zasada „Myślę, więc jestem”, upowszechniona w Warszawie przy pomocy dewizy: „Czaszka pracuje”. Po czym wstał i podszedł do Meteora.
— I dlatego trzeba działać. Meto był dobry do bicia, ale wiemy, że filozof z niego żaden. Trzeba pogadać z Irysem. Jak to zrobisz. Meteor, to mnie nie obchodzi, dość na tym, że ja chcę dziś jeszcze mieć dokładne wiadomości od Irysa, co i jak. Robert — zwrócił się do Kruszyny — w ciągu trzech dni chcę widzieć nową gwardię! Twoja sprawą, jak do tego dojdziesz: masz w Warszawie kina, Cedet, szkoły — idealny zasób rekruta. Zwiększamy kontyngent do piętnastu ludzi, silnych, odważnych, gotowych na wszystko. Poproszę Kudłatego, ażeby podwyższył pensje. Za trzy dni mam mieć nazwiska i dokładne dane o każdym z nich. I to jeszcze: na najbliższy okres nienaganny styl życia, słyszycie? Meteor, jesteś codziennie o ósmej w biurze, zrozumiałeś? Żadnych hulek w „Kameralnej”, żadnych orgii na mieście. Dla załatwienia spraw samochodowych będziesz brał ode mnie przepustki na miasto.
— Dobrze — rzekł z grymasem, lecz potulnie Meteor. — Dyscyplina pracy. Trudno.
— Teraz każdy do siebie. Już!
Otworzył polsterowane skórą drzwi i wypuścił Meteora i Kruszynę. — Pan do mnie? — uśmiechnął się do siedzącego na korytarzu Życzliwego. — Proszę bardzo.
Życzliwy wszedł do gabinetu. Merynos zasiadł za biurkiem i rzekł: