– Co za bzdury! Dziewczyny przecież nigdy u mnie nie było!
– Ciekawe, gdzie w takim razie przez prawie trzy miesiące przebywała panna Strøm? – spytał adwokat. – Nikt jej w tym czasie nie widział. Szkoda, że nie możemy o to spytać jej poprzedniej gospodyni, która na pewno by pamiętała, kto towarzyszył Helle, kiedy się od niej wyprowadzała. Na szczęście dla pani siostrzeńca ta kobieta nie żyje.
– Lub na szczęście dla panny Strøm – zareplikowała Bella. – Mogłaby przecież równie dobrze potwierdzić, że mój siostrzeniec nigdy u niej nie był.
Helle nie wiedziała, że jej poprzednia gospodyni nie żyje. Miała nadzieję, że ta wścibska kobieta okaże się teraz pomocna.
Następnie sąd wezwał na świadka Christiana Wildehede. Bardzo młody, elegancki, o arystokratycznym wyglądzie zajął miejsce świadka i skinął przyjaźnie w stronę Helle. Opowiedział, w jakich okolicznościach on i Peter Thorn znaleźli dziewczynę w wieży, o „złotym ptaku” i o mężczyźnie z wąsami, a także o nagłym zniknięciu Helle, kiedy się wyprowadziła do miasta. Mówił o swych bezskutecznych poszukiwaniach dziewczyny, o wizycie w wydawnictwie, do którego Helle przesłała swój rękopis „Tęsknoty”, i rozmowie przeprowadzonej z dyrektorem, a podsłuchanej przez Bernlanda, i o tym, jak wkrótce potem sam został napadnięty przez wąsatego mężczyznę. Christian zrobił dobre wrażenie na sędziach przysięgłych, być może dlatego, że przynajmniej raz udało mu się zachować powagę.
Pani Wildehede potwierdziła zeznania syna, wyrażając się o Helle bardzo pozytywnie. To pokrzepiające!
Następnie zeznawał Peter.
Helle przełknęła ślinę. Nie widziała go od czasu wyjazdu na Fionię i choć przez cały czas rozłąki usiłowała sobie przypomnieć, jak wyglądał, jego obraz jakby zamazywał się w pamięci.
Kiedy stanął przed nią, Helle poczuła słabość ogarniającą całe ciało. Czy to ten sam Peter, który pocałował ją tak namiętnie, a potem prosił, by o wszystkim zapomniała? Ten wysoki, przystojny mężczyzna ze szczerym spojrzeniem? Helle doznała dziwnego ukłucia w okolicy serca, czuła rozpaczliwy żal na myśl o tym, że wybrał samotne życie. Uświadomiła sobie, że nigdy nie pokocha nikogo innego.
Napotkała spojrzenie leśniczego i wyczytała z niego bardzo wiele. Po chwili jednak się odwrócił, a jego twarz stała się skupiona i skoncentrowana, jak gdyby już nie myślał o obecności Helle na sali.
Lecz Peter nie był dobrym świadkiem. Nie starał się nawet ukryć, że jest wrogo usposobiony do oskarżonego. Zdawał się mówić, że najbardziej pragnąłby się znaleźć sam na sam z Bernlandem w jakimś ciemnym zaułku i sprawić mu solidne lanie.
Potem wzywano jeszcze wielu innych świadków. Przewodniczkę… Doktora Jepsena, który zdał relację z wyniku badania Helle po upadku z wieży oraz oceny stanu jej serca po powrocie z miasta do Vildehede. Na zakończenie wspomniał o reakcji dziewczyny na wiadomość o przerobieniu i wydaniu pod innym nazwiskiem i tytułem jej powieści „Tęsknota”.
Jednak mimo wielu pozytywnych dla Helle głosów pierwszy dzień rozprawy należało uznać za korzystny dla Bernlanda. Udało mu się przedłożyć rozmaite notatki i szkice dotyczące obu omawianych powieści, a nawet cały brudnopis „Elisabeth Engman” ze skreśleniami i zmianami. Helle nie miała nic takiego, absolutnie żadnych dowodów na potwierdzenie swej wersji. Tylko rękopis „Tęsknoty”, co do którego zeznania były jednak sprzeczne. Adwokat nie zdążył tego dnia przedstawić zapisków dziewczyny, sporządzonych poprzedniego wieczoru, streszczeń ani cytatów. Helle poważnie się obawiała wyniku rozprawy.
– Mamy jednak jeszcze wiele mocnych kart w ręku – powiedział policjant Lund pocieszająco, kiedy spotkali się poza salą rozpraw.
Helle zamyśliła się.
– Chciałabym porozmawiać z dyrektorem wydawnictwa – rzekła niespodziewanie.
– Będzie zeznawał jutro.
– Wiem, ale wolałabym się z nim spotkać teraz. Czy jest jeszcze w swym biurze?
Lund, mocno odchylając się do tyłu, spojrzał na zegar ścienny wiszący nad ich głowami.
– Powinien jeszcze być. Ale musimy się pospieszyć.
Potężny szef wydawnictwa przyjął nieoczekiwanych gości w swoim gabinecie.
– Jestem bardzo przygnębiona tym, że moja powieść ukazała się w takiej postaci – zaczęła Helle. – Miałabym do pana w związku z tym ogromną prośbę. Jeśli uda nam się jakimś cudem wygrać sprawę, to czy mógłby pan przeczytać mój rękopis? Naprawienie tej szkody bardzo wiele dla mnie znaczy. Całkowicie nie da się chyba tego zrobić, ale…
– Przejrzę go, obiecuję. Ale nie mogę przyrzec, że na pewno wydam pani powieść. To zależy od jakości.
– Naturalnie, rozumiem to. Bardzo panu dziękuję. Kiedy znaleźli się z powrotem w recepcji, Helle nagle cofnęła się o parę kroków.
Policjant spojrzał na nią zdumiony.
Na ścianie wisiało kilka zdjęć z życia wydawnictwa. Dziewczyna zatrzymała się przed jednym z nich, na którym dyrektor z dumą pokazywał nową prasę drukarską, a za nim widnieli pracownicy, wnoszący wspaniały nabytek.
– To on! – szepnęła Helle i wskazała na jedną z postaci. – Ten na prawo. To ten lekarz, profesor!
– O czym ty mówisz?
– Tak, przysięgam! To na pewno on!
Lund zerwał fotografię ze ściany i z impetem wpadł do gabinetu dyrektora.
Mężczyzna aż się cofnął, zaskoczony tym nagłym wtargnięciem.
– Ten tutaj? – wykrztusił, kiedy przyjrzał się uważnie fotografii. – Ach, to Mogensen. Spotkał go tragiczny los!
– Czy to znaczy, że on nie żyje? – spytał Lund, pełen najgorszych przeczuć.
– Nic mi o tym na razie nie wiadomo. Ale to by mnie wcale nie zdziwiło. Był bardzo utalentowanym człowiekiem. Zaczynał tutaj w redakcji, lecz niestety pił i szybko się stoczył. Przechodził na coraz mniej odpowiedzialne stanowiska, aż wreszcie jakiś czas temu musiałem go zwolnić.
– Czy ma pan jego adres?
– Proszę spytać w sekretariacie.
Lund otrzymał adres i wraz z Helle opuścił wydawnictwo.
– Najpierw odwiozę cię do hotelu, bo nie chcę cię narażać na spotkanie z Mogensenem.
– Ale tak bardzo chciałabym się zobaczyć z moimi przyjaciółmi z Vildehede.
– Wykluczone! Nikt nie może się dowiedzieć, gdzie się zatrzymałaś. I pod żadnym pozorem nie wychodź z pokoju. Wąsal nadal znajduje się na wolności.
Lund wstąpił jeszcze po drodze na komendę, zabierając ze sobą dwóch ludzi do pomocy, nakaz aresztowania i nakaz rewizji. Następnie udał się pod adres, otrzymany w sekretariacie wydawnictwa.
Drzwi uchyliły się nieznacznie, zabezpieczone łańcuchem, i ukazała się w nich nie ogolona twarz.
– Czego chcecie? – zabrzmiał niewyraźny głos. Przez szparę uderzył policjantów odór wódki.
– Policja.
Łańcuch został zwolniony.
Mogensen był kiedyś z pewnością zadbanym i przystojnym mężczyzną, który przed łatwowierną dziewczyną z powodzeniem mógł odegrać rolę lekarza lub profesora. Teraz jednak ledwie trzymał się na nogach i z dawnej świetności pozostało niewiele.
Lund oznajmił mu, że jest aresztowany pod zarzutem oszustwa i używania fałszywych tytułów, oraz pokazał nakaz rewizji.
– Ach, tak – rzucił gospodarz zaskoczony. – A co spodziewacie się tu znaleźć?
– Może rękopisy. Napisane przez pewną młodą autorkę.
Mogensen tylko prychnął pogardliwie i pozwolił funkcjonariuszom szukać do woli.
Nie znaleźli żadnych papierów. Ani też jakichkolwiek brudnopisów czy notatek, sporządzonych przez Helle.
– Czy teraz jesteście zadowoleni? – mruknął Mogensen.
– Niezupełnie, nie znaleźliśmy tego, czego szukaliśmy – odparł Lund łagodnym głosem. – A to co takiego? – zawołał nagle zdumiony. Kiedy pokazywał Mogensenowi dziwny przedmiot, w jego oczach pojawił się triumf.