з сабою сама...
Навошта, навошта
прыходзіць зіма?!
11. ЗАГАДКА
Вісіць абвестка над завулкам:
“Мак - Лукамор’ю, ром - акулкам!”
Надзвычай дзіўная аб’ява!
Хто ведае, у чым тут справа?
12. ВУЛІЦА ШЫРОКАЯ
Вы-ха-ва-нчы-кі-дзі-ця-ча-га-са-дку
Пе-ра-хо-дзі-дзі-дзі-дзі-дзі-лі-ву-лі-цу
Ву-лі-ца-шы-ро-ка-я
У-я-е-ня-ма-дру-го-га-бе-ра-га
А-па-ву-лі-цы-ма-шы-ны-е-ха-лі
Пе-ра-е-ха-ха-ха-ха-лі-вы-ха-ва-нчы-каў
Ву-лі-ца-шы-ро-ка-я
У-я-е-ня-ма-дру-го-га-бе-ра-га
А-на-бе-ра-зе-а-дзі-ным-ма-ма-нькі
Вы-ха-ва-нчы-каў-пла-ла-ла-ла-ка-лі
Толь-кі-ву-лі-ца-шы-ро-ка-я
І-ні-хто-ні-чо-га-не-па-чуў.
13. КАЛЫХАНАЧКА
Сьпі, сынку.
Прабег прусак па тынку,
Зараўлі дзіравыя трубы.
Сьпі, мой любы.
Сусед-шызафрэнік
Нам у шыбу шпурляе
Камяні,
Але не трапляе.
Сьпі-засьні.
У пад’езьдзе нехта страляе.
Нехта ломіцца ў нашыя дзьверы.
Нехта лез праз акно,
Ды нібы ў павучыну,
Убіўся ў парцьеры.
Гэта вельмі было даўно,
Труп там цяпер астылы.
Сьпі, мой мілы.
Самалёты над гарадамі
Круцяць вогненнымі хвастамі.
Утыркаюцца крылы ў магілы,
А стрэлы - у крылы.
Па дарогах лётаюць кулі,
Ды ня з рулі,
А так -
Іх вятры надзьмулі.
Люлі-люлі.
Чорны вэлюм лёг на зямлю,
Зачыніліся крамы.
Сьпяць і таты, і мамы.
Толькі я, як той слон, ня сплю.
Нехта ціха пяе
Пра тых, хто п’е
Валяр’янку
І рыпіць зубамі аб шклянку
Табе калыханку.
Пацукі зрабілі палац са старых паштовак.
Лес замёр у чаканьні буйных лесанарыхтовак.
У паветры вісіць і зьвініць залаты званочак.
Сьпі, сыночак.
Сьпі, дарагуся.
Я табе сьнюся.
ПЕРАЎЗБРАЕНЬНЕ
Да Вэнэры прыйшоў Амур.
Кажа:
- Маці, я ўжо дарослы.
Мой маленькі дзіцячы лук
Не стасуецца з доўгім ростам.
Дай, матуля, мне лук другі,
Звонкі, моцны, важкі, тугі,
Каб далёка страляў і трапна,
Дай, матуля, мне лук такі.
Вось Вэнэра пайшла ў адрынку,
Прыцягнула чорную скрынку
І сказала:
- Мілы мой сынку,
За той час, як ты гадаваўся,
Сілкаваўся ды мацаваўся,
Так далёка зайшоў прагрэс!
Што твой лук! Лепш бяры абрэз!
Але нехта казаў, я чула,
Што яна яму прыцягнула
Не абрэз ці штосьці такое,
А кантэйнэр ядзернай зброі.
Уявеце ж сабе, якое
Нас чакае каханьне!..
КАЛІ Б ТЫ БЫЎ ДАЛЁКІ
Калі б ты быў далёкі,
Мой сьпеў рыдаў бы нема,
Твае б я чула крокі
Паўсюдна, неадменна.
Твае б я чула словы
І плакала б натхнёна
І я была б шчасьлівай
У горычы штодзённай.
Калі б ты быў далёкі,
Я цалавала б кветкі,
Твае б лавіла згукі
У маркатаньні ветру,
Заломваліся б рукі
У роспачы маўклівай.
Калі б ты быў далёкі -
О, я была б шчасьлівай!
Калі б ты быў далёкі.
А ты жахліва блізкі,
Бы зьвер мільёнавокі
Ля бэзавай калыскі,
Як сонца не за хмуркай,
А побач і навокал,
Як вока для кузуркі,
Што заляцела ў вока.
Калі б ты быў далёкі,
Бы ў небе касманаўты,
Ня пекліся б апёкі
Там, дзе мяне кранаў ты.
І ты б ня біўся токам,
Такі жахліва блізкі,
І я б раўла аблокам,
Яктала да вятрыскі,
Качала б голай лыткай
У жалю і ў журбе
І неймаверна брыдкай
Была б сама сабе.
КОЦІКІ
Вы чулі, як сьпяваюць коцікі,
І асабліва — удваіх?
Ім непатрэбныя наркотыкі,
Ім дастаткова іх саміх.
І сэрца поўніцца пяшчотаю
Й красою навакольных зьяў,
Імкнецца за кацінай нотаю,
І разам зь імі кажа:
МЯЎ!
БЕРАЖЭЦЕ ЗУБЫ!
Я мыкала ў трубку старанна
З усьмешкаю скрыўленых губ,
І ты зразумеў, мой каханы,
Што сёньня мне вырвалі зуб.
І я засталася бяз зуба.
Цяпер ён чакае мяне
Ў тым месцы, дзе мы з табой, любы,
Бываем пакуль толькі ў сьне.
А сьніцца нам змрочная сьцежка,
І зорачкай зьзяе над ёй
Дзявоча-бяззубая ўсьмешка
З прыгожай і чыстай душой.