Вернуцца хутка
з далёкіх краёў жураўлі,
здзюбаюць белую соль
ca скарынкі зямлі,
крыламі квецень з галінак
узнімуць да хмар,
з возера поўнага знікне сіверу чар.
СТАРАЖЫТНАЯ КАЗКА ПРА ПАСЛУШЭНСТВА
Чатыры сыны гадаваліся ў таты
паміж сабой у вялікай згодзе:
першы — пісар,
другі — араты,
трэці — гандляр,
а чацвёрты — злодзей.
бацька даваў ім парады:
— I задажджыцца,
сей жыта, араты.
Павінна кеміць галава пісарчука,
што перапісвае яго рука.
А гандляра гэтак бацька вучыў:
— За дробныя рэчы
капейкі лічы.
Наказ даваў злодзею:
— Зімой ці летам
заўжды ўцякай,
хто б ні гнаўся следам...
Вучоным стаў,
хто крывулькі выводзіў.
Карміў араты братоў пірагамі.
А сын-гандляр
не знаўся з даўгамі...
He ўплішчыўся ў пастку
за кражу злодзей.
РЭЦЭПТ
Прывеціць як
нахабнага латрыгу?
Ёсць сродак прабабуль:
скруціўшы фігу
крадком
паміж фальбонак андарака,
пачаставаць у думках:
— Небарака!
Гарляк твой луджаны
глыне i фігу...
A ўголас:
— I мядку паешце крыху!
* * *
Плыў маладзік
з загадкай уваччу.
Пайшла ад вёскі.
У горад не хачу.
Нажала б жыта новага на хлеб.
Але не сеяла...
I мой на небе серп.
Прысела ціха
на матуз мяжы —
ды горкай ночы
чарку не вазьму.
Настрою шчырасці штодзень служыць
стамілася,
самотная таму.
He кінуся за спуджаным звярком,
не стаўлю перад песняй лес на кон.
Калі сціскае даўкі ў горле ком,
званец такі напеў
ці праўды звон?
Поўнач
* * *
За любоўю наўпрост басаноч,
нібы ластаўка, лётала ў сне.
— Забяры мяне ў поўную ноч!
— Можа, знойдзеш каго без мяне.
Не знаходжу. Між ніваў i рэк
апусцеў наш заселены кут,
нібы вымер даверлівы люд,
a згубіўся ж адзін чалавек.
Не пазбавіць ні песня, ні птах
болю, быццам рубца ад нажа.
Затуманілася ў галавах.
Цэлы год не праходзіць імжа.
Стухла чуласць мая без пары.
Развітанні лягчэй за муры.
Пагасілі вятрыскі кастры.
Студзіць сэрда самота знутры.
Хоць бы прысачак тлеў ад агню.
Ані следу завеі ў гаях.
У падушку слязіну ўганю...
Не сагрэтая крэпасць мая.
Ненаўмысна за шыбінай стаць:
пранізаць ад сцяны да сцяны
за імжакаю двор прахадны...
На рагу як бы тая ж пастаць.
* * *
Выгінастую плынь вадапою
маладзік сярпочкам намеціў,
дзе, абняўшыся, мы з табою
ад кахання хацелі памерці...
Прыхапіў нашу долю мароз.
Замятуха галінку зламала.
Ды каб шчасцейка гай узрос,
усё роўна было б яго мала.
Аніхто нідзе аніколі
не падумаў, што шчасця даволі,
што захвоціўся ім сапраўды,
зажадалася ліха-бяды.
Не зайздросцяць спакою цёмнаму.
Мой гасцінец — дзядуля старэнькі!
Нават шчанятку бяздомнаму
зазірнуць маю права у зрэнкі.
А магло ж у зеніде спыніцца,
нібы сонейка летняе. Раптам
накацілася навальніца,
пеканула па долі градам.
* * *
Пугач спужаўся цемнаты сасонніка...
А ясны месячык паплыў да сонейка.
Прастор запоўніла сляза бяссонейка
а ясны месячык паплыў да сонейка.
Ды сплянтаваў віхор насешіе-зоры ўсе.
Чарноту ноч пасе
па чэмернай расе.
За ціхім селезнем ляцелі вуціцы.
Ды размінуліся на цёмнай вуліцы.