Не зніклі песні, што пяяў калісь
для нас на дудцы пасярод начы...
Алесь паціху дудачку ўключыў —
i песня-думка паляцела ўвысь.
Выводзіць чыстым голасам Алесь,
i падпявае рэчанька-дачка.
Мужчыны песню ведаюць...
Але
няма між ix Мацея Бурачка.
З выгнання ён вярнуўся. Не памёр
на стыку двух вякоў. Яго пара
заўсёды...
Але як спявае хор?
Ці ў лад з настроем сумным дудара?
Toй песняю-душою не крыві!
Хоць трэсйі, ды не кідайся ў адчай...
I як не стане, сапраўды, крыві,
знайдзі Алеся,— гранне не канчай.
СЛОВЫ
Веру словам —
дзіцячым слязам,
што кладуцца на сэрца цяплом.
Можна словам смяротна ўкалоць.
Легкамысным паколешся сам.
Словам чыстай крыніцаю плыць,
у птушыных звінець галасах.
Паспрабуйце на словы злавіць
кракадзіла ў тутэйшых лясах!
Не занось у захмарную высь...
Камяком у грудзях не замры...
Быць я марыла словам калісь,
што загоіць пакуты зямлі.
Неспадзяванкамі радуе лес
* * *
Як гушкануць мяне, не модную,
вачэй шчаслівых каруселі:
між горада — раку маркотную,
каля ракі - як на вяселлі.
Слязы адчыненыя весніцы—
хай птаха-бура залятае.
Заглядваюць святыя грэшніцы —
замоўлю грэшная святая.
Мяне, нібы шрацінкай граду,
пратне чужая таямніца.
Што ў каляровых снах сасніцца,
прыму за праўду.
Праз недарэчлівую змору
спраў да канда не давяду.
Але за песенную мову
я спражу сэрца на ляду.
ПРАГУЛКА З БОНКАЙ ПАД ДАЖДЖОМ
Шчэрыцца з гушчы галля
гром ненажэрны, галодны.
Хораша з Бонкай гуляць
па старажытнай Гародні.
Хораша чыстыя вулкі
міткай дажджу цыраваць.
Грому спякотныя вусны
будуць дамы далаваць.
Дождж палівае,
нібы з карца.
Бонка дае са стромы нырца.
У хованкі з громам
гуляе маланка.
Неба стракатае,
бы маляванка.
Вылезла Бонка
з Нёмнавай плыні,
як страсянулася —
лівень як хлыне!
Нёман, i горад, i дрэвы, i неба
ліўнем памыюцца да чыстаты.
Толькі патопу баяцца не трэба —
вельмі высока ў Гародні масты.
ДРАЖНІЛКА
Бегла за ценем паўднёвым
кароткая ноч,
зоры ў каралі нізала
дзяўчынцы адной,
каб шчабятала дражнілку
такую за мной:
«Хочаш пацешную песню,
пад неба падскоч.
Гром аглушыў чаравальніцу,
грому зашмат.
Між частаколу прамення
увязла яна.
Толькі крынічка не мае
ні стомы, ні дна...»
«Што ж мне з крынічкі
звіць у нябёсы канат?»
Песню сябры падпяваюць
званчэй i званчэй.
Дзень працавіты стамляе,
а ноч для сустрэч.
«Каб не было паміж ix
завідушчых вачэй!
Песні пырнуць вельмі зручна
між рэбрамі меч».
Світка ахоўная!
Выткаў давер мне яе
з добрых настрояў
на беразе шчырай ракі.
Нават калі застануцца
толькі шматкі,
будуць служыць мне шчытом,
покуль сэрца пяе.
* * *
Нябачны мастак
з дзёрзкаю рызыкай
закрэсліў неба
белаю рыскай.
Але звінела неба высока,
зацягнутае на заходзе імглой.
Трымала яго на лапках сасонка.
Але злучалася
неба з зямлёй.
НЯМНІШЧА
Нямнішча, парослае борам,
за вёскаю Гожай.
Страчаўся там Нёман
з вясковай дзяўчынай прыгожай.
У роспачы маці:
дачка адаб'ецца ад рук.
Хіба ж гэты Нёман-вірутнік
прыстойны дзядюк?
«Не дам!»
I знайшоўся жаніх
пры поўным гумне,
які падабаецца маці,
дачцэ яе — не.
Як з хаты ўцякала,
пасталі ў вачах тарапы.
Пабегла за Нёманам...
Што ёй чужыя тарпы?
Вандроўных
пацёмкамі страшыць
за Гожай нямнішча.
I маці ігрушай
вартуе чужое гумнішча...