Rozdział 29
Wtorek, godzina 13.30, 26 marca 1996 roku
Detektyw porucznik Lou Soldano wjechał swoim nie oznaczonym chevroletem caprice na parking na zapleczu zakładu medycyny sądowej i zatrzymał się. Zaparkował tuż za służbowym wozem Binghama, wyłączył silnik i wyjął kluczyki. Oddał je strażnikowi, na wypadek gdyby samochód musiał być przestawiony. Lou często bywał w tutejszej kostnicy, chociaż ostatnią wizytę złożył aż miesiąc temu.
Wszedł do windy i nacisnął przycisk czwartego piętra. Wiadomość otrzymał znacznie wcześniej, lecz dopiero kilka minut temu, przejeżdżając przez Queensboro Bridge, zdołał zadzwonić. W Queens nadzorował śledztwo w sprawie zabójstwa pewnego prominentnego bankiera.
Laurie zaczęła już opowiadać o pewnym patologu sądowym, kiedy Lou przerwał jej i powiedział, że będąc w sąsiedztwie, może wpaść do biura. Od razu się zgodziła, mówiąc, że w takim razie będzie czekała na niego w swoim pokoju.
Lou wysiadł z windy i ruszył przed siebie korytarzem. Z każdym krokiem wracały wspomnienia. Był taki czas, kiedy zdawało mu się, że on i Laurie będą mieć wspólną przyszłość. Ale okazało się, że ich związek nie ma przyszłości. Zbyt wiele różnic wynikających z pochodzenia i wychowania, pomyślał Lou.
– Cześć, Laur! – zawołał Lou, widząc Laurie pracującą przy biurku. Za każdym razem, gdy ją widział, robiła na nim lepsze wrażenie. Jej kasztanowe włosy opadały na ramiona tak jak w reklamówkach. "Laur" – tym skrótem nazwał ją syn Lou w czasie ich pierwszego spotkania. I tak już zostało.
Laurie wstała i serdecznie uściskała Lou.
– Świetnie wyglądasz – powiedziała.
Wzruszył nieśmiało ramionami.
– Czuję się nieźle – przyznał.
– A dzieci?
– Dzieci? Córka ma szesnaście lat, a zachowuje się, jakby miała trzydzieści. Oszalała na punkcie swojego chłopaka, co z kolei mnie przyprawia o szaleństwo.
Laurie tymczasem zdjęła z drugiego krzesła jakieś czasopisma i poprosiła gościa, by spoczął.
– Dobrze cię znowu widzieć, Laurie.
– Ciebie również. Powinniśmy się częściej spotykać.
– Tak, no więc co to za wielki problem, o którym chciałaś pogadać? – Chciał uniknąć potencjalnie bolesnego tematu.
– Przede wszystkim nie wiem, jak jest wielki. – Wstała i zamknęła drzwi. – Jeden z naszych nowych lekarzy chciałby z tobą porozmawiać, ale nieoficjalnie. Wspomniałam mu kiedyś, że jesteśmy przyjaciółmi. Niestety, w tej chwili nie ma go w biurze. Sprawdziłam to, kiedy zadzwoniłeś, że jedziesz. Prawdę powiedziawszy, nikt nie wie, gdzie jest.
– Domyślasz się, o co chodzi?
– Nie do końca. Jednak boję się o niego.
– Ooo?
– Prosił mnie dziś rano o wykonanie dwóch autopsji. Jedna to dwudziestodziewięcioletnia biała kobieta, która pracowała jako laborantka w szpitalu Manhattan General. Zeszłej nocy została zastrzelona w swoim mieszkaniu. Drugi był dwudziestopięcioletni czarny mężczyzna, który został zastrzelony w Central Park. Zanim jednak zajęłam się tymi przypadkami, poprosił o sprawdzenie, czy obie ofiary można połączyć ze sobą. Wiesz, włosy, włókna, krew…
– I?
– Na ubraniu mężczyzny znalazłam ślady krwi, która według wstępnych badań pasuje do kobiety. Ale jestem dopiero na etapie badań serologicznych. Dopiero sprawdzenie i porównanie DNA da pewność. Jednak już teraz mogę powiedzieć, że chodzi o raczej rzadko spotykaną grupę B Rh minus.
Lou uniósł brwi.
– Czy ten lekarz wytłumaczył się jakoś ze swych podejrzeń?
– Powiedział tylko, że ma przeczucie. Ale w tym jest coś więcej. Wiem, że niedawno został pobity przez członków jakiegoś nowojorskiego gangu. Na pewno raz, a możliwe, że dwa. Kiedy zobaczyłam go dziś rano, wyglądał, jakby spotkało go właśnie coś takiego. On jednak stanowczo zaprzeczał.
– Dlaczego go napadli?
– Podobno było to ostrzeżenie, aby więcej nie zbliżał się do szpitala Manhattan General.
– Ooo! A co to ma wspólnego ze szpitalem?
– Nie znam szczegółów, wiem natomiast, że zirytował tam kilka osób, a z tego powodu również parę ważnych osób tutaj. Doktor Bingham już kilka razy zamierzał go wylać.
– Czym on tak wszystkich złości?
– Wymyślił sobie, że seria śmiertelnych infekcji, które w tych dniach zanotowano w Manhattan General Hospital, została wywołana świadomym działaniem.
– Przez terrorystę czy kogoś podobnego? Dobrze zrozumiałem? – pytał Lou.
– Tak sądzę.
– To brzmi znajomo – stwierdził.
Laurie skinęła potwierdzająco.
– Pamiętam, jak czułam się pięć lat temu, gdy nikt nie chciał wierzyć w moje podejrzenia dotyczące tamtej serii przedawkowań.
– Co sądzisz o teorii swojego kolegi? A tak nawiasem mówiąc, to jak on się nazywa?
– Jack Stapleton. Co do teorii, to nie znam wszystkich faktów.
– Laurie, daj spokój. Znam cię lepiej, niż chciałabyś. Powiedz, jaka jest twoja opinia.
– Wydaje mi się, że on widzi spisek, bo chce go widzieć. Jego kolega z pokoju powiedział mi, że Jack od długiego czasu chowa w sobie głęboką urazę wobec AmeriCare, do której należy Manhattan General.
– To jednak nie wyjaśnia ani zdarzenia z gangiem, ani jego przeczucia dotyczącego tych dwóch zabójstw. Jak nazywają się ofiary?
– Elizabeth Holderness i Reginald Winthorpe.
Lou zanotował oba nazwiska w małym, czarnym notesie.
– Dochodzeniówka nie napracowała się przy tym zbytnio – zauważyła z wyrzutem Laurie.
– Wy tu wiecie lepiej niż inni, jak wielu ludzi nam brakuje. Czy określono wstępnie motyw w sprawie kobiety? -zapytał Lou.
– Rabunek.
– Gwałt? – Nie.
– A co z mężczyzną?
– To członek gangu. Zabity strzałem w głowę z dość bliskiej odległości.
– Niestety to wszystko brzmi dość znajomo. W takich przypadkach rzeczywiście nie tracimy zbyt wiele czasu na śledztwo. Czy autopsja ujawniła coś szczególnego?
– Nic nadzwyczajnego.
– Jak sądzisz, czy twój znajomy zdaje sobie sprawę, jak niebezpieczne bywają takie gangi? Mam wrażenie, że porusza się na krawędzi.
– Niewiele o nim wiem. W każdym razie nie jest nowojorczykiem. Pochodzi ze Środkowego Zachodu.
– Yhmm. Porozmawiam z nim o realiach życia w tym mieście, i to lepiej wcześniej niż później. Może się zdarzyć, że później nie będzie okazji.
– Nie mów tak – zaprotestowała Laurie.
– Interesujesz się nim nie tylko zawodowo?
– Nie poruszajmy lepiej tego tematu. Ale odpowiem: nie.
– Nie gniewaj się. Po prostu chcę poznać teren, po którym mam się poruszać. – Wstał. – Pomogę facetowi, bo chyba potrzebuje pomocy.
– Dziękuję, Lou. – Laurie wstała i na pożegnanie jeszcze raz serdecznie uścisnęła przyjaciela. – Powiem mu, żeby zadzwonił do ciebie.
– Zrób tak.
Lou wyszedł, wsiadł do windy i zjechał na dół. Przechodząc przez korytarz prowadzący do wyjścia z budynku, postanowił jeszcze zajrzeć do sierżanta Murphy'ego na stałe przydzielonego do zakładu medycyny sądowej. Porozmawiali nieco o szansach Yankesów i Metsów w zbliżających się rozgrywkach baseballa. Nagle Lou usiadł i położył nogi na skraju biurka sierżanta.
– Murph, powiedz mi coś. Szczerze. Co sądzisz o tym nowym lekarzu, Jacku Stapletonie?
Jack wybiegł ze sklepu, przebiegł przez szpaler koszy na śmieci, minął cztery bloki i zatrzymał się. Ciężko dyszał z wysiłku. Między kolejnymi z wysiłkiem łapanymi oddechami słyszał falujący dźwięk syren policyjnych. Najwidoczniej jechali w stronę sklepu. Miał nadzieję, że Slam również zdołał umknąć. Ruszył dalej, ale już spokojnym krokiem, aby oddech i tętno wróciły do normalnego tempa. Ciągle jednak trząsł się. Wydarzenie w sklepie zdenerwowało go tak samo jak historia w parku, chociaż teraz wszystko zamknęło się w kilku sekundach. Świadomość, że próbowano go ponownie zabić, była ogłuszająca.