– Heath, nie ma czasu do stracenia. – Zaczął potrząsać odmownie głową. – Słuchaj co mówię! Mam szczególne zdolności. A te… – tu zawahałam się, nie wiedząc, jak nazwać tę grupę, w której, o ironio, znajdowała się moja najlepsza zmarła przyjaciółka. – Te „rzeczy” nie mogą mi zrobić krzywdy.
Heath nic na to nie odpowiedział, a tymczasem odgłos szczurów zdawał się dochodzić z coraz mniejszej odległości.
– Mówisz, że z powodu więzów, które nas łączą, potrafisz powiedzieć, kiedy kłamię. Powinno to zadziałać w obie strony. Możesz w takim razie poznać, kiedy mówię prawdę. – Zobaczyłam, że się waha, więc dodałam: – Pomyśl uważnie. Powiadasz, że niewiele pamiętasz z tej nocy, kiedy znalazłeś mnie u Philbrooka. Tamtej nocy ja cię ocaliłam. Nie policjanci, nie dorosłe wampiry, tylko ja. I mogę to zrobić raz jeszcze. – Zadowolona byłam, że mówię tonem bardziej przekonującym, niż wskazywałoby na to moje samopoczucie. – Powiedz mi, gdzie jesteś.
Chwilę się namyślał i już byłam gotowa na niego nakrzyczeć (znowu), kiedy wreszcie się odezwał:
– Wiesz, gdzie w śródmieściu są stare magazyny?
– Tak, widać je z Centrum Teatralnego, dokąd poszliśmy w zeszłym roku na moje urodziny obejrzeć Upiora.
– Aha. Zabrali mnie do piwnicy znajdującej się pod tym centrum. Weszli tam przez zakratowane drzwi. Są pordzewiałe i stare, ale dają się całkiem łatwo odemknąć. Tunel zaczyna się w miejscu, gdzie są kraty odpływowe.
– Dobrze…
– Czekaj, to nie wszystko. Tam jest bardzo dużo tuneli. Są jak jaskinie. Wcale nie są fajne, jak myślałem na lekcjach historii. Są ciemne, wilgotne i obrzydliwe. Pójdź pierwszym w prawo, a potem dalej trzymaj się prawej strony. Ja jestem na końcu jednego z nich.
– Dobrze. Przyjdę tam najszybciej, jak będę mogła.
– Uważaj na siebie, Zo.
– Dobrze. Ty też uważaj.
– Spróbuję. – Do dotychczasowych szczurzych odgłosów doszło jeszcze syczenie. – Ale lepiej się pospiesz.
28.
Kiedy otworzyłam oczy, znajdowałam się ponownie w stajni u boku Persefony. Spocona oddychałam ciężko, podczas gdy klacz delikatnie trącała mnie pyskiem i wydawała ciche, pełne zatroskania rżenie. Ręce mi się trzęsły, kiedy gładziłam ją po głowie i pysku, powtarzając, ze wszystko będzie dobrze, choć wiedziałam, że nie będzie. Stare magazyny usytuowane były w odległości około sześciu, może nawet siedmiu mil w niezamieszkanej części miasta, pod starym mostem łączącym jego dwie części. Kiedyś było to ruchliwe miejsce, gdzie pociągi towarowe i pasażerskie kursowały niemal bez przerwy. Ale w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci ruch pasażerski prawie zupełnie zamarł (pamiętam, że jak na moje trzynaste urodziny Babcia chciała mnie zabrać na przejażdżkę pociągiem, to musiałyśmy się wyprawić aż do Oklahomy), a ruch towarowy znacznie się zmniejszył. W normalnych warunkach wystarczyłoby kilka minut, by śmignąć z Domu Nocy do magazynów.
Ale tej nocy warunki nie były normalne.
W wiadomościach o dziesiątej mówili, że drogi stały się nieprzejezdne, a od tej pory upłynęło – sprawdziłam na zegarku – już kilka godzin. Nie mogłam więc pojechać samochodem. Może mogłabym tam dojść, ale sprawa stała się na tyle pilna, że to rozwiązanie nie wchodziło w rachubę.
– Weź konia.
Persefona i ja wzdrygnęłyśmy się na dźwięk głosu Afrodyty. Stała oparta o drzwi wahadłowe prowadzące do boksu, blada i smutna.
– Wyglądasz na zmarnowaną – powiedziałam.
Niemal się uśmiechnęła.
– Wizje wykańczają.
– Widziałaś Heatha? – Znów poczułam bolesny skurcz w żołądku. Wizjonerstwo Afrodyty nie uwzględniało zdarzeń radosnych i szczęśliwych. Zawsze widziała śmierć i zniszczenie. Zawsze.
– Aha.
– I co?
– Jeśli zaraz nie weźmiesz dupy w troki i nie dosiądziesz konia, by pojechać tam, gdzie przebywa Heath, to on umrze. – Przerwała, by spojrzeć mi prosto w oczy. – Oczywiście o ile mi wierzysz.
– Wierzę ci – odpowiedziała bez wahania.
– No to zabieraj się stąd.
Weszła do boksu i podała mi lejce, które trzymała w ręce, czego przedtem nie zauważyłam. Kiedy je zakładałam Persefonie, Afrodyta zniknęła, by po chwili wrócić z siodłem i derką. W milczeniu założyłyśmy uprząż klaczy, która zdawała się wyczuwać nasze napięcie, bo spokojnie poddawała się naszym zabiegom.
– Najpierw zawołaj swoich przyjaciół – polecił Afrodyta.
– Co?
– Nie dasz rady pokonać tamtych sama, w pojedynkę.
– Ale jak mam ich zabrać ze sobą? – Bolał mnie brzuch, ręce mi się trzęsły, nie bardzo rozumiałam, co do mnie mówi.
– Nie mogą jechać z tobą, ale mogą ci pomóc w inny sposób.
– Afrodyto, ja nie mam czasu na zagadki. Powiedz wyraźnie, co masz na myśli.
– Cholera, sama nie wiem. – Wyglądała na równie sfrustrowaną jak ja. – Po prostu wiem, że mogą ci pomóc.
Otworzyłam komórkę i idąc za swoim głosem wewnętrznym oraz szepcząc pod nosem modlitwę do Nyks, by mnie wspierała, wybrałam numer Shaunee. Odebrała po pierwszym sygnale.
– Co się dzieje, Zoey?
– Potrzebuję was. Chcę, żebyście się zebrali razem, ty, Damien i Erin, i w ustronnym miejscu zwrócili się do swoich żywiołów, tak jak zrobiliście to dla Stevie Rae.
– Nie ma sprawy. Chcesz się z nami spotkać?
– Nie. Idę do Heatha. – Shaunee zawahała się tylko na sekundę, co o niej dobrze świadczyło, i zaraz odrzekła: – Okay, co mamy robić?
– Po prostu bądźcie razem, przywołajcie swoje żywioły i myślcie o mnie. – Udało mi się mówić spokojnie, mimo że byłam tak podminowana, iż mogłam za chwilę eksplodować.
– Zoey, uważaj na siebie.
– będę uważać. Nie martwcie się. – Bo ja już dość się martwię o nas obie, dodałam w myśli.
– Nie wiem, czy Erikowi będzie się to podobało.
– Prawda. Powiedz mu… powiedz mu… powiedz, że jak wrócę, to z nim porozmawiam. – Nie miałam pojęcia co w tej sytuacji mogłam mu przekazać.
– Okay, powtórzę mu.
– Wielkie dzięki, Shaunee. Na razie. – Zakończyłam szybko rozmowę i zamknęłam telefon. Następnie zwróciłam się do Afrodyty: – Co to za stworzenia?
– Nie wiem.
– Ale widziałaś je podczas swojej poprzedniej wizji?
– To moja druga wizja z ich udziałem. Za pierwszym razem widziałam, jak zabijają tamtych chłopaków. – Afrodyta odgarnęła gruby kosmyk włosów spadających jej na twarz.
Natychmiast mnie zmroziło.
– I nie powiedziałaś o tym ani słowa, bo to były ludzkie nastolatki i nie chciałaś sobie nimi zawracać głowy.
W oczach Afrodyty zamigotały iskierki gniewu.
– Owszem powiedziałam o tym Neferet. Powiedziałam jej wszystko: o chłopakach i o tych stworzeniach, wszystko. Właśnie wtedy uznała, że moje wizje są fałszywe.
– Przepraszam – powiedziałam zwięźle. – Nie wiedziałam.
– Mniejsza o to. Musisz już iść, bo twój chłopak umrze.
– Były chłopak – poprawiłam ją.
– Mniejsza o to. Pomogę ci wsiąść na konia.
Pozwoliłam, by podsadziła mnie na siodło.
– Weź to Se sobą – powiedziała jeszcze, podając mi derkę. I zanim zdążyłam zaprotestować, dodała: – To nie dla ciebie, tylko dla konia. Jemu się przyda.
Owinęłam się kocem, z lubością wdychając jego przesycony ziemią koński zapach. Afrodyta rozsunęła tylne wrota, przez które wdarł się do stajni powiew mroźnego powietrza a tumanem śniegu, co sprawił, że zadrżałam, bardziej jednak z nerwów niż z zimna.