A СТАЎ НАПАМІНАМ
Аклікаць юнацтва недарэчна,
Не было яго ў маіх гадах.
...Ты напраўду першы-лепшы стрэчны,
З кім i размінуцца не шкада.
Раскладала ў цвёрдыя дзве столкі
Гарката,
што можна мне,
што — не.
...Ты напраўду субяседнік толькі,
З кім прыемна пабалакаць мне.
Прыпадае да грудзей з павіннай Сталасць марнакрылая мая.
...I нашто ж ты стаў мне напамінам, Што мінаю,
што мінаю я?..
БЫЛО
...I раптам адышоў, амаль адбег.
Hi слова не сказаў на адвітанне.
I кожны крок твой абяцаў вяртанне.
Вясновы дзень гуляў у «сонца-дождж».
I неўпрыкметку набракаў змярканнем.
I набракала цемраю чаканне.
Мне ж без цябе ўжо не было дарог.
A людзі абміналі, нібы здані.
Бы ў прорву,
падалі мае пытанні.
Быў родным горад —
раптам пасткай стаў.
Мая прапала вуліца дазвання.
Дзе я... дзе ты...
гуканне i блуканне...
* * *
Нашто мне гэты дзень
Без цябе?
Сінічка за акном —
Без цябе?
I сонечная плынь —
Без цябе?
I гурт людскі нашто —
Без цябе?
Травінка кволая —
I тая не ўзрастае
Дзеля самой сябе.
Нашто мне гэты дзень
Пустыня?
З ВАЧЭЙ ДАЛОЎ — I З СЭРЦА ПРЭЧ
Прымаўка гэта
Бяскрыўднай малачаінкай гайдалася
Вакол шляхоў чужых,—
Каб на маёй сцяжыне асатом
Аднойчы ўпіцца мне ў свядомасць:
«Так, праўда.
Клятвы —
Ноша непасільная
Для сэрда».
Змірыся з гэтым,
Памяць.
У СВЯТЛЕ МАЛАHAK
Не памыляецца наканаванасць.
Калі пры ясным сонцы заблукаю,
Як знепрытомненая,
У трох соснах,
Яна маланкай выбавіць з зацьмення,
Якая вокамгненна давядзе,
Куды зайшла я,
Дзе мая дарога.
Ці хопіць сілы на дарогу зноў?
Жывая засталася —
Значыць, хопіць.
Не памыляецца наканаванасць.
* * *
— Не хвалюйся, ён не прыйдзе,
I няма чаго чакаць.
Усміхніся — i па крыўдзе,
Бо на што тут наракаць?!
Хто табе ён?
Хто яму ты?
Што вас звязвае? —
Званкі,
Здань
аквечанай мінуты,
Прывід
сябравай рукі!
Смешна прывідаў чакаць!
...Ах, сябе не ашукаць,
Хоць i кепікі цяперка,
Пасміханне ды зарок!..
Бо хацелася ж цяпельца,
Каб ачалавечыць змрок...
ЯК СНЕННЕ
Шэра i золка.
Вось мы i падсочаны
Вокам разлукі,
Каб назаўсёды, навек раз'ядналіся
Нашыя рукі.
Не гавару табе:
«Усё будзе добра».
Добра не будзе.
Можа, тады хіба толькі, як з памяці
Дні гэты збудзем.
Дні, што жывілі нас гэтак, як жывіць
Хлебная луста.
...Неяк прыслухаемся: а-ні-чо-га...
Ціха i пуста...
Толькі далёка-далёка ў свядомасці
Нешта адзначыць: ...лівень святла...
звонкі голас шчаслівы...
Сненне, няйначай.
* * *
Я не хачу, каб гэты дзень, што сёння,
Як беспардонны кватарант, пакой мой
Заняў нахабна,—
Не хачу, каб ён
Звёў на нішто мяне, каб растаптаў
Стовокаю сваёю паражнечай,
Што так з усіх куткоў мяне высочвае!
Ратуй мяне, мой учарашні дзень!
Ты даў прытулак гэтакай вялікай
Журбоце,
Гэткай паўнамоцнай радасці,
Што мне, тады спазнаўшай прорву й неба
Любові гораснай,— адзіна там
I ўтульна мне, паўсюдна беспрытульнай
З вясёлкай тою, з валунамі тымі...
Не адступайся, дзень мой учарашні.
Я i сама змагу цябе адпрэчыць.
Бо адзінота — шчэ не паражнеча.
ПАСЛЯ ШТОРМУ