Жоўтая музыка
Артымовіч Надзея
Іслач 1991
я датыкаю старанных рукапісаў
Уладзімера Караткевіча
каліграфія папера атрамант
я пішу старым бясколерным алоўкам
у маіх шуфлядах хаос свету
і чытаю "Імя ружы" Эко
эрудыцыя класіфікацыя мрок
і чалавек
імя ружы значыць імя ружы
* * *
расплываецца несапраўднасць
твайго позірку
чарнее твой дотык
..................................
улятаю ў дзяцінства
(які колер мае дзяцінства?)
цень дзяцінства
з голай малітвай
так без адказу
ісці ў лагодную несапраўдную
прастору
што называецца проста
жыццём
і невыразным фрагментам
згубленай фатаграфіі
* * *
паэт памірае
смерць
гэта сон...
* * *
этыкі эстэтыкі эстэтызмы
літаратура
не вяртаюся да Гласкі
не перажываю
стаю гляджу
усе адвярнуліся
гэта стары фільм
класіка
* * *
насычанае паветра
жар
я насычаная
у 1969 годзе глытаю ўсіх
што адвярнуліся ад чалавека
Гласко Гайфа
насычанасць зялёны сентыменталізм
ашалелыя статысты
невыносная спякота
бягу голая
* * *
люблю геамэтрычныя фігуры
акрэсленыя простымі
простыя збудаваныя з кропак
адбіваюцца ў люстры
гладка і спакойна
* * *
уваходзіш у краявід з відавочным дэфэктам
гэта называеш домам пажоўклай кніжкай
неабходнай рэпетыцыяй перад таямнічай
вандроўкай
– гэты краявід з невідочным дэфектам
ёсць твой
* * *
у Варшаву
ляцелася ў голай непрытомнасці
з мокрай незапісанай карткай
там шукалася ценю
для безабаронных прадчуванняў
цяпер бачу
асіметрычнасць сэрца
і першага запаху
* * *
усё менш разумею са свету
усё менш разумею з парогаў
я была сведкай ліцытацыі апошняга верша
ананімнага аўтара
ён паўдакладна рысаваў у чорныя раніцы
парнаграфію шклянай душы
ён быў брудны і чысты
чысты як першы сакавіцкі луг
* * *
час уцякае
час працякае
немагчымасці
сплятаюцца ў вузел
яшчэ выбіраю
паўдакладныя фарбы
яшчэ знайду крыніцу...
* * *
і нічога не адбудзецца
было ёсць будзеі нічога я не знайшла
у кніжках марах жыцці
каб памерці
без слоў без музыкі
у маўчанні як камень
кідаю перадапошні гук
гэта кепскі фон
час
* * *
банальнасць вечара
гукі (анахранічная музыка)
п’еш чорнае неба
асцярожна распранаеш
адлеглыя адрасы
* * *
учарашні сон як стары чарнавік
у якім гармонія слоў і чалавека
і таму гэты сон-чарнавік-верш
без загалоўка
* * *
мы будзем вечна жыць
мы будзем вечна сніць
на мяжы блакітнай імглы
і неба...
Беларускія паэты ў Бельску
толькі ў Бельску
можна піць гарбату
сказаў малады паэт Эдзік Мазько
толькі ў Бельску
у маўчанні чытаюцца вершы
сказала васільковая Данута Бічэль
і ты пабачыш
у кожнай птушкі
твой твар
сказаў Алесь Разанаў
* * *
вязень правінцыі
спакойны
камфорт глядзець праз акуляры
на аматарскі спектакль
дзе акцёры суфлёры
словы словы словы
вязень правінцыі
спакойны
так глядзець
на малы тэатр
– – – – – – – – – – – – –
адкажы алавяны жаўнерык
як першы раз забіваецца?
* * *
першую літару я напісала
зялёным алоўкам
другую літару я напісала
чорным алоўкам
трэцюю літару я пішу
чырвоным атрамантам
я забываю стомленасць тваіх
белых пальцаў
я забываю жоўтую музыку
„Beatles”
заўтра чысты поранак
* * *
вяртаюся ў доўгі парэзаны лістапад
і нараджаюся ў белай лёгкай фарбе
самае важнае
непрыкметна адплывае ўцякае ад мяне
як крокі госця ў лёгкадумнай цемры
не – гэта толькі сон
~ 1 ~