* * *
Віленскіе мроі плывуць
– світае
выспа шчасця аддаляецца
і штодзень нараджаецца
як новая паэтычная фраза
або музыка
– світае
* * *
меандры напісаных слоў
уводзяць часамчытача і лірычнае „я”
у смяротную прастору
амаль без павароту
у невідочнае святло
або цень
вечны цень –
* * *
Над Бельскам шэрае неба
шэры брук шэры парог забыты музык
на шэрым парозе
Бельск
мястэчка памежжа мястэчка бязмежжа
на шэрым парозе
стары музык
заснуў
* * *
свет зачыніўся
адплывае спакойнае неба
і закрываўленыя цягнікі
набліжаюцца да бязлюдных гарадоў
таўсцеюць непатрэбныя вароны
варожкі сядзяць на пустых картах
дзе агонь дзе хлеб салёны дзе жэст
твой жэст абарваны ў чужым паветры
дзе возера каменнае нядаўна так зялёнае
дзе ціхія вершы
дзе праўдзівая твая лірыка
дзе наша месца глыбокае
дзе нашы сны спакойныя
дзе мы
дзе ты
дзе я
разглядаюся
пульсуюць вуліцы
святло ў сутаргах
непатрэбнасць у маіх руках
у мяне
няпрошаныя нявыйграныя дні
і мой голас дзікі
таксама непатрэбны
пяскі ляцяць у даль
зоры ў пажарах
рака нясе мяне ў вір...
* * *
Не гавары
Што прайшла вясна
Не гавары
Што забрала рака
Нашы мары і кветкі.
Глянь
У цені нашай восеніРодзіцца
Парастак зелені
Надзеі
Яшчэ зарана
На промень сонца
Але
Ужо дрыжыць у паветры
Толькі нам відочная
Вясёлка
Заменімся мы
У іграючыя колеры
Або ў кветкі
Або ў птушкі
Або ў песні
Песні разлівістыя
Песні ціхія-ціхія
Мы створым музыку
Арыгінальную
Непаўторную
Нашу ўласную.
Плывуць
Набіраюць румянцоў
Нашы думкі...
* * *
праплыла па вячэрнім небе
Аднакрылая птушка.
Праспяваў за маім акном
Самотны вецер.
Незнаёмы падарыў мне сёння
Дзевяцімесячны каляндар
... без вясны...
* * *
Ёсць бераг
Да якога ніколі не дойдзеш
Ёсць праўда
Якой ніколі не знойдзеш
Ёсць слова
Якога ніколі не ўчуеш...
Сабраў ты ўсё
І позірк людзей
Нібы шчаслівых
І стыд сяброў
Нібы шчыры.
У кішэні тваёй
Многа дробязі
На якую размяніў ты
Сваё жыццё.
Дзе гэта дарога
Якая была тваім сном
Дзе расплыліся
Дзе патанулі
Твае мары і думы?
Перад табой папялішча...
* * *
ад’язджаючым
ёсць такая пара перад ад'ездам
калі выходзіцца з доўгага маўчання
у спакой
неба не змяняецца
ідзеш
голас вуліцы мяшаецца з чырвоным сігналам
кава папяроса без смаку
паўслова чужым адыходзячы ад стала
і гэта ўжо нічога не значыць
пераходзіш на другую вуліцу
бетон чысты
а нагам як зломленым кветкам
хочаш злавіць толькі адзін след
хоць такога следу няма
і ступіць на іншую дарогу
трымаешся ценю свайго хоць ведаеш
што твой цень гэта не ты
добра ведаеш як мураваць памяць белай цэглай
і чытаць з акцёрскіх вачэй
добра ведаеш як замкнуць вока
пераступаючы яшчэ адзін парог
ёсць такая пара перад ад’ездам
* * *
Калі блізкі зраніць цябе
Маўчы...
Калі згасне апошні прамень надзеі
ў тваім сэрцы
Маўчы...
Калі ўпадзеш ў палон буры
Маўчы...
Калі тоне твая лодка
Маўчы...
Калі любіш паэзію
Маўчы, не гавары нікому...
* * *
з вуліц
з неба
з...
з пекла
...і прадчуванняў
...........
...........
...........
мой верш
Слова
Як цяжка цябе знайсці
У гэтым гомане
Тупее слых...
А калі прыйдзе да цябе слова
Вышапчы яго як найцішэй
Бо ў гэтым гомане
Тупее слых...
* * *
паэты паміраюць тады
калі першы раз
заблудзіць жывое слова
і разаб’ецца пшанічнае рэха
аб камень
паэты паміраюць тады
калі ўсміхаецца добры час для паперы
паэты паміраюць тады
калі знойдзены дакладныя адрасы
сытыя жэсты
паэты паміраюць тады
калі нараджаюцца чорныя лістапады – – –
* * *
Лістапад расплыўся
Як вулканічная лава
Што зраўняла прастор.
Лістапад расплыўся
Зраўняў ўсе мае дні.
Дні мёртвыя
Дні неспакойныя
Дні без дзён і начэй.
Мёртвы мозг цяжыць
Трохвугольнікам молатых каменняў
Пульс перастае біць...
Лістапад, я люблю цябе...a
* * *
ікона
лістападаўскі снег
блакітны ранак
сон аднакрылы і лёгкі
у блакітным люстры