Песьні Першага Беларускага Штурмовага Зьвязу
* * *
Чутны гоман — там войска сьпявае,
Ўвёсцы водгалас рэха чуваць.
Беларускі жаўнер прыбывае
Ў сваю вёску начлегам стаяць.
Гэта йдзе першы зьвяз наш штурмовы,
Беларусь — родны край — бараніць.
Хоча скінуць чужыя аковы
Ў вольным краі, каб вольным мог жыць.
Людзі кветкамі іх абкідаюць,
А дзяўчаты цалункі ім шлюць.
Яны з радасьцяй гэта прыймаюць
Так прыгожа празь вёску ідуць.
Па кватэрах гаворка, шаптаньні,
Прысяганьні, ў вачох поўна сьлёз, —
Ноч прайшла, надыйшло развітаньне
Бо жаўнера такі ўжо лёс.
Беларускае войска сьпявае —
У крывавы гатуецца бой,
А дзяўчына жаўнера пытае,
Чаму браць ён ня хоча з сабой.
Родная краіна
Шкода роднае Краіны
І тый міленькай дзяўчыны,
Шкода, шкода, баліць сэрца,
Яна гіне ў паняверца.
Гэй, гэй, гэй браточкі, вы любыя сакалочкі!
Гэй, гэй праз даліны, да каханае дзяўчыны!
Яна, бедная, чакае,
Горкі сьлёзы пралівае,
А я тутка між чужымі
Тужу вечна за сваімі.
Гэй, гэй, гэй браточкі, вы любыя сакалочкі!
Гэй, гэй праз даліны, да каханае дзяўчыны!
Але прыйдзе і хвіліна,
Калі любая дзяўчына
Зможа пры мне пасядзеці
І ў вочкі паглядзеці.
Гэй, гэй, гэй браточкі, вы любыя сакалочкі!
Гэй, гэй праз даліны, да каханае дзяўчыны!
У нас гаворкі будзе многа,
У аднога і ў другога.
Што чуваць і як жывецца
Да чаго кожны імкнецца.
Гэй, гэй, гэй браточкі, вы любыя сакалочкі!
Гэй, гэй праз даліны, да каханае дзяўчыны!
Будзем Бога мы прасіці,
Каб пазволіў разам жыці.
Па прайшоўшай завірусе
Ў сваёй роднай Беларусі.
Гэй, гэй, гэй браточкі, вы любыя сакалочкі!
Гэй, гэй праз даліны, да каханае дзяўчыны!
Новыя часы
Ўжо новыя часы для нас наступаюць,
Бо і нас у войска сваё заклікаюць.
Ня сумуй, дзяўчына, і ня плач сьлязамі
Як зло пераможам, дык зноў будзем з вамі.
Мы роднай старонцы йдзём усе служыці
І ворага злога ўсюды будзем біці,
Бо дзе лясы, рэкі, дзе старонка тая,
Гэта край наш родны — Беларусь сьвятая.
Дык мы ж, яе дзеці, будзем ёй служыці
І колькі сіл хваце будзем бараніці.
Каб наша змаганьне марна не прапала
І Беларусь вольнай як найхутчэй стала.
Дык я заклікаю ўсіх з усёй сілы
Бараніць край родны да самой магілы.
І хоць бы прыйшлося жыцьцё ёй аддаці,
Мы ўсе ж гэта зробім, бо яна нам маці.
Нямеччына,
травень 1941 г. Б. Д-ч.