— Слухайце, вы мудры чалавек, растлумачце мне: навошта нам столькі «анёлаў»?
Пыльчанка засмяяўся.
Анёламі назвала Кацярына Панасаўна пасланцоў з вобласці:
«Глядзіце, колькі анёлаў злятаецца».
Яны глядзелі з акна ажно на чатыры машыны, што спыніліся ля райвыканкома. Дунец тады пажартаваў:
«Па душы нашы».
Таму Пыльчанка адказаў сакратару з працягам жарту:
— Душы нашы цяжкія. Грахоў у нас многа. Адна го мяне сем анёлаў не паднімуць.
— Вы яшчэ здольны жартаваць?
— Пятро Міхайлавіч! У нашай сітуацыі жарт ленш за ёдзісты калій i «Кабернэ».
— Куды вы ix дзенеце?
— Арганізую экскурсію ў Прыняць. А што? Можа, зрабіць такую прапанову? Не, гэта я зраблю тады, калі прыедзе самае высокае. А цяпер рашаю іншую праблему — накарміць. Па колькі выставіць на нос? Свята ж!
— Зайздрошчу вашаму аптымізму.
— Як казаў Карповіч, дарога яму скацеркай: i вы называеце гэта аптымізмам?
Міністры глядзелі на гаспадара шырока расплюшчанымі вачамі. Па-першае, здзіўляла яго незалеж насць — ніякай ліслівасці перад наменклатурнымі тузамі. Праўда, яны не непасрэдныя яго начальнікі, але ж прывыклі, што на раённым узроўні ix сустракалі з сагнутымі шыямі. А потым яго паводзіны — быццам няма катастрофы. Ну, аптымізму можна i напусціць. Аднак упэўненасць, з якой аддае загады, распараджэнні,— не паказная, гэта трэба ўмець, выпрацаваць вопытам. Быццам праз усё жыццё толькі тым i займаўся, інто памагаў людзям пераадольваць вось такія незвычайныя абставіны.
Эвакуацыя дзяцей i жанчын ідзе поўным ходам. Зводкі паступаюць як данясенні з участкаў фронту. Прытым не ў наступленні, калі ўсе камандзіры спяшаюцца далажыць аб сваіх перамогах, a ў адступ ленні камандуючы да хрыпаты выбівае хоць якое данясенне i задыхаецца, панікуе ад няведання абстаноўкі.
Тут адступленне, аднак сувязі не парваныя, i камандуючы спакойна, нават з жартамі кіруе аперацыяй.
Высокія пасланцы не разумелі, навошта было так паспешліва ix кідаць сюды, калі каманду аб эвакуацыі перадалі па тэлефоне; не ведалі, што яна пачалася гадзіны за тры да званка з абкома. Аднак настрой у міністраў узнімаўся. Асабліва ў міністра культуры. Той ехаў ca страхам, тым больш што страх падаграваў гаспадар машыны — міністр аховы здароўя. Расказваў такія жахі пра радыяцыю, што застывала кроў. Ды яшчэ i здзекаваўся, чортаў эскулап, высмейваў i гумавыя боты i парусінавы касдюм, які вёз кал era, падражніваўся, што ён апрануў асобую антырадыяцыйную бялізну, паказваў чырвоныя (як не паверыць?) шкарпэткі i сінія кальсоны. Во тып! А яшчэ ахова здароўя! Сам адзеўся, а яго вязе, лічы, голенькага пад рэнтгены. Добра, што не паддаўся на правакацыю — прапанову эскулапа пры пад’ездзе да гарадка надзець гумавыя боты i рыбалоўны касцюм. Як бы ён выглядаў, кіраўнік культуры, эстэт?
Падбадзёрыў выгляд райцэнтра. Нічога не змянілася. Вісяць сцягі, партрэты. Ніякай панікі. Спакойна гуляюць святочна адзетыя людзі. Есць п’яныя.
Трывогу ў вачах прахожых яны ўбачылі тады, калі насустрач ім прайшлі аўтобусы з дзецьмі. Але гэта ix, бадай, парадавала — што не трэба будзе пачынаць непрыемную работу. Зусім заспакоіла атмасфера ў кабінеце старшьгаі. Культуру нават развесяліла, якую пстрычку па носе даў гаспадар яго сябру — разумніку i хахмачу. Не падобна, што яны ў блізкіх адносінах, знаёмыя — не больш. Аднак Пыльчанка адразу пасля прывітання з фамільярнасцю, якая, бадай, шакіравала, — на «ты», патрабавальна спытаў:
— Ахова здароўя! Ты хоць дазіметр нашым медыкам прывёз?
Міністр развёў рукамі.
— На якога ж хрэна вы ехалі сюды? Якая ад вас карысць?
Культура хмыкнула. А медыцына адказала з самакрытычнай сур’ёзнасцю:
— Тут вы, таварыш Пыльчанка, пацэлілі, як кажуць, у яблычак. Але не ў мой. Не. У таго, хто вось так, па-палсарнаму, кінуў нас сюды. Дзе яго ўзяць, дазіметр? Зубную шчотку не паспеў захапіць.
— Чым жа вы нам паможаце?
— Падтрымаем маральна.
Пыльчанка паглядзеў на міністра: сур’ёзна ён ці жартуе? Здаецца, сур’ёзна.
— Дзякую i за гэта.
Міністр культуры, назіраючы праз акно, як у скверы пад каштанамі цалуецца парачка — знайшлі час i месца! — засвістаў арыю тарэадора.
Пазваніла Дар’я Гаплік ледзьве не са слязамі i раздражнёна:
— Адмаўляецца яна выязджаць, ваша Быхоўская.
— Мая?
— I дзяцей не аддае. Яны там мітынгуюць, бабы. Патрабуюць, каб вы прыехалі.
Пыльчанка ўзлаваўся. Сакратар выканкома нядрэнны арганізатар, аднак нярэдка ў выніку сваёй бабскай логікі стварае праблемы.