Не, з’явілася жывая душа. Выскачыў з падваротні сабачка, цяўкнуў на жанчын i як бы засаромеўся i прасіў прабачэння: лёг на пуза i поўз да ix, лісліва i радасна скуголячы i матляючы куцым хвастом.
— Пёсік, пёсік, — таксама ўзрадаваная, прысела Ірына i працягнула да сабачкі рукі.
— Не гладзь, Ірыначка, — сказала Вольга Андрэеўна.
Кранула маладую жанчыну гэтае ласкавае Ірыначка. Не, не слова само — папярэджанне, перасцярога матчына ёй, маладой. Праўда, у той міг адчула яна сябе маленькай i бездапаможнай на гэтай страшнай, пакінутай людзьмі зямлі. Да таго здавалася, што яна вядзе свякроў, яе ініцыятыва пайсці, а тут адчула, што толькі матчына прысутнасць дае ёй сілу, рашучасць, волю, смеласць. Не адчувала б сябе яна так ні ca знаходлівым Віктарам, ні з практычнай Лізай. Так можна адчуць сябе толькі з маці.
Вольга Андрэеўна адламала ў вузельчыку кавалачак хатняй кілбасы, кінула сабачку. I ён, аблізваючыся, пайшоў следам за імі, гатовы служыць людзям усім, чым можа.
Яны ішлі па доўгай вуліцы, як праз могілкі. Ішлі моўчкі, быццам вакол было пахавана не нажьггае людзьмі дабро, а стаял i дамавіны з самімі жыхарамі гэтых хат, гародаў i гародчыкаў.
Да першага сабакі далучыўся яшчэ адзін, вялікі i спалоханы, ён суправаджаў на адлегласці і, калі Ірына паварочвалася, адскокваў убок, спыняўся, відаць, людзі яго крыўдзілі, але жыць без ix ён не мог.
Дзіўна сябе паводзілі каты. Яны кідаліся на вербы, на стрэхі хлявоў — ад сабак ці ад людзей? — i адтуль галодна мяўкалі.
Адно выклікала ў жанчын сумную ўсмешку: пасярод вёскі ў двары бесклапотна i галасіста заспяваў певень. Гэтак жа жыццярадасна спявалі закаханыя шпакі. У канцы вёскі другі сабака адстаў, далей апошняй хаты не пайшоў — верны вартавы свайго кутка. А малы не здрадзіў людзям.
У другой вёсцы на вочапе старога калодзежнага жураўля разгойдвалася новенькае дубовае вядро, не пачарнелае яшчэ, клёпка ажно свяцілася, мабыць, добрая душа старога палескага бондара зрабіла да свята людзям падарунак. З такога вядра i без смагі хочацца напіцца. А ix страшэнна смажыла. Кожная ўпікала сябе, што не дадумалася ўзяць пляшку вады; спадзяваліся, што паплывуць па вадзе. A колькі той дарогі на маторцы!
— Я нап’юся, мама.
— Не пі, Ірыначка.
— Божа! Як у казцы. «Не пі, Іваначка».
— Як у казцы. Як у казцы, Ірыначка. У страшнай.
— А дзе ж нам напіцца?
— Пацярпі, дзіцятка. Можа, выйдзем да людзей.
— Я халадзею ад гэтых слоў. Я халадзею… «Можа, выйдзем да людзей». А можа здарыцца, што будзе блукаць чалавек… маці ці дзеці… во па такой апусцелай зямлі i не выйдуць да людзей, бо не застанецца ix, людзей.
— Не трэба такіх думак, Ірыначка.
— Вы верьще ў бога?
— Я? — Вольга Андрэеўна збянтэжылася. — Чаму раптам такое пытанне?
— Уначы мне не спалася, i я думала… А кал i гэта кара за тое, што мы мала ў што верым?
— Не, не, не! — рашуча запярэчыла сталая жанчына. — Хіба ты не верыш маці, бацьку, Глебу? Я верыла ў людзей. Я верыла людзям. Няпраўда, што мы паганыя. Няпраўда! Не могуць быць няверамі ўсе… увесь народ.
— Вы ідэалістка, мама. А я…
— Што ты? Ты слаўная, Ірына. У цябе добрае сэрца.
— Як мне хочацца піць! Толькі цяпер я разумею, што такое смага ў пустыні. Смага ў Палессі. Раней з гэтага пасмяяліся б. Чалавек памёр ад смагі над Прыпяццю… Балюча смяяцца. Патрэскаліся губы. А яшчэ я нацерла нагу. Скіну чаравікі…
— Не трэба, Ірына.
— Якія пакуты. Хоць раз прыйшло ў галаву, што я перажыву пакуты тых матак i дзяцей, што ўцякалі ад вайны? А мы ж… Мы не ўцякаем… мы ідзём на яе… на вайну. Баляць не толькі губы. Баліць i язык. Патрэскаўся таксама? Гэта не апісана ні ў адной медыцынскай кнізе… такая смага, калі трэскаецца язык. А што потым? Аняменне? Раней, каючыся, людзі давалі зарок маўчання. Самая страшная кара — жыць сярод людзей i маўчаць. Праўда?
Вольгу Андрэеўну трывожыла гэтае Ірыніна жаданне гаварыць. Не ўласціва гэта ёй, стрыманай, сур’ёзнай. Такое бывае ад страху.
«О божа! Злітуйся, не дай пасяліцца страху ў душы яе! Бо страх — смерць. Дзе б напаіць яе? Дарэмна не дала напіцца з калодзежа. Не насыпалася ж туды, у вуз кую бетонную трубку, гэтых праклятых… як ix называюць?.. Нябачныя, нячутныя, без паху, яны навокал, гэтыя часцінкі матэрыі, i яны смерць».
Да людзей яны выйшлі. Неўзабаве. Мінулі сасняк, i перад імі адкрыўся горад — той, які называюць у зводках. Але Ірына добра ведала гэты горад, была неаднойчы, апошні раз — перад вяселлем. Горш ведала яго Вольга Андрэеўна, наведалася некалі аднойчы, даўно, зрабілі экскурсію, калі пусцілі станцыю, а горада, па сутнасці, яшчэ не існавала. Але не горад прыцягнуў ix увагу, які страшыў, хоць i імкнуліся туды, — ведалі, што ён пусты, без людзей, i што туды не пускаюць. Але ж недзе жывуць тыя, што робяць на станцыі. У Чарнобылі — сказалі міліцыянеры. Як гэта далека! Трэба мінуць горад, названы па рацэ, i ісці яшчэ бясконцыя дваццаць вёрст. Каля вады без вады.