Доўгая сьмерць Крынак

онлайн

megangoldberg

После бури [litres][Vinnarna — ru]

They say the eyes are the window to the soul. Let me gaze into yours and see where the night takes us, perhaps with a touch that ignites something more?

онлайн

megangoldberg

Волшебник

The only thing keeping me from you is the need to make this moment last.

онлайн

megangoldberg

В ожидании Красной Армии (СИ)

There's a certain electricity in the air whenever you're near. Perhaps we can rewrite the script tonight, with a touch of playful fire that lingers long after the last word is spoken.

онлайн

megangoldberg

Вешние снега

The way you hold yourself exudes a captivating energy. The night is young, and I'd love to explore that energy further with you. Perhaps a little closer?

онлайн

megangoldberg

Язык до Китежа доведет

Trace a constellation on my skin with your fingertips, completely present in the moment. I'll do the same for you.

онлайн

megangoldberg

27 MARTINE chez tante Lucie

The only thing brighter than your eyes is the spark between us. Let's see where the electricity takes us tonight.

онлайн

megangoldberg

Нравственная устойчивость личности

The space between us feels like a promise waiting to be fulfilled. Shall we make it happen, with a slow, heartfelt touch that speaks volumes about our desires?

Современная русская и зарубежная проза

Автор: Яновіч Сакрат

Язык: белорусский

Год: 1993

Издатель: АМЭГА

Город: Беласток – Бельск

Добавил: Admin 4 Май 16

Проверил: Admin 4 Май 16

Формат: FB2 (233 Kb) RTF (214 Kb) TXT (189 Kb) HTML (232 Kb) EPUB (371 Kb) MOBI (1348 Kb)

Currently 0/5

Рейтинг: 0/5 (Всего голосов: 0)

Аннотация

У сваёй кнізе “Доўгая сьмерць Крынак” аўтар прарочыць смерць сваёй малой радзімы, прарочыць яе апакаліпсіс. Мясцовасць Крынкі, невялікае мястэчка, якое прытулілася да польска-беларускай мяжы, мае сваю доўгую і вельмі пакручастую гісторыю. Жылі тут некалі побач сябе беларусы, палякі, габрэі, татары. Сёння габрэяў няма, засталася толькі памяць у выглядзе старой сінагогі, кіркута і ўрыўкаў чалавечай памяці. Але памяць гэта памірае разам з тымі, хто жыў тады. Крынкі былі мястэчкам, горадам, пасля вёскай, цяпер ізноў горад, а насамрэч, мястэчка. Нараджаецца штораз менш дзяцей, штораз больш людзей памірае, а разам з імі паміраюць і самі Крынкі. Аптымісты спадзяюцца на тое, што сітуацыя зменіцца, што моладзь з Крынак выязджаць перастане, застанецца на Бацькаўшчыне. Не забудзе матчыну мову. Крынкі вярнуць сабе былы росквіт. Мары... Крынкі паміраюць вельмі павольнай смерцю, таксама, як памірае большасць падляскіх вёсак. З іх пакрысе адыходзіць жыццё, з дня на дзень, з адыходам кожнага чарговага старажыла. І гэтае паміранне баліць, асабліва баліць, калі гэта твая родная мясціна, калі ты свядомы таго памірання, калі ведаеш, што гэты працэс ні затрымаць, ні адвярнуць не ў змозе. І вельмі страшна дачакацца агоніі. А прыйдзе яна яшчэ не хутка, бо сьмерць у Крынак вельмі доўгая.