Ён бязгучна насвістваў, папраўляючы змесціва кішэняў і папраўляючы Вільгельміну, Гюго і П'ера, каб яны больш шчыльна сядзелі на сваіх звыклых месцах.
Сустрэча ля фантана Plaza
Фантан Плаза выглядаў аазісам у хаатычным віры Пятай авеню. Серабрыстыя пырскі гулялі ў паўзмроку, прыемнае відовішча для мінакоў. Вялікі стары гатэль ззаду яго выглядаў як перажытак ракако іншай эпохі. Шырокая прастора Цэнтральнага парка кідала позірк на поўнач.
Прама праз плошчу кліентаў чакала чарга з экіпажаў. Адзін паварот праз парк - і закаханыя могуць атрымаць асалоду ад глытка свежага паветра і рамантыкі нават у такім змучаным касмапалітычным сусвеце, як Манхэтэн.
Вочы Ніка спыніліся на карціне, калі ён перасек Пятую і ўбачыў Рыту Джэймсан. Яго зацікавіла не толькі прыгожая карцінка, хоць Рыта выглядала нават прыгажэй, чым яго разумовая выява. Нарад гаспадыні быў заменены кароткай сіняй сукенкай з амаль рэльефнымі аблягае лініямі. Лёгкае вячэрняе паліто было нядбайна накінута ёй на плечы, а светлыя валасы свабодна спадалі на аксамітны каўнер. Але Картэр прачытаў турботу ў яе узбуджаных рухах. Чаму так нервуешся? Ён не спазніўся. Магчыма, рэакцыя.
Маладая пара павольна ішла пад тонкімі дрэвамі і шаптала адзін аднаму. Напалову схаваны ценем у паўночна-ўсходнім куце быў невысокі, прысадзісты мужчына ў мятым касцюме з баваўнянай тканіны і мяккім фетравым капелюшы ў тон. Ён рабіў выгляд, што вывучае гадзіннік, але яго вочы былі прыкаваныя да Рыты.
Нік адчуў халодны прыліў гневу. Такім чынам, ён збіраўся быць мішэнню
Не, давай! Хто б не паглядзеў на прыгожую дзяўчыну, якая расхаджвае па плошчы? Што ж, гэты вырадак не павінен так глядзець.
Ён паскорыў крок і пайшоў побач з ёй, пакуль яна ішла да 59-й.
"Прывітанне, Рыта".
Рыта павярнулася, яе вочы спалохаліся. Затым яна ўсміхнулася.
«Вы далі мне добры пачатак. Думаю, я нервуюся. Як вы, містэр Картэр?
"Нік." Ён узяў яе за руку. Хай назіральніку ёсць на што паглядзець. "Не хвалюйся. Гэта стары магнетызм. Я так уплываю на людзей. Вячэра ў якім-небудзь ціхім месцы, дзе мы можам пагаварыць?
«Калі ты не пярэчыш, я б не стаў, пакуль. Можа, мы маглі б крыху пагуляць. Ці… як наконт паездкі ў карэце? Я заўсёды хацеў паспрабаваць».
"Калі ты гэтага хочаш, добра".
Што можа быць прыемней вечара ў парку?
Нік пранізліва свіснуў і махнуў свабоднай рукой, пакуль яны ішлі да кута. Першы экіпаж з грукатам рушыў наперад.
Нік дапамог Рыце ўстаць і рушыў услед за ёй. Кіроўца пстрыкнуў скрозь зубы і млява падняў павады. Рыта зноў пагрузілася ў цемру кабіны, яе сцягна былі трывожна блізкія да сцёгнаў Ніка.
Мужчына ў строгім гарнітуры перастаў глядзець на гадзіннік і ўстаў, пазяхаючы і пацягваючыся. Прахалода розуму Ніка ператварылася ў холад.
Мужчына накіраваўся да чаргі тых, хто чакаў карэты.
Хвост. Без памылак. Рыту суправаджалі - ці суправаджалі - да Фантана на плошчы. Пытанне было - чаму?
Іх карэта згарнула з ярка асветленай вуліцы ў цёмныя наваколлі Цэнтральнага парка. Калі нешта і павінна было здарыцца, гэта магло здарыцца і тут. Ён быў гатовы.
Ён павярнуўся да Рыты.
«Добра, давай спачатку пагаворым аб бізнэсе. Тады мы зможам пачаць забаўляцца. Пра што ты хацеў мяне бачыць?
Рыта цяжка ўздыхнула. Некаторы час яна маўчала. Нік крадком выглянуў у маленькае задняе шкло. У кадры з'явіўся іншы экіпаж сачыльны, без сумневу.
Рыта пачала павольна.
“Гэта было неяк зьвязана з выбухамі. Узрываліся самалёты».
Нік здзіўлена зірнуў на яе.
"Усе самалёты выбухаюць?"
“Я не зьвязваўся з гэтым да сёньняшняга дня. І, магчыма, гэта ня мае нічога агульнага з тым, што адбылося сёньня. Але я ведаю, што нешта не так з тым, як Стыў пайшоў. Вось чаму я хацеў цябе бачыць. Ён не разбіць той самалёт. Я ведаю, што гэта не ягоная віна. А зараз нехта спрабуе мяне дастаць”.
"Што ты маеш на ўвазе," дастаць цябе "?" Нік нахмурыўся і ўзяў яе за руку. "Паслухай, дарагая, табе лепш расказаць мне гісторыю з самага пачатку"
"Я паспрабую. Але дай мне спачатку цыгарэту, калі ласка».
Пстрыкнуўшы запальнічкай, у яе блакітных вачах было відаць апантаны непакой.
«Ён быў пілотам, і мы былі заручаны. Мы збіраліся ажаніцца пасля гэтай паездкі. Я маю на ўвазе маю паездку. Мы планавалі гэта некалькі месяцаў таму. Але яго самалёт узарваўся. Было слуханне, і яны сказалі, што гэта яго віна, ён позна клаўся, стаміўся і забяспечаны, і ён разбіўся. Але ён гэтага не зрабіў. О, Божа, калі я сёння раніцай убачыў гэтую бязладзіцу, гэты жудасны гук і ўсіх гэтых нявінных людзей, я ведаю, на што гэта было падобна для яго, і я трываць не магу…! "