«...εκτός αν κινδυνεύω να μου σπάσουν το κεφάλι», τον διέκοψε ο Χάρι.
«Μην ανησυχείς. Οι δίδυμοι Ουέσλι είναι κάτι παραπάνω από ικανοί να τα βγάλουν πέρα με τις μαύρες και να σε προστατέψουν. Θέλω να πω, αυτοί οι δύο είναι από μόνοι τους σαν ένα ζευγάρι μαύρες...»
Μιλώντας, ο Γουντ έβαλε πάλι το χέρι του στο ξύλινο κουτί κι έβγαλε από μέσα την τελευταία μπάλα. Σε σύγκριση με την κόκκινη και τις μαύρες, ήταν πολύ μικρή, όχι μεγαλύτερη από ένα μεγάλο καρύδι. Είχε ζωηρό χρυσαφί χρώμα και δυο μικρά ασημένια φτερά, τα οποία βρίσκονταν σε διαρκή κίνηση.
«Αυτή εδώ είναι η "χρυσή"», είπε ο Γουντ, «δηλαδή η πιο σημαντική απ' όλες τις μπάλες του κουίντιτς. Πολύ δύσκολα πιάνεται, γιατί είναι τόσο μικρή, που δε φαίνεται εύκολα. Η δουλειά του ανιχνευτή είναι να πιάνει τη χρυσή. Πρέπει, λοιπόν, να πετάει συνέχεια ανάμεσα στους κυνηγούς, τους χτυπητές, τις μαύρες μπάλες και την κόκκινη, για να πιάσει τη χρυσή, προτού την πιάσει ο ανιχνευτής της άλλης ομάδας. Γιατί όποιος ανιχνευτής πιάσει τη χρυσή, κερδίζει για την ομάδα του εκατόν πενήντα βαθμούς, με αποτέλεσμα βέβαια αυτή η ομάδα να κερδίζει και το ματς. Ακριβώς γι' αυτό, όλοι προσπαθούν να κάνουν δύσκολη τη ζωή στους ανιχνευτές. Κι ένα ματς κουίντιτς τελειώνει μόνο όταν πιαστεί η χρυσή. Αυτό σημαίνει ότι ένα ματς μπορεί να συνεχίζεται για πολύ καιρό. Νομίζω πως το παγκόσμιο ρεκόρ είναι τρεις μήνες και τότε έπρεπε να βάζουν συνεχώς στο παιχνίδι καινούριους παίκτες, για να μπορούν οι προηγούμενοι να τρώνε και να κοιμούνται... Λοιπόν, αυτά είναι όλα. Μήπως έχεις τίποτα ερωτήσεις;»
Ο Χάρι κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Καταλάβαινε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει. Το πώς να το κάνει, ήταν που του φαινόταν δύσκολο!
«Μπορούμε να κάνουμε τώρα λίγη προπόνηση. Όχι με τη χρυσή βέβαια, γιατί δεν υπάρχει πια αρκετό φως...» είπε κατόπιν ο Γουντ, βάζοντας τη μικροσκοπική μπάλα μέσα στο κουτί. «Ας δοκιμάσουμε καλύτερα με μερικές απ' αυτές τις μπάλες...»
Μιλώντας, έβγαλε απ' την τσέπη του μερικές συνηθισμένες μπάλες του τένις. Λίγες στιγμές αργότερα ο Χάρι κι ο Γουντ βρίσκονταν στον αέρα.
Ο Γουντ πετούσε τις μπάλες στον Χάρι από διάφορες κατευθύνσεις κι εκείνος έβαζε τα δυνατά του για να τις πιάσει.
Ο Χάρι δεν έχασε ούτε μια απ' τις μπάλες κι ο Γουντ έμεινε ενθουσιασμένος. Μετά από μισή ώρα, όμως, αναγκάστηκαν να σταματήσουν, γιατί το σκοτάδι είχε πυκνώσει.
«Το φετινό κύπελλο του κουίντιτς θα έχει επάνω του γραμμένο τ' όνομα του κοιτώνα μας!» είπε με πεποίθηση ο Γουντ καθώς γυρνούσαν κουρασμένοι στο κάστρο. «Και δε θα μου φανεί καθόλου παράξενο, αν γίνεις καλύτερος παίκτης κι απ' τον Τσάρλι Ουέσλι, που θα μπορούσε να έχει παίξει στη Εθνική Αγγλίας Κουίντιτς, αν δεν είχε φύγει για να κυνηγήσει δράκους!» Ίσως να ήταν το γεγονός ότι ήταν συνεχώς απασχολημένος με τις προπονήσεις και με τα υπόλοιπα μαθήματα, γιατί ο Χάρι παραξενεύτηκε πολύ όταν συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν στο «Χόγκουαρτς» εδώ και τρεις ολόκληρους μήνες. Ένιωθε το τεράστιο κάστρο σαν σπίτι του, πολύ περισσότερο απ' όσο είχε ποτέ νιώσει το σπίτι των Ντάρσλι στην οδό Πριβέι. Ό σ ο για τα μαθήματα, γίνονταν όλο και πιο ενδιαφέροντα, ιδιαίτερα τώρα που είχαν όλοι μάθει τα βασικά.
Το πρωί της ημέρας του Χάλοουιν[1] όλα τα παιδιά ξύπνησαν με την υπέροχη μυρωδιά της ψητής κολοκύθας να γεμίζει το κάστρο. Για τον Χάρι, η μεγαλύτερη ευχαρίστηση ήρθε όταν, στο πρώτο τους μάθημα, τα ξόρκια, ο καθηγητής Φλίτγουικ τους είπε πως είχε έρθει η ώρα να μάθουν πώς να κάνουν αντικείμενα να πετούν. Όλα τα παιδιά το επιθυμούσαν πολύ, ιδιαίτερα από τότε που είχαν δει τον καθηγητή να κάνει το βάτραχο του Νέβιλ να πετά σ' όλο το δωμάτιο.
Ο καθηγητής Φλίτγουικ χώρισε την τάξη σε ζευγάρια, για να κάνουν δυο δυο τα πειράματα. Σύντροφος του Χάρι ήταν ο Σίμους Μίλιγκαν, κάτι που τον ανακούφισε, γιατί εντωμεταξύ είχε δει τον Νέβιλ, ο οποίος του έκανε νοήματα να κάνουν μαζί τα πειράματα. Ο καημένος ο Ρον, όμως, θα έκανε πειράματα μαζί με την Ερμιόνη. Κοιτάζοντας τους, ο Χάρι δεν μπορούσε να πει ποιος απ' τους δυο ήταν περισσότερο νευριασμένος. Γιατί η Ερμιόνη δεν είχε ξαναμιλήσει ούτε σ' εκείνον, ούτε στον Ρον, απ' τη μέρα που το σκουπόξυλο του Χάρι είχε φτάσει στο κάστρο.
«Λοιπόν, τώρα δεν πρέπει να ξεχάσετε αυτή την ωραία κίνηση του καρπού του χεριού, που την κάναμε τόσες φορές στην εξάσκηση», είπε με την ψιλή φωνούλα του ο καθηγητής Φλίτγουικ, σκαρφαλωμένος όπως πάντα στη στοίβα των βιβλίων πίσω απ' την έδρα του. «Και πρέπει να προφέρετε σωστά τις μαγικές λέξεις — αυτό είναι πολύ σημαντικό! Μην ξεχνάτε την περίπτωση του μάγου Μπαρούφιο, που είπε "αντί", ενώ έπρεπε να πει "αν", και βρέθηκε ανάσκελα στο πάτωμα, μ' έναν ταύρο επάνω στο στήθος του...»
1
Είναι η ημέρα εξορκισμού των κακών πνευμάτων. Στα σπίτια, κολοκύθες άδειες από το εσωτερικό τους και με ανοίγματα στη φλούδα, τοποθετούνται στα παράθυρα με αναμμένα κεριά μέσα, σαν φανάρια. Τα παιδιά μασκαρεύονται μάγοι, σκελετοί, φαντάσματα, βρικόλακες κ.λπ. και γυρίζουν στους δρόμους χτυπώντας τα κουδούνια των σπιτιών. Οι ιδιοκτήτες τους ανοίγουν και τους δίνουν καραμέλες ή χρήματα, για να μην τους κάνουν μάγια. (