Над лужынамі з сінізной
Хмурыны — абразамі.
Зразаюць яблыні вясной —
Не абразаюць!
* * *
Крывіч
І зямляк Скарыны,
З краплінаю балцкай крыві,
Я з краю таго, з краіны,
Дзе пасвяцца зор раі.
Губіў я прадонны гарнец —
Дасюль галава гудзе.
Маланкай кшчоны паганец,
Малюся агню й вадзе.
Люблю, як у Чысты Чэцвер
Купае дзяцей крумкач,
Як грэе паляну цецер
Шаленствам шлюбных удач.
Нанова вясною кожнай
Прыходжу на свет малады.
Раллёю,
Лядам,
Пакошай
Вядуць на клады
Сляды.
* * *
У дошку цвік ідзе,
Ідзе ў сасну з палёгкай,
Чужы жудзе, бядзе,
Сагнецца —
Не спалохай!
І стаць сасне сцяной —
Спіной вясёлай хаты,
Ці вечнай той
Адной,
Дзе ўжо не страшны краты.
Хто
Зноў
Па чарадзе? —
Чакаюць смех i ліха.
Так гулка цвік ідзе —
Ажно наўколлю ціха.
* * *
Адстаць ад шумнага парому,
Застацца перад небам зімнім.
Хіба што веснавому грому
Шаптаць:
«Яшчэ мы, браце, грымнем!»
Хоць гром той,
Як забыты верад,
Прыглух даўно ў будзённым болі.
І загрымець нагамі ўперад
Прасцей,
Чым выйсці з лесу ў поле.
Не шкадаваць
Пра ўдзел у стачцы,
Што патрабуе ліцца вінам,
Сам-насам
З роздумам застацца
Сабе самому напамінам.
І тое,
Што было высновай,
І тая,
Што была адзінай,
Імглой развідніцца вясновай,
Сплыве пад крыгалом
Ільдзінай...
Возера ля небасхілу
Быццам цяпла стае,
Сонца смяецца міла...
Сталыя дні мае —
Возера ля небасхілу.
Шэпчуцца дзён чараты,
Радасці гусі — ў вырай.
Хочацца дабраты,
Хочацца дружбы шчырай.
Грэюць спагады кастры.
Тлее адчаю прысак.
Хваляй з чала сатры
Прывід самотных рысак.
Зорнай маёй журбе
На недалёкай мілі
Ценем адбіцца ў табе,
Возера на небасхіле...