— Не хачу я ў мараходнае. Падумаеш, шчасце…
— То можа лепш у геалагічны інстытут. Мне то ўсё роўна, а ты ж хацеў падарожнічаць.
— Хацеў, хацеў, бо дурны быў. А цяпер паразумнеў. Што ты адкрыеш? Пакуль вывучышся, дык ужо ўсё паадкрываюць. Ніводняй плямінкі нідзе не застанецца. Будзеш у канторы паперкі падшываць.
Стась уважліва сочыць за мной. Ён хоча зразумець: жартую я ці не. I мне гэта падабаецца. Чалавек павінен выдаваць крыху таямнічым. Якая каму справа да таго, якія думкі толькі што непакоілі мяне.
Шчыра кажучы, я даўно ўжо вырашыў, куды буду паступаць пасля школы. I Стасю не варта ўгаворваць мяне ісці ў геалагічны.
— Дык ты што, усё ж рашыў на літаратурны? — нецярпліва пытаецца ён.
— Рашыў,— абыякава адказваю я.
Стась нейкі час узважвае свае шанцы. Потым панура кажа:
— Што ж, табе ў самы раз. Ты — паэт. У цябе вершы друкаваліся.
У голасе Стася — крыўда. Паступаць на літаратурны факультэт яму не выпадае. Пісьменніка са Стася не будзе, бо ён не ўмее звязаць чатыры словы. Усе сачыненні ў Стася напісаны трохслоўнымі фразамі. «Горкі — вялікі рэаліст. Ён выкрываў мяшчанства. Мяшчанства было рэакцыйнае. Яно падтрымлівала цара. Цар душыў народ. Горкі любіў народ. Народ — герой твораў».
Але я ведаю, што Стасю не хочацца са мной разлучанца. Дзесяць гадоў запар мы разам хадзілі ў школу, сядзелі на адной парце, і большасць хатніх заданняў Стась спісваў у мяне. Мне шкада Стася. Ці варта трымацца літаратурнага факультэта? Якая, зрэшты, розніца, дзе вучыцца? Але мне хочацца паздзекавацца са Стася.
— Не, Стась, я пайду на літаратурны. А ты на юрыдычны падавай заяву.
Стась адкідвае лазовы прут, падкурчвае пад сябе голыя ногі.
— Выдумаў,— незласліва кажа ён.— Радасць вялікая — людзей судзіць…
— Як хочаш…
Стась лажыцца на жывот, зрывае тонкую сцяблінку, пачынае жаваць. А я гляджу, як па галінках вярбы пырхае маленькая зеленаватая птушка. Адна. I ёй весела. А можа сумна? Хто яго разбярэ, каму на свеце весела, а каму горка…
— Янка, калі ты пойдзеш на юрыдычны, дык і я з табой. Давай, Янка, махнём на юрыдычны. Удвох весялей. Хіба мала юрысгаў стала пісьменнікамі. Кончыш, будзеш вершы пісаць.
— Ладна,— згаджаюся я.
— Вось ты сапраўдны сябар. Знаеш, нам усе зайздросцяць, бо ніхто так не сябраваў, як мы. Было б крыўдна, каб мы рассталіся.
Стасевы словы расчульваюць мяне. Добра ўсё-такі рабіць людзям нешта прыемнае. Здаецца, і сам сябе пачынаеш паважаць. Каб была ў мяне магчымасць, дык я толькі і рабіў бы добрае. Няхай радуюцца людзі.
— Цяпер пойдзем пакупаемся і дамоў…
Стась нацягвае штаны, надзявае кашулю і задумліва кажа мне:
— Можа, пакой адзін на двух атрымаем. Здорава было б. I давай усё жыццё не разлучацца.
Задаволеныя адзін другім, мы спускаемся з кургана да рэчкі. Распранаемся і з берага ныраем у зеленаватую ваду затокі. Тут вада цяплейшая, чым у рацэ. Плаваем на сажонкі, фыркаючы, адсопваючыся, аж пакуль цела не пакрываецца пупыркамі.
Пасля мы ляжым на беразе, грэемся, і Стась развівае нашы планы:
— Суддзямі мы, Янка, не будзем. Пойдзем працаваць адвакатамі. Адвакатаў любяць, а суддзяў не любяць. Хоць суддзя і правільна судзіць, усё роўна яго лаюць. Справядлівасць, Янка, мала хто паважае…
Апошняе мяне крыху здзіўляе. Вось ужо ніколі не думаў, што Стась можа рабіць нейкія мудрыя вывады. Я ўсміхаюся. Стась заўважае гэта.
— Не верыш, можа? Вунь Хведарыха больш за ўсіх крычыць пра справядлівасць, а сама так і грабе ўсё, што дрэнна ляжыць. Толькі паспрабуй ёй пра гэта сказаць — вочы выдзярэ. Альбо брыгадзір наш. Дык ён жа цябе за праўду з’есць.
— Брыгадзір яшчэ не факт.
— А былы старшыня? Думаеш, чаму майго бацьку з механікаў знялі? Бо старшыні праўду ў вочы рэзаў…
— Пайшлі дамоў,— кажу я.— Нешта есці захацелася.
— Пайшлі…
Мы ідзём праз поплаў. 3-пад ног скачуць бурыя маленькія конікі, знікаюць у траве і пачынаюць цвыркаць. Здаецца, увесь поплаў звініць, спявае.
За ўзгоркам пачынаецца поле. Па ім поўзае маленькі трактар «Беларусь». На ім працуе Стасеў бацька Ягор Пацябня, ці, як яго завуць на вёсцы, Чолка. Мне не хочацца сустракацца са Стасевым бацькам. Ён любіць жартаваць і не вельмі каб удала, хутчэй абразліва. Але Стась не зварочвае на дарогу. Ён шыбуе па кукурузным полі проста да трактара.
Чолка заўважае нас, спыняе трактар сярод поля. Я здалёк бачу яго кплівую ўсмешку, і мне вельмі няёмка.
— Ну як, выпусцілі вас, дармаедаў?
— Выпусцілі,— адказвае Стась.
— Час і за розум брацца. I ахвота ж савецкай уладзе такіх бэйбасаў за партай трымаць…— Ягор крывіць шырокі, аброслы рыжай шчэццю рот.— Пакаж табялёк.
Стась неахвотна падае бацьку атэстат. Ягор выцірае рукі аб штаніну, разгортвае скрутак чорнымі ад мазуту пальцамі.