«Болей за ўсё на сьвеце шанаваў ён вольнасьць i свой самотны начны шлях. Заўсёды быць здольным усё кiнуць i пайсьцi ў невядомае...»
Паклiкалi на вячэру. Лусты крышлiвага батону ды цёплае малако. Усё неяк сьпешлiва, трывожна. Мабыць, кухарам трэба хутчэй мыць посуд дый iсьцi дадому.
Чалавек зноў падумаў пра шлях уверх. Яму здалося, што гэта пэўная крывадушнасьць.
«У глыбiнi душы ён ведаў, што нельга iсьцi замежна, бо там нiчога няма».
«...таму той, хто iдзе шляхам упартай аскезы бачыць хараство прывабных таямнiц хто iдзе шляхам спрадвечных пачуцьцяў бачыць межы чалавечага сьвету параўноўваючы, назаву гэта адзiным выводзячы на сьвет, дам розныя iмёны кажучы аб адзiным, уваходзiм у патаемнасьць патаемнасьць жа ўтойваецца каля патаемнасьці шмат таямнiц каля брамы»
Гэта быў яго ўласны нелiтаральны пераклад, якi ён быў зрабiў падчас старахiньскiх штудыяў. Першы чжан ён ведаў напамяць: тао ке тао фэй чхун тао...
Сьвятло пачало рабiцца цьмяным — трэба iсьцi спаць.
«Калi зрабiць што-небудзь нечаканае, — падумаў чалавек, — пасадзяць на iнсулiн, а калi жыць, абы цiха, — можна й памерцi ў гэтым шпiталi».
Ён услухаўся ў сваю думку. Ягоны жах перад iнсулiнам зьдзiвiў нават яго самога.
Чалавек паспрабаваў уявiць сабе, як яго будуць iнсулiнiць. Прыйдзе доктар, скажа, што патрэбны невялiчкi курс. Яго перавядуць у iнсулiнную палату, хворыя пачнуць ставiцца з пашанаю, як да славутага нябожчыка. I вось першы дзень, яго прывязваюць да ложку i даюць дозу. Магчыма, гэта будзе прыемная маладая санiтарка з тонкiмi белымi рукамi. Ён уявiў гэта, але нават ад самых прыгожых рук мроiлася нешта павучынае.
Чалавек зазначыў, што звонку, у горадзе, усё такое ж. У рэшце рэшт цябе прывяжуць да ложку і дадуць дозу. А калi ты iдзеш супраць i гэта заўважылi — лiчы сябе мерцьвяком. Адзiнае выратаваньне — знайсьцi цёмны кут, выпасьцi з мэханiзму, дзе ты ня хочаш быць шрубiкам.
«Трэба спаць,» — стары санiтар сказаў гэта ў паветра, але, паколькi на калiдоры ён стаяў адзiн, «спаць» пэўна тычылася яго. Чалавек павольна падышоў да санiтара, паспрабаваў надаць голасу прыемнасьць, спытаў:
— Ці вам не здаецца, што мы і так усе даўно сьпім?
Санiтар маўклiва глядзеў на яго. Потым паўтарыў:
— Трэба спаць.
Чалавек павольна зайшоў у палату. Распрануўся, паклаў адзежу на стул, лёг у ложак. «Гiсторыя — гэта немарасьць, ад якой я спрабую прачнуцца». Цi заснуць? ... сярод якой я спрабую заснуць. Схавацца, перайсьцi ў iншае вымярэньне, уцякчы...
Чалавек заплюшчыў вочы. «Дыхаць павольна i глыбока, удыхаць гаючае малочнае паветра...» Тут ён прахапiўся, сеў на ложку. А што, калi i паветра тут... інсуліннае?
часам так хочацца ўсё перапiсаць як было насамрэч адкiнуўшы непатрэбныя самастылiзацыi забыўшыся на даўгiя й беспасьпяховыя спробы ўцiснуць жыцьцё ў тэкст i захаваць адно крыху безнадзейнасьцi самотнай безнадзейнасьцi калi глядзiш з закратаванага вакна чацьвертага паверху вар’ятнi й вакол столькi псыхаў што плакаць хочацца сапраўдных псыхаў гэта табе не выкладчыкi дыямата якiх вы лiчылi крыху ненармальнымi магчыма яны й былi такiмi ўсё жыцьцё жыць паводле дыялектычнай лёгiкi такое дарма не праходзiць
толькi навошта хлусiць лекарцы пра Янку Карамазава якi прыходзiць да цябе ўначы глядзець як яна акуратна запаўняе шпiтальны фармуляр сьмяяцца ўяўляючы пэрсанажа Тодара Мiхайлавiча ў ролi пэрсанажа гiсторыi хваробы ўдалы гiпэртэкст цяпер Янка якi сам бачыў ува сьне неапазнаны тэалягiчны аб’ект можа ў сваю чаргу папросту прыйсьцi як да старой знаёмай да Алены Іванаўны й запытацца цi ўсё ёй тут у шпіталі дазволена i цi каштуе ейны сярэднестатыстычны заробак сьлязiнкi невядомага псыха цi часта яна думае пра Бога i што менавiта
але цяпер ты сам у гэтым гiпэртэксьце на правох лiтары невядома якога альфабэту магчыма ў гэтым i ёсьць штосьцi цынiчна вясёлае й вельмi мадэрнiсцкае але ўрэшце
адно чуць як Сяргей стогне ў суседняй палаце ад канёвай дозы iнсулiну й цiха выплёўваць пiгулкi (потым ты заплачаш разам з Джэкам Нiкалсанам прыгадваючы ягоны цалкам адсутны твар вось мы й палёталi дружа сапраўды one flew east one flew west one flew over the cuckoo’s nest пачынаючы люта ненавiдзець сыстэму (ты думаў яе перахiтрыць а патрапiў у самае пекла й толькi застаецца як распавядаць лекарцы пра Фройда гледзячы на яе прыгожыя сьцёгны ды перадаваць праз практыкантак цыдулкi ў горад (iдыёт твае мадэрнiсцкiя тэксты нiчым не адрозьнiвалiся ад трызьненьняў гэтых вар’ятаў што сядзелi побач хаця й былi творамi мастацтва (?!) i што мусiлi рабiць няшчасныя практыканткi перавязаныя па вушы клятваю Гiпакрата як не занесьцi гэтыя цыдулкi да Алены Iванаўны i потым доўга праглядаць падручнiк псыхiятрыi шукаючы адпаведны дыягназ