Гэта быў горад, у якiм ён нарадзiўся. Ён раптоўна адчуў сябе Мiдасам — усё, да чаго ён дакранаўся, на доўгiя гады ператваралася ў мiт, у словы, у павуцiньне сэнсаў. Адно гэты горад неяк утрымаўся, ня трапiў у ягоныя каталёгi, так i застаўся на самоце, у патаемным схроне, безь нiякага сэнсу. Не схацеў быць мiтам. Ён адчуў неадольную агiду да словаў. Сярод усяго толькi гэты горад сьвяцiў маўклiвым спадзевам.
* * *
Сартр меў рацыю, — запiсаў ён сiнiм флямастарам, — мы нiколi ня ёсьць тымi, кiм мы ёсьць, i заўсёды ёсьць тымi, кiм мы ня ёсьць. Мы нават ня ведаем, цi сапраўды мы існуем.
* * *
Каля тэлевiзара ў холе было зашмат людзей. Ён асьцярожна падышоў, прытулiўся да сьцяны. Iшоў незаплянаваны выпуск СiЭнЭн, празь сьпiны на экране была бачная чародка панцырных машын, што з характэрнымi гукамi ехала па вулках апусьцелага гораду.
Пяты танкавы корпус расейскае армii ўваходзiў у Менск. Пачынаўся чацьверты падзел Усходняе Эўропы.
* * *
Яму асьцярожна спачувалi. Ён цяпер вёў яшчэ сэмiнар для выкладчыкаў, дзе, як мог, камэнтаваў ход падзеяў i далейшыя пэрспэктывы. «Гэта анiчога не вырашае», — паўтарыў ён словы аднаго менскага сябра. Прафэсары ў адказ усьмiхалiся загадкавымi ўсьмешкамi, сэнс якiх ён не хацеў разумець.
* * *
Усё сапраўднае адбываецца недзе там, за фiранкамi, запiсаў ён.
Крыс паведамiў, што на наступны год наўрад цi можна будзе працягнуць кантракт: нiхто не зацiкаўлены ў тым, каб фiнансаваць прывiды, альбо сны — такiя доўгiя сны аб iснаваньнi.
* * *
Дзень таяў, быццам недарэчны веснавы сьнег за вокнамi, асьцярожна прасядаў у сутоньне, стомлены, сьмяротна хворы. Разам зь iм цьмянелi фарбы, згасалi лiхтары. Горад цкавала ноч... Пакойчык. Так, пакойчык. Заўсёды знаходзiш сябе тут — i заўсёды знаходзiў. Ня памятаеш, калi гэта пачалося — гэты прастакутнiк падлогi, сьцены, столь, шпалеры. Хочацца сказаць: гэтак было заўсёды. Так, i лямпа пад стольлю — заўсёды. I фiранкi. Калi ўважлiва глядзець на iх зморшчынкi, на ледзь бачнае пагойдваньне, на тое, як зьмяняецца ўзор на бачынках — можна забыцца на ўсё. Але яны разыходзяцца i — апошнi тэатар — адбываецца там, за фiранкамi.
* * *
Ён вяртаўся праз Парыж, Вену й Менск, праз гады й падзеi, праз расейскiя танкi й праскiя кавярнi, праз пазнаньскіх iнтэлектуалаў i крывыя вiленскiя вулкi. Ён вяртаўся ў маўклiвы горад, якi не захацеў стаць мiтам, у горад, дзе маленства дарэшты зблыталася з каштанамi, а немудрагелiсты малюнак вулак, здавалася, iснаваў адвеку — цi то iх узрост быў старэйшы за яго, цi то праўда Плятона й спрадвечныя эйдасы забрылi ў вобразы ягонага дзяцiнства.
Ён вяртаўся, ён бег, нязграбна, сьмешна, безнадзейна, i расейскi вартавы гелiкоптар кружляў над iм, робячы далёкiя колы, хаваўся й вяртаўся зноў, каб працягнуць прыемнасьць, каб забiць яго не адразу, а ён усё бег, утаймоўваючы сэрца, у нiкуды, чымсьцi падобны да Дыянiса, а можа, і сам Дыянiс, памерлы i ўваскрослы бог, на тлустай чорнай ральлi Ўсходняй Эўропы.
Менск, 1994 г.
Энцыкляпэдыя для героя: цягнік
Прагрукатаў, шпурнуў на чыгунныя рэйкі, пацягнуў за сабой. Здалося: усё рынулася наўздагон. Але колы гучаць здалёк, вось іх ужо ня чутна. І да цьмянага шэрага сьвятла дадаўся гостры агеньчык цыгарэты. Малады хлапец, амаль што юнак, шмат часу стаяў, прытуліўшыся да агароджы, рука з цыгарэтай ледзь бачна дрыжэла. Потым ён павольна пайшоў каштанавымі прысадамі... На шматпавярховым гатэлі зьлева гэтак жа павольна каналі літары відэагазэты...
Асьцярожна, спрабуючы ня бразгаць, ён адамкнуў дзьверы, у перадпакоі паклаў торбу на падлогу, адразу прайшоў на кухню. Там з хвіліну сядзеў, абхапіўшы голаў рукамі. Потым знайшоў каўны млынок, засыпаў кавы, абкруціў ручніком, улучыў у разэтку. Гук усё адно быў прарэзьлівы, хлапец здрыгануўся.
У суседнім пакоі жанчына расплюшчыла вочы, прыслухалася. Паднялася, накінула халат, пашукала пантофлі. Адчыніла кухонныя дзьверы, але не ўвайшла, затрымалася ля іх.
— Мінулае начы ўсё нешта грымела на вуліцы, я так і не заснула... Яна сказала гэтыя словы стомлена й крыху няўпэўнена, быццам выбачалася. Хлапец вылучыў млынок, сеў, пагледзеў ёй ў вочы.