Урэшце Ян Адам Марыя падзялiў першы том на дзьве часткi: ананiмныя сны i сны рэспандэнтаў, якiя пагадзiлiся пакiнуць свае прозьвiшчы. Кожная частка, у сваю чаргу, дзялiлася на сны жаўнераў, сны жанчынаў i дзяцей ды «астатнiя». Усе сны былi пададзеныя ў храналягiчным парадку(?), што, паводле Яна Адама Марыi, мусiць адбiць глыбокiя сувязi мiж актуальнай гiсторыяй i «гiсторыяй, адлюстраванай у снах».
Гэты том шырока аналiзаваўся i апiсваўся дасьледнiкамi (хаця й не перавыдаваўся), таму мы спынiмся толькi на адным моманце: ананiмныя сны выглядаюць значна больш разьняволенымi, натуральнымі (калi не сказаць праўдзiвымi), чым сны, што маюць дакладнага рэспандэнта. «Аўтарызаваныя» сны iнтэрпрэтуюцца наўдзiў адназначна, iхны сымбалiзм занадта празрысты i мае часам вiдавочныя лiтаратурныя каранi. У ананiмных снах хаця й прысутнiчае аўтарская iнтэрпрэтацыя, але яна выглядае толькi адной з магчымых вэрсіяў.
Так, у ананiмным сьне нумар 441 дзiкiя конi хаатычна нясуцца па полі, топчучы ўсё на сваiм шляху, i рэспандэнт адчувае сябе адным з гэтых коняў. Iнтэрпрэтацыя рэспандэнта досыць штучная — ён лiчыць, што сон сымбалізуе шлях да свабоды, шлях, на якiм нiхто ня ў змозе спынiць Адроджаную Польшчу.
Насуперак гэтаму, Ян Адам Марыя ў сваiх камэнтарах вытлумачвае гэты сон як бег Гiсторыi, няўмольнай i бязьлiтаснай, i прыходзiць да высновы, што «прымаючы гiсторыю як такую, мы мусiм быць гатовыя разьвiтацца з усiм самым мiлым i дарагiм — i нават сны нашыя пры гэтым ня ёсьць надзейным прытулкам».
Яшчэ адно цiкавае назiраньне: у той час, як жанчыны й дзецi пераважна сьнiлi жаўнераў ды вайсковыя эпiзоды й баталii, самi жаўнеры (і мужчыны ўвогуле) апраналi свой патрыятызм у жаночую вопратку...
З пасьляслоўя да гэтага тому вынiкае пэўная расчараванасьць Адама Клакоцкага сабраным матэрыялам. Ён выбачаецца перад чытачамi за пэўную павярхоўнасьць i банальнасьць прысьнёнага i фармулюе некаторыя тэарэтычныя i мэтадалягiчныя тэзы што да сну як такога. Ян Адам Марыя цьвердзiць, што сны, як i жыцьцё, маюць шматслойную структуру i толькi «глыбiнныя сны» дазваляюць нам пранiкаць на другі бок i атрымоўваць праўдзiвыя пасланьнi. «Мы жывем на паверхнi свайго жыцьця i сьнiм на паверхнi сваiх сноў», — гэтым бязьлiтасным прысудам i сканчаецца кнiга.
Першы том энцыкляпэдыi выклiкаў грандыёзны скандал. Мы ня будзем апiсваць усе магчымыя й немагчымыя прэтэнзіi й абвiнавачваньнi, якiя былi высунутыя. Усё гэта добра вядома i не спынiла апантанай дзейнасьцi нашага героя. Праз пяць год выходзiць другi том (паводле агульнай нумарацыi — дзясяты), якi атрымаў назву «Сны простага люду». У iм Ян Адам Марыя спрасьцiў клясыфiкацыю — матэрыял арганiзаваны паводле тэрытарыяльнай лякалiзацыi — i ўзяў за аснову iнтэрпрэтацыi навуковы апарат тагачаснай этнаграфii. Сама праца адбывалася падчас «беларускага» пэрыяду жыцьця Яна Адама Марыi. Том атрымаўся дзьвюхмоўны: сны запiсаныя беларускай лацiнкай з францускiмi перакладамi, камэнтары збольшага па-француску, але трапляюцца й беларускiя iнтэрвэнцыi.
Агульная iдэя тому, выказаная ў прадмове, — тое, што народная традыцыя захавала глыбокiя пасланьнi зь мiнуўшчыны i гэтыя пасланьнi зашыфраваныя як у фальклёры (якi Адам Клакоцкi разглядае як калектыўны сон), так i ў глыбiнных структурах iндывiдуальных сноў.
Нягледзячы на калясальную сетку рэспандэнтаў i прыхiльнiкаў, якую меў на той час Адам Клакоцкi, праект скончыўся паразай. Матэрыял сабраны неверагодна багаты (беларускiя мовазнаўцы даўна ўжо ацанiлi ягоныя вартасьцi), але прарыву ў глыбiнныя структуры не адбылося. Сны маюць пераважна пабытовы, прыватны (эратычны) i сацыяльны характар, а спробы Яна Адама Марыi вывесьцi зь iх «пасланьнi» (мы б сёньня сказалi — знайсьцi архетыпы) выглядаюць штучнымi й непераканаўчымi. Так, інтэрпрэтацыя вядомага выпадку, калi цэлая вёска тыдзень сьнiла пярэстую карову, якая прапала колькi часу таму i лёс якой быў тэмай усеагульнага зацiкаўленьня — выяўляе ўсю штучнасьць сытуацыi. Ян Адам Марыя спрабуе зьвязаць гэтыя сны з культам каровы ў iндыйскай цывiлiзацыi, але, падобна, сам верыць у сваё вытлумачэньне хiба што напалову.
Пра трэцi том мы ведаем толькi назву — «Лiтаратурныя сны», што трэба разумець як «сны, запiсаныя й захаваныя ў лiтаратурных творах». Па некаторых зьвестках, том пасьпеў выйсьцi i захаваўся ў некаторых бiблiятэках (у прыватнасьцi, Хорхэ Люiс Борхэс прыгадвае, што ён гартаў «нешта такое» ў Цюрыху). З гэтага тому для нас былi б цiкавыя аўтарскiя заўвагi й тлумачэньнi — бо якраз пасьля выхаду гэтага тому Адам Клакоцкi спыняе праект Энцыкляпэдыi, атрымоўвае дараваньне ад царскiх уладаў i вяртаецца на Беларусь, дзе пачынае праект ня менш цiкавы й захапляльны — засноўвае Беларускi Архiў Сноў.