* * *
Пра гэтую сустрэчу ходзяць шматлікія легенды. Распавядаюць розныя глупствы пра прыгожага белага лебедзя, нібыта прысьнёнага ім у брудным інтэрнацкім пакойчыку перад сэсіяй, пра нейкія незвычайныя прадчуваньні. Усё было больш проста і звычайна.
Я стаяў на калідоры гістфакаўскага інтэрнату на Сьвярдлова, пасьля сустрэчы новага (1983) году, і спрабаваў ня думаць увогуле. Ён падышоў і запытаўся, ці магу я растлумачыць яму простымі, звычайнымі словамі, тымі, што патрапіліся пад руку, што значыць «трансцэндэнтальнае адзінства апэрцэпцыі». Сакрат, дадаў ён, ня змог бы нікога спакусіць у сваіх Атэнах, калі б ён пісаў так стылістычна бяздарна, як спадар Імануіл, а значыць — тут ён зрабіў глыбокадумную паўзу — і філязофіі магло б не паўстаць, бо калі б ён не спакусіў Плятона... тут паўза была яшчэ даўжэйшая. Я ўжо ня памятаю дакладна, што яму адказаў, але сэнс быў у тым, што: а) Сакрат анічога не пісаў, бо ня ўмеў б) узятыя паасобку такія эмпірычныя факты, як брудны зялёны калідор, прусакі, раскіданае сьмецьце, бутэлькі з-пад шампанскага, прыгожыя дзяўчаты, два ідыёты, якія размаўляюць пра Канта, здольныя сынтэзавацца ў нашай сьвядомасьці ў адзіны і цэльны вобраз савецкага інтэрнату толькі дзякуючы гэтаму самаму буржуазнаму «трансцэдэнтальнаму адзінству апэрцэпцыі».
Проціпастаўленьне «савецкага» і «буржуазнага» ў маім прамаўленьні яму, відавочна, не спадабалася, але нашая палітычная дыскусія была нядоўгай. Рэч у тым, што я ў той час ужо шукаў мудрасьць, і таму, замест хаця б нейкай пэўнасьці, паціху пераставаў разумець сэнс таго, што адбывалася вакол мяне. Я пачуваўся, як актор на сцэне, які раптам пачынае ўсьведамляць, што цьмяна памятае свае словы — і які ўжо здагадваецца, што да пачатку другога акту ён іх пэўна забудзе.
У ягоных вачох я прачытаў той самы страх.
* * *
Мы чыталі адныя і тыя ж кнігі, але, відавочна, па-рознаму. Нашыя жыцьцёвыя сьцежкі таксама пайшлі ў розныя бакі. Ён мужна трымаўся на паверхні жыцьця, меў выдатныя адзнакі, вучыў старагрэцкую мову. Пасьля сканчэньня паступіў у асьпірантуру і напісаў-такі дысэртацыю пра сваіх улюбёных старых грэкаў. Нешта пра лёгіку ў Плятона. Ня ведаю, дзе ён знайшоў у яго лёгіку.
Я ж пасьля сканчэньня знайшоў сабе ціхае мейсца начнога прывіда ў адным зь дзіцячых садочкаў і пісаў свае абсурдныя дыялёгі, у якіх, напэўна, было ўсё, акрамя гэтай самай лёгікі.
Пасьля асьпірантуры ён паехаў у Гомель, уладкаваўся ў мясцовы ўнівэрсытэт і нават атрымаў службовую кватэру. Пры нашых рэдкіх сустрэчах ён натхнёна гаварыў пра студэнтаў, пра новыя магчымасьці, пра нашую родную старонку, у ваконца якой вось-вось зазірне доўгачаканае сонейка. Пісаў пра антычныя матывы ў Скарыны. Ён выглядаў аптымістам.
Зрэшты, чалавечы аптымізм зусім не злачынства. Калі развалілася імпэрыя, нават мне на хвіліну здалося, што мы выходзім зь пячоры да сьвятла ідэяў. Даравальная наіўнасьць. Цяпер я разумею, што мы проста перайшлі з адной пячоры ў іншую, больш зручную. У будучыні, напэўна, больш чыстую і прыгожую. Да таго ж мы атрымалі нарэшце магчымасьць пераходзіць зь пячоры ў пячору, задавальняючы сваю дзіцячую цікавасьць да новых мейсцаў. Я думаю, неўзабаве пачнецца іх прыватызацыя.
* * *
Я ня ведаю, чаму і ў які момант ён перастаў паўтараць напісаную кімсьці ролю.
Магчыма, ён проста яе забыў, магчыма, перастаў разумець, што адбываецца. Але ў пэўны час ён кінуў граць разам з усімі і пачаў бясконца пытацца ў сябе і ўва ўсіх астатніх, які сэнс у нашым спэктаклі.
Напачатку гэта ня надта адбівалася на ягонай кар’еры. Ён стаўся дацэнтам і адной з культавых постацяў мясцовай беларускай грамады. У яго пыталіся парадаў, асьпіранты ішлі да яго плоймамі. Праўда, ягоныя тэорыі станавіліся ўсё больш і больш радыкальнымі і ўсё менш зразумелымі.
... Але ўсё пачалося з сустрэчы ў рэктараце. Прыехалі заходненямецкія выкладчыкі, і расчулены рэктар сабраў усіх на нефармальную сустрэчу «пад гарбатку». Немцы таксама расчуліліся і гаварылі доўга і пераканана. Кожная другая прамова пачыналася прабачэньнямі за ваеннае мінулае, а сканчалася прыгадкай пра брудныя прыбіральні ўнівэрсытэту, з расчысткі якіх і трэба пачаць унівэрсытэцкую рэформу. Апошні прамоўца нават выказаў перакананьне, што на гэта, пэўна, можна будзе знайсьці грошы ў эўрапейскай супольнасьці. Пасьля гэтага далі слова С. як адзінаму, хто добра гаварыў па-нямецку.