Мой край святы
1
Малюся небу над Нявою,
На Поўнач вывела сцяжа,
Ды ачышчаецца Табою
Мая душа...
2
Малюся ціхім зорам і світанкам —
Так навучала, так жадала ты...
І стаў адзіным мне каханкам
Мой беларускі кут святы,
Дзе поўны велічнай красы
Лужок квяцісты срэбна-росны,
Мае маўклівыя лясы
І пошум рэчак ваданосны.
3
Дзе б ні бывалі, ні жылі,
А водар матчынай зямлі
З намі заўсёды —
Яе і захады, і ўсходы,
Росныя ранкі і калыханкі.
* * *
Да лесу тулішся,
На сонцы песцішся,
Зямля зялёная,
Ты ўся нявесцішся.
Мая спазнаная,
Людзьмі прывечана,
Пакуль ні з кім, ні з кім
Яшчэ не венчана.
* * *
Блакіт нябёсаў чысты і празрысты,
Якая звонкая і глыбіня, і вышыня!
Прыслухваецца месяц залацісты,
Праглядвае ваду, чакае дня.
А зорачкі ў пяшчотным трапятанні,
Склікаючы нябесную радню,
Таксама, як і месяц, у чаканні
Шлюць пазыўныя будучаму дню.
Плывуць аблокі, дрэў маўклівых цені
Дрыжаць, трапечуць там, у глыбіні,
І хочацца схіліцца на каленях
З малітваю да гэтай чысціні.
* * *
Беларусь, душа мая...
Чую песню салаўя,
Подых ветру, шум дажджу, —
Гэта змалку кожны чуў.
Дрэва корань разаўе,
Сонца фарбы разалье.
Ноч рассыплецца расой,
Дзень умыецца слязой.
Беларусь, душа мая,
Казка летняга жніўя.
Я цябе перахрышчу —
Ў сэрца дабрыню ўпушчу.
* * *
Пакуль яшчэ блакіт над дахам
І ўсё ідзе сваім парадкам,
Задумайся цяпер над шляхам,
Які пакінецца нашчадкам.
* * *
Жывіцай жывіцца жыццё,
З грудзей матулі п'е дзіцё
Незамянімую жывіцу.
З бярозы, елкі і сасны
Слязінкай праз кару сачыцца.
З глыбінь зямелькі... Ночы, дні
Працуюць, цягнуць карані
Так неабходную жывіцу,
Каб не з пачатку, а з канца
Жыццём салодкім паўтарыцца.
* * *
Наш голас паўторыцца рэхам,
А слова не стане смехам:
«Р» цвёрдае будзе гучаць.
Беларусы не могуць маўчаць.
Яны маюць гонар і годнасць
І зберагуць сваю роднасць.
* * *
Мой народзе неўміручы,
Не памрэ ніколі мова.
Бо настой ты п'еш гаючы —
Ад зайздроснікаў замову.
Хоць таўкуць цябе балюча
І адгэтуль і адтуль,
Мой народзе неўміручы
Загавораны ад куль,
Загавораны ад злога.
Дай, Бог, светлую дарогу!..
* * *
Мой лёс падзелены двума вякамі,
Сустрэчамі жыву я з землякамі.
Да іх душой збалелаю хілюся —
Сябе ў іх бачу і дзіўлюся
Цвярозасці неверагоднай
І повязі з Айчынай роднай.
* * *
А ўсё, з чаго хлеб спяку,
Я на ток валаку.
Мне ўсё гумно адкрыта:
Валаку пшаніцу і жыта.
Каб жарэбчык падрос,
Валаку ячмень і авёс.
Ну і лён валаку —
На кашулю дзіваку.
Будзе каго адзяваць,
Будзе з кім бедаваць.
* * *
Лес, абаронца мой разумны,
Ты не расказвай казкі сумнай
Пра тое, што амаль штовечар
Ў тваіх цянётах нехта енчыць.
Не гавары, што злыя цені
Кагосьці ставяць на калені,
Што хтось пятляецца наўзгад...
Ты вочы ўскінь на зоркапад,
Пад купалам, такі прыгожы,
Не страх — ён прыгажосць памножыць,
І стане радасным зачын...
А лепей, мудры, памаўчым...
* * *
Дарога дахаты бядою абжыта,
Была камяністаю — стала разбітай.
На той і другой ліхаманка трасе,
А ўвосень цярпі, калі ў гліну засеў.
Тут будзеш клясці і сватоў, і дзядоў
І выкажаш поўную лесвіцу слоў.
І, ссекшы апошнюю ў полі бярозку,
Зноў вернешся па дапамогу у вёску.
Там, дзе плачуць бярозы
Машына стала на дарозе
Каля нямых гранітных пліт,
Дзе і ў спякотны дзень марозіць
Зямлі няшчаснай краявід.