Уся небясьпека спакусы павялічваецца тым, што да голасу грэху ахвотна прыслухоўваемся і ён лёгка знаходзіць водгук у нашых сэрцах. У характары чалавека ёсьць нейкая неадольная прага паспрабаваць забаронены плод: ён здаецца больш салодкім і прывабным. Хрыстос ведаў пра сутнасьць спакусы і чалавечую слабасьць і таму перасьцерагаў перад гэтай небясьпекай. „Будзьце пільнымі і маліцеся, каб ня паддацца спакусе” (Мацьв. 26, 41). Апостал Павал пісаў: „Найперш вазьміце шчыт веры, якім зможаце пагасіць распаленыя стрэлы злога, і меч духоўны, якім зьяўляецца Слова Божае” (Эф. 6, 16-17). „Гэты ж род выганяецца толькі малітвай і постам”, — сказаў Хрыстос пасьля аздараўленьня апантанага хлопца (Мацьв. 17, 21). Малітва — сьвядомасьць прысутнасьці Бога ў жыцьці чалавека і гісторыі чалавецтва. Гэта ўключэньне сябе і бліжніх у збавіцельную плынь Божай любові і ласкі. Што тычыцца посту, дык гэта адмаўленьне ад таго, што адгароджвае нас ад Бога, спроба будаваць сваё жыцьцё на аснове маралі.
І так, зброя супраць спакусаў — гэта пільнасьць, малітва, пост, вера і Слова Божае. Яны акунуць нас у Хрыста, як найбольш надзейную крэпасьць. „Ня ўводзь нас у спакусу” азначае: „Ня ўводзь нас у спакусу бяз гэтай зброі”.
„Бо тваё ёсьць царства і сіла і слава...”
Заключныя словы малітвы „Ойча наш” зьяўляюцца ўслаўленьнем, хвалебным гімнам Богу, бязь якога малітва складалася-б толькі з просьбаў. Аднак Бог хоча, каб Яго дзеці ўмелі ня толькі прасіць, але дзякаваць і ўслаўляць свайго Нябеснага Айца.
„Бо Тваё ёсьць Царства”, — гучыць першы акорд гэтага гімну. Што Пісаньне гаворыць пра гэтае Царства? „І за дні тых каралёў Бог Нябесны ўзбудзіць царства вечнае, што ніколі ня будзе зьнішчана” — чытаем у Кнізе прарока Данііла (2, 44).
Старазапаветная царква, ізраільскі народ не зразумелі гэтае прароцтва і ўспрынялі яго як прадказаньне аб зьнешнім, бачным царстве і чакалі Месію, як зямнога цара. Хрыстос патлумачыў сапраўдны характар гэтага царства і памылковасьць чалавечых спадзяваньняў. „Запытаны-ж фарызэямі, калі прыйдзе Царства Божае адказаў ім: ня прыйдзе Царства Божае ў бачным выглядзе і ня скажуць вам: вось яно тут або там. Бо Царства Божае ўнутры вас ёсьць” (Лук. 17, 20-21). У гутарцы зь Пілатам Хрыстос назваў Царства Божае Сваім Царствам і падкрэсьліў яго выключна духоўны характар. „Царства Маё ня з гэтага сьвету. Калі-б з гэтага сьвету было Царства Маё, то слугі Мае змагаліся-б, каб яўрэі ня выдалі Мяне. Але Царства Маё не адсюль” (Яан. 18, 36).
Удзельнікамі гэтага Царства зьяўляюцца тыя людзі, у сэрцах якіх пасяліліся „справядлівасьць, мір і радасьць у Духу Сьвятым” (Рым. 14, 17).
„Бо Твая ёсьць сіла”, — гаворыцца далей. Мы сьпяваем хвалебныя гімны велічы Бога і магутнасьці Хрыста-Збавіцеля, аднак нашае зямное ўслаўленьне слабое ў параўнаньні з усхваленьнем нябесным (Адкр. 4, 10-11). Сіла Божая выявілася па-першае ў стварэньні сьвету: „Бо нябачнае ў Ім, вечная сіла Ягоная і боскасьць, ад стварэньня сьвету праз сузіраньне тварэньняў бачныя” (Рым. 1, 20). Аднак ня толькі ў стварэньні сьвету і кіраваньні ім бачым вечную моц Хрыста. Яна будзе поўнасьцю аб’яўлена, калі ўбачым „новае неба” і „новую зямлю”.
„Бо Твая ёсьць слава, Айца і Сына і Сьвятога Духа, цяпер і ўвесь час і на векі вякоў”, — гучыць заключны акорд хвалебнага гімну. У Старым Запавеце слава Божая прадстаўлена ў двух відах: алегарычным і рэальным. „У год сьмерці цара Азіі я бачыў Госпада сядзячага на троне высокім і ўзьнятым... вакол Яго стаялі сэрафімы: у кожнага зь іх па шэсьць крылаў... і ўсклікалі адзін да аднаго і гаварылі: сьвяты, сьвяты, сьвяты Госпад Саваоф! Уся зямля поўная Славы Тваёй”, — пісаў прарок Ісая (Іс. 6, 1-3). У Кнізе прарока Данііла сказана: „Бачыў я нарэшце, што былі пастаўлены троны і ўсеў Стары днямі, адзеньне на Ім было белае бы сьнег і валасы галавы Ягонай бы чыстая воўна. Трон Ягоны бы вогненнае полымя... тысячы тысячаў служылі... і стаялі перад Ім” (7, 9-10).