Сапраўдная сьвятасьць і веліч чалавека не заключаецца ў дробязным выконваньні шматлікіх, прыдуманых правілаў. Закон сам па сабе не зьяўляецца каштоўнасьцяй, але тое добрае, што выплывае зь яго выконваньня. „Не чалавек для суботы, але субота для чалавека”. Ідэалам зьяўляецца поўная любові самааддача і служэньне Богу. Хрыстос запрашае менавіта да такой службы, у такую абшчыну, дзе вярхоўным законам будзе шчырая любоў, а асноўным абавязкам — вера. У гэтай новай рэальнасьці „ярмо Хрыстовае будзе прыемным і цяжар лёгкім”.
Хрыстос абяцае тое, аб чым гаварылі ўжо прарокі і мудрацы ў Старым Запавеце. „Усе сасмаглыя, ідзіце да вады і вы, што ня маеце серабра. Ідзіце, купляйце і ешце, ідзіце, купляйце бяз серабра”, — заклікаў Ісая (Іс. 55, 1). „Прыйдзіце, насыцьцеся хлебам маім і выпійце нарыхтаванага вам віна” (Прытч. 9, 5). „Прыступіце да Мяне... і насыцьцеся пладамі Маімі”, — гаворыцца ў Кнізе Сыраха (24, 21). Як-жа абнадзейваюць і суцяшаюць гэтыя заклікі і абяцаньні. Усе згаданыя дабрадзействы нарыхтаваныя тым, хто гатоў Яму служыць і быць дзяцьмі ў Яго адноўленым Царстве.
Новае Царства ня будзе ўжо абцяжарваць вернікаў ярмом загадаў і правілаў, ня будзе толькі палохаць пеклам і пракляцьцем, але зьвяртаць увагу на дабрыню Бога і шчасьце, якое плыве са служэньня Яму. Ён, які Сам „ціхі і лагодны сэрцам”, запрашае да Сябе людзей поўнасьцю Яму адданых.
Тым, хто прыме запросіны, абяцаецца „супакой душы”. Хто не жадае супакою і суцяшэньня, хто не сумуе за ўнутранай цішынёй, хто не хацеў-бы бяз боязяў і хваляваньняў прайсьці праз зямное жыцьцё? Мы таксама абцяжараны штодзённымі клопатамі, нястачамі і праблемамі, сярод якіх неабходны той праменьчык аптымізму і надзеі на лепшае, які дазваляе не ўсумніцца ўва ўсім і не апусьціць рук. Шукаем таксама нейкай гарантыі, нейкага запэўненьня і доказу таго, што напэўна праўдзівае тое, у што верым. Такое запэўненьне дае Хрыстос, які кажа: „Прыйдзіце да Мяне і Я дам супакой душам вашым”.
Зерне Божага слова
(Лук. 8, 5-15; Мацьв. 13, 1-23)
„Як зыходзіць дождж і сьнег зь неба і не вяртаюцца туды, але пояць зямлю і даюць ёй сілу радзіць і расьціць, каб яна магла даць зерне таму, хто сее і хлеб таму, хто есьць: так будзе і слова Маё, што выходзіць з вуснаў маіх — яно ня вернецца да Мяне пустое, але споўніць волю Маю і будзе пасьпяховае ў тым, да чаго Я паслаў яго” (Іс. 55, 10-11). Гэтыя словы гучаць пераканаўча нават у наш час, а мусілі быць яшчэ больш зразумелыя ў часы Ісаі. Слухачамі былі людзі, якія не жылі ў трапічных лясах: яны змагаліся з пустыняй і ведалі ейную бясплённасьць. Гэта былі людзі, для якіх дождж быў сынонімам жыцьця. Такім чынам, калі падае Божае Слова, там расквітае жыцьцё: яно заўсёды прыносіць плён.
Тое самае кажа Хрыстос: „Неба і зямля прамінуць, але словы мае не прамінуць” (Марк. 13, 31). У Паўлавым Лісьце да яўрэяў чытаем: „Слова Божае жывое і дзейснае і вастрэйшае за любы двусечны меч... няма стварэньня схаванага ад Яго, але ўсё яўнае і адкрытае перад вачыма Ягонымі: Яму дамо справаздачу” (4, 12 13). Як дождж пранікае ў барозны, гэтак Божае Слова пранікае ў глыб сэрца, выяўляючы пачуцьці і думкі ды аблягчаючы прыняцьце пастановаў.
Евангельле ідзе далей за прарока Ісаю і падкрэсьлівае, што Слова Божае само ў сабе пасьпяховае. Аднак дзякуючы сваёй свабодзе чалавек можа супрацівіцца яму і зрабіць дарэмным. Бязвартасным бывае і дождж, калі ўпадзе на каменьне. У гэтым заключаецца тая таямнічая ўзаемазалежнасьць паміж ласкай і вольнай воляй, паміж Божай усемагутнасьцяй і свабодай чалавека. Гэтак як сьвятло заўсёды аднолькавае, толькі расшчапляецца на розныя колеры ў залежнасьці ад таго, на што падае, гэтак і Божае Слова заўсёды жывое і пасьпяховае, толькі дае розныя вынікі і плады ў залежнасьці ад сэрцаў, на якія падае.