Прыгадаю яшчэ прыклад Апостала Паўла, які ў маладосьці зрабіў мноства зла. Напрыканцы свайго жыцьця ён не вагаўся заявіць: „Я ўдзельнічаў у добрых выперадках, бег закончыў, веру ўсьцярог. Наастатак адкладзены і мне вянок справядлівасьці, які ў той дзень дасьць мне Госпад, справядлівы судзьдзя, і ня толькі мне, але і ўсім, што ўзьлюбілі Яго прыход” (2 Цім. 4, 7).
Суцяшальнае ўва ўсім гэтым тое, што строга ацэньваючы сябе, бацькі кіруюцца пераважна любоўю. Для іх невялікае суцяшэньне ад таго, што ў тым, якімі сталіся іхныя дзеці больш вінаваты нехта іншы. За дзяцей трэба маліцца. Малітву маці аб апамятаньні дзіцяці, калі яна цярплівая і шчырая, Бог выслухоўвае заўсёды. „Немагчыма, каб сын гэтулькіх сьлёз мог загінуць”, — гаварыў маці блажэннага Аўгустына адзін епіскап, калі той быў яшчэ далёкі ад веры. Гэта можа быць, напрыклад, такая малітва: „Божа, зрабі мяне верагодным сьведкам Тваёй праўды і запаветаў. Сам па сабе я ня ўмею пераканаць маіх дзяцей аб слушнасьці Тваіх дарог, можа нават я перашкаджаю ім распазнаць Цябе! Але Ты, Госпадзе, усемагутны і міласэрны. Ты-ж можаш зрабіць, каб я наблізіўся да Цябе і такім чынам спрычыніўся да набліжэньня да Цябе маіх дзяцей”.
Няўжо загад ненавідзець?
(Лук. 14, 26)
„Калі хто прыходзіць да Мяне і не зьненавідзіць бацькі свайго і маці, і жонкі, і дзяцей, і братоў, і сёстраў, а перш за ўсё самога жыцьця свайго, той ня можа быць вучнем Маім” (Лук. 14, 26). Так гучыць адно з найбольш незразумелых месцаў Евангельля. Яно гэтак-жа неспадзяванае як фраза: „Ня мір прыйшоў Я прынесьці, але меч”. Варта прыгадаць, што ў Евангельлі паводле Мацьвея гэтае выказваньне Хрыста сфармулявана інакш: „Хто любіць бацьку ці маці болей за Мяне, ня варт Мяне: і хто любіць сына ці дачку болей за Мяне, ня варт Мяне” (Мацьв. 10, 37).
У шмат каго можа ўзьнікнуць пытаньне: чаму ў Сваім дамаганьні любові для Сябе Хрыстос такі захопніцкі, адкуль такі эгаізм? Дамаганьне выключнасьці ў нечым толькі для сябе сапраўды выклікае неадабрэньне. Аднак на самай справе тут не разыходзіцца пра нянавісьць у традыцыйным разуменьні, але адмаўленьне ад таго, што магло-б нас адвярнуць ад Хрыста, аб пастаўленьні любові да Бога і Хрыста вышэй за ўсё і ўсіх — нават за найбліжэйшых. Калі Бог зьяўляецца ўвасабленьнем абсалютнай праўды і дабра, дык у імя гэтых каштоўнасьцяў неаднойчы трэба супрацівіцца нават сваёй сям’і. Хрыстос падкрэсьліў, што любіць каго-небудзь больш за Бога, гэта любіць несапраўдна. „Кахаць — гэта ня ўзрушвацца некім, мець шчырыя пачуцьці да яго, паддавацца яму, захапляцца, прагнуць, хацець авалодаць ім. Кахаць — гэта перш за ўсё аддаць сябе другому, іншым” (M. Quoist, „Малітва і дзеяньне”, с. 284-286). Сьвет, у якім Бог не стаіць на першым месцы, гэта непраўдзівы і скажоны грахом сьвет.
Гэта дасканальна бачна на прыкладзе Маці Макавейскай, якая страціла сямёх сыноў. Калі-б напалоханая пэрспектывай пакутніцкай канчыны сыноў яна спрабавала намаўляць іх ратаваць сваё жыцьцё адмаўляючыся ад Бога, яна кахала-б іх больш за Бога. Але любоў, што намагаецца ўсьцерагчы каханага чалавека ад нейкага нядоўгавечнага зла, нават за кошт духоўнай руіны, гэта блізарукая і ўмоўная любоў: у канчатковым выніку яна менавіта несапраўдная. Аднак Макавеева маці сапраўды кахала сваіх дзяцей! Яна падбадзёрвала іх перад сьмерцю: „Дзіця маё... ня бойся гэтага забойцы, будзь годны братоў тваіх і прымі сьмерць, каб у час Божага зьмілаваньня я зноў атрымала цябе разам з братамі тваімі” (2 Мак. 7, 29). Ніхто разумны ня скажа, што яна выбрала Бога заміж уласнага дзіцяці. Сваёй непахіснасьцю яна выявіла менавіта любоў і да Бога, і да прысуджанага на сьмерць сына. Нярэдка людзям здаецца, што жыцьцё ня раз ставіць нас перад выбарам: або Бог, або каханы чалавек. На самай-жа справе, або выбіраем і Бога, і чалавека, або і Бога, і чалавека адкідаем. Маці, якая дзеля выратаваньня дзіцяці намаўляе яго да нягоднага дзеяньня, запярэчвае ня толькі любові да Бога, але і да дзіцяці.
Бываюць яшчэ больш драматычныя сытуацыі, калі блізкая асоба ўспрымае выбар Бога як сваю ўласную крыўду. Маладая, карфагенская хрысьціянка Пэрпетуя мела магчымасьць лёгка пазьбегнуць сьмерці і выйсьці на свабоду. Хапіла толькі схлусіць і кінуць некалькі зярнятак кадзіла ў ахвяру паганскім багам. Ейны бацька ня мог зразумець, як можна не пакарыстацца такім простым выйсьцем, тым болей што Пэрпетуя асіраціла-б малое дзіцё. Вось як сама яна апісвае свае турэмныя мукі: „Бацька спрабаваў схіліць мяне да зьмены пастановы кажучы: Зьлітуйся нада мною старым, дачка! Узгадай братоў і сёстры, маці, цётку і дзіцё, якое ня зможа жыць безь цябе. Адмоўся ад свайго намеру, не губі ўсіх нас!” Аднак Пэрпетуя не паслухала бацькі, не адмовілася ад веры і прыняла пакутніцкую сьмерць.