— Ён самы лепшы дапытчык у нашым аддзеле, — спакойным голасам працягваў капітан Махоні.
— Магчыма.
— І ён сказаў мне, што вы перашкаджалі яму весці следства па справе Пэйн.
— Ён казаў праўду. Я сапраўды гэта рабіў.
— Справа сур'ёзная, Зум. Было распараджэнне дазваляць вам супрацоўнічаць з намі, паколькі вамі заўсёды валодала моцнае пачуццё справядлівасці і вы дапамаглі разблытаць некалькі складаных спраў. Але вы паводзіце сябе так, што мы будзем вымушаны пазбавіць вас прывілеі.
Капітан Махоні ніколі не гаварыў такім спакойным тонам, як у стане раз'юшанасці. Зум быў знаёмы з ім многа гадоў блізкага сяброўства, заснаванага на ўзаемнан павазе. І ўсё ж капітан Махоні адным з першых быў бы вымушаны прызнацца ў тым, што практычна нічога не ведае пра гэтае дзіўнае з'едлівае стварэнне, выбраўшае ў якасці хобі патруляванне начных вуліц і сованне носа ў справы, звязаныя з расследаваннем незвычайных злачынстваў. Сідні Зум глядзеў на дымеўшы канец цыгарэты.
— Баюся, Зум, што буду вымушаны папрасіць вас вярнуць знак, які мы вам далі як добраахвотнаму памочніку паліцыі, і пазбавіць адпаведнага пасведчання. На жаль, ведаючы правілы, вы самі іх парушылі.
Сідні Зум дастаў з кішэні названыя рэчы, перадаў іх Махоні і ўздыхнуў.
— Я прадбачыў гэта і рады. Я змагу зрабіць больш, змагаючыся супраць паліцыі, чым супрацоўнічаючы з ёй.
Ён рэзкім рухам разагнуў сваю даўжэзную постаць на поўны рост і шырокімі крокамі пайшоў да дзвярэй. Ён ужо ўзяўся за ручку, калі спакойны голас капітана Махоні парушыў напружаную атмасферу кабінета.
— Гэтага, — сказаў ён, — вымагае мой абавязак як афіцэра паліцыі. А цяпер, ці не мог бы ты мне сказаць як сябар, чаму ты злоўжываў даверам нашага аддзела?
— Таму што, — адказаў Зум, — Громлі ўжо амаль што абдурыў бязвінную жанчыну і гатоў быў прышыць ёй забойства.
— І ўсё ж яму гэта ўдалося.
— Не, не ўдалося.
Капітан выцягнуў з кішэні сігару і, не спяшаючыся, адкусіў канец. Яго чорныя з агеньчыкамі вочы глядзелі на Зума з задуменнай цікаўнасцю.
— Ты ведаеш, хто забіў Гары Пэйна? — спытаў ён.
— Не. Але я ведаю, хто яго не забіваў.
Капітан Махоні запаліў сігару.
— На жаль, мяне там не было мінулай ноччу.
— Шкада, што цябе там не было, капітан.
Вочы Махоні бліснулі скрозь першае колца блакітнага дыму ад сігары.
— Таму што калі б я быў там, то павінен быў зразумець, што галоўная мэта твайго ўмяшання было дабіцца, каб цябе выштурхнулі прэч. Я ўявіў бы сабе, што ты хацеў выйсці з пакоя, не звярнуўшы на сябе ўвагу, і выбраў менавіта такі шлях.
Сідні Зум крутануўся, пайшоў сваімі шырокімі крокамі назад да крэсла, сеў і засмяяўся.
— Біл, — сказаў ён, — добра, што цябе там не было. Ты занадта разумны.
Капітан Махоні па-ранейшаму сядзеў у крэсле. Ён паволі, задуменна пакамечыў сігару, потым зірнуў сваімі чорнымі вачыма на ястрабіны твар Сідні Зума.
— І ў мяне склалася ўражанне, што ты хочаш, каб цябе пазбавілі паўнамоцтваў на ўжыванне сілы, бо плануеш неўзабаве ўжыць яе і не хочаш на сваім шляху сутыкнуцца з якімі б там ні было пачуццямі этыкі.
Зум нічога не сказаў у адказ. Некалькі хвілін яны палілі моўчкі.
— Біл, — сказаў нарэшце Сідні Зум, — ты ж чалавек. Ты хочаш раскрыць справу аб забойстве Пэйна?
— На думку Громлі, — старанна падбіраючы словы, загаварыў капітан Махоні, — гэта зусім ясная справа, але ты і твой адвакат перашкаджалі збору доказаў, і цяпер можа так здарыцца, што іх акажацца недастаткова для абвінавачвання.
Зум нахіліўся бліжэй да суразмоўцы.
— Калі ты выкладзеш свае карты на стол, Біл, я пастараюся высветліць для цябе гэту справу.
— Калі я выкладу карты на стол, — спытаў капітан, — ці выкладзеш ты свае?
— Не! — адразу выбухнуў у адказ Зум.
— Чаму не?
— Таму што, — хмыкнуў Зум, — я не збіраюся гуляць мечанай калодай.
— На тваю думку, жанчына не вінаватая.
— Я ўпэўнены ў гэтым.
— Калі мы па-ранейшаму будзем дамагацца абвінавачвання гэтай жанчыны ў забойстве, а потым выявіцца, што гэта памылка, будзе закрануты гонар паліцыі, — паволі сказаў Біл Махоні.
Сідні Зум зразумеў, што атрымаў перамогу.
— Апранай капялюш, Біл, — сказаў ён.
Капітан Махоні ўзяўся за капялюш.
— І куды?
— Да дома Гары Пэйна на Ўэст-Эдамс. Я павяду машыну на малой хуткасці, каб ты мог па дарозе расказаць, што вышукала паліцыя.
— Сяржанта Громлі хапіў бы ўдар, калі б ён даведаўся, што я зараз раблю, — уздыхнуў капітан.