Капітан Махоні механічна ўсміхнуўся.
— Не ўсё ў гэтым свеце робіцца па правілах. Але многае робіцца даволі эфектыўна. Галоўнае — вынік.
— Лухта! — адным словам пракаменціраваў гэта Зум.
— Што, па-ранейшаму верыш у боскую справядлівасць? — спытаў капітан паліцыі.
— Я быў сведкам таго, як нешта падобнае выратавала шэраг бязвінных людзей ад турмы і смяротнага прыгавору, — адказаў Сідні Зум.
Капітан Махоні патрос галавой.
— Табе проста пашэнціла, Зум. Але справа была не ў боскай справядлівасці. Адбылося гэта дзякуючы твайму розуму, а таксама грошам, якіх у цябе дастаткова, каб неабмежавана займацца сваім хобі.
Сідні Зум нічога не сказаў у адказ.
— Вось і прыехалі, — заўважыў капітан Махоні. — Вунь той вялікі дом з жалезнымі варотамі і замком.
Сідні Зум абмежаваўся адной заўвагай.
— Так, — сказаў ён, — менавіта ў такім доме ён і павінен быў жыць.
— Відавочна, ты не адчуваеш асаблівых сімпатый да старога Пэйна.
— Не, не адчуваю. Аб ягоным характары можна меркаваць па твары, нават пасля смерці.
— Свет жа складаецца з розных людзей, Сідні.
У сваім адказе Зум звярнуўся да сімвалаў.
— Самыя розныя расліны растуць у садзе. Але ж пустазелле выдзіраюць.
Капітан Махоні ўздыхнуў.
Сідні Зум раптам вярнуўся да доказаў, якімі карысталіся паліцэйскія ў час следства па гэтай справе.
— Ці знайшлі б яны калі-небудзь жанчыну, каб не пацеркі?
— Ты маеш на ўвазе сінтэтычныя рубіны, што асыпаліся з пацерак?
— Так.
— Думаю, што ўрэшце адшукалі б.
— Але менавіта рубіны саслужылі ролю ключа да разгадкі?
— Натуральна. Яны паказалі шлях ад трупа да ўваходных дзвярэй кватэры.
— Ты маеш на ўвазе шматкватэрнага дома?
— Ну, так.
Сідні Зум утаропіў позірк сваіх вострых ястрабіных вачэй на суразмоўцу, які раптоўна выказаў цікавасць.
— Хіба табе не падалося дзіўным, Біл, што пацеркі былі раскіданы не далей надворных дзвярэй шматкватэрнага дома? І што раскіданы былі настолькі раўнамерна? Чаму не было ніякіх пацерак паміж надворнымі дзвярамі і дзвярамі кватэры маладзіцы?
Біл Махоні засмяяўся.
— Зум, зноў ты са сваімі фантастычнымі тэорыямі.
Зум пацягнуўся, пазяхнуў і ўсміхнуўся.
— Думаю, — сказаў вельмі разважліва капітан Махоні, — што трэба ўжо зайсці ў дом. Ты нават занадта многа чаго мне сказаў — але ж не ўсё.
Зум вылез з машыны, выпрастаўся і глянуў з усмешкай на паліцэйскага.
— Давай.
Яны прыйшлі па бетоннай дарожцы да ганка дома. Паліцэйскі на варце аддаў чэсць капітану і з цікавасцю паглядзеў на Зума. Сабака важна перабіраў лапамі, ідучы побач з гаспадаром.
Дзверы расчыніліся насцеж. У вестыбюлі стаялі двое.
Капітан Махоні назваў іх прозвішчы Зуму хутчэй інфарматыўным, чым прыязным тонам.
— Зум, гэта Сэм Моклі, камердынер, і Лоранс Герхард, юрыст.
Зум кіўнуў галавой, пакрочыў па вестыбюлі і раптам звярнуўся да Моклі і Герхарда:
— Я хачу, каб мне паказалі, па-першае — пакой, з якога вынеслі каштоўнасці, і па-другое — ложак, у якім спаў Гары Пэйн.
Адвакат, сівы мужчына, з хітраватым позіркам, агледзеў бялявымі вачыма цыбатую постаць Зума, поўную надзейна кантралюемай энергіі.
— Правядзі іх, Моклі, — звярнуўся ён да камердынера.
— Сюды, калі ласка, — сказаў той, кіўнуўшы галавой.
Яго выгляд цалкам адпавядаў апісанню, дадзенаму капітанам Махоні — мажны, з вялізнымі рукамі, скалечаным, нібыта ў баксёра, вухам.
— Вось гэты пакой, сэр. Каштоўнасці былі ў патаемным шкафчыку за кніжнай шафай. Толькі некалькі чалавек ведалі пра яго.
Але Сідні Зум нават не глянуў у бок тайніка. Замест гэтага ён стаў на кукішкі і пачаў поўзаць па дыване, уважліва аглядаючы яго па краях, перабіраючы пальцамі кожную цалю паверхні.
Ён цярпліва шукаў штось тры ці чатыры хвіліны. Калі ён і знайшоў нешта, то не падаў знаку. Так жа раптоўна ён устаў на ўвесь рост, потым глянуў на прысутных.
— Спальня, — сказаў ён.
— Сюды, калі ласка, — адазваўся камердынер.
Яны стоўпіліся ў спальні. Гэта быў сыры, халодны пакой, наводзячы на думку пра перарывісты сон і неспакойныя думкі.
Зум агледзеў гэты невясёлы пакой.
— Дзе, — спытаў ён камердынера, — Пэйн трымаў рэвальвер?
Адвакат адкашляўся.
Зум зірнуў на яго.
— Я спытаў у камердынера, — сказаў ён.
Твар у камердынера быў каменны.
— Я не бачыў яго з рэвальверам некаторы час, сэр. У яго быў трыццаць восьмага калібру, «Сміт — Весан», сэр.