Сідні Зум спыніў позірк на адвакаце. Герхард засмяяўся.
— Спрытна прыдумана, Зум, але нічога не варта ваша тэорыя, хоць яна і вельмі прывабная, але як вы збіраецеся даказаць, што пацеркі парваліся тут, у гэтым пакоі? Вы поўзалі на карачках, калі першы раз прыйшлі сюды. Шукалі рубіны. Але вас чакала расчараванне. Ваша зацікаўленасць да маладой жанчыны прывяла да таго, што вы сфабрыкавалі па-майстэрску прыдуманую тэорыю. Але яна разлезецца па швах — перад судом прысяжных.
— Прынясіце пыласос, А Кім, — звярнуўся Зум да кітайца.
Кухар нячутна выслізнуў з пакоя.
Камердынер пераглянуўся з адвакатам.
Кітаец вярнуўся з пыласосам. Сідні Зум адкрыў яго, выцягнуў адтуль камеру з смеццем, высыпаў тое, што ў ёй было, на падлогу.
Прысутныя адразу ж заўважылі сярод пылу некалькі рубінаў. Яны пераліваліся чырвоным водбліскам у промнях сонца, што свяціла праз масіўныя вокны.
— Так, — пагадзіўся Зум, — я шукаў тут рубіны. Калі ж не знайшоў, то зразумеў, што маю справу з разумным злачынцам. Але я заўважыў таксама, што па падлозе не так даўно прайшліся пыласосам.
Камердынер зірнуў на адкавата і аблізаў вусны. Адвакат насупіўся.
— Гэта, зразумела, — сказаў ён, — даволі важкі доказ, Зум. А Кім меў бы выгоду ад смерці. Ён некалькі разоў паводзіў сябе падазрона. Магчыма, вы маеце рацыю.
— А Кім не мог угаварыць Гары Пэйна, каб той ішоў на кватэру Евы, — паволі і пераканаўча сказаў Зум з халоднай усмешкай. — І я не думаю, што на пісталеце мы знойдзем адбіткі пальцаў А Кіма.
Адвакат уважліва паглядзеў на пісталет.
— Ну, канечне, — усклікнуў ён, — адбіткі пальцаў! Ну, што ж, бясспрэчна, гэта адбіткі не маіх пальцаў, паколькі я б нічога не выйграў ад смерці майго кліента. Наадварот, я прайграў. Дзякуючы яму ў мяне была адвакацкая практыка.
— Значыць, вы скіроўваеце ўсе падазрэнні на мяне? — спытаў, скрывіўшыся, камердынер.
— Адбіткі пальцаў, — паціснуў плячыма адвакат, — скажуць самі за сябе.
Сэм Моклі разважліва глядзеў на адваката.
— Ну што ж, — сказаў капітан Махоні, — мы возьмем адбіткі пальцаў прысутных.
— Відаць, — прапанаваў Зум, — мы можам таксама агледзець шафы для адзення. А што, калі знойдзецца доказ таго, што адзін з іх аказаўся пад дажджом у мінулую ноч. Да таго ж дзіўна, што няма ніякіх прыкмет таго, што ў ложку Гары Пэйна спалі. Усе згодны з меркаваннем, што ён вылез з пасцелі, каб гнацца за злачынцам. Я не вельмі б здзівіўся, калі б даведаўся, што прасціны замянілі на чыстыя і ложак перасцілалі, бо па прасцінах і навалачцы, што былі раней, можна было вызначыць, што Пэйн трымаў пад падушкай пісталет.
— Адбіткі пальцаў на пісталеце — самы важны доказ, — паволі выгаворваючы кожнае слова, сказаў адвакат. — Суд будзе разглядаць справу на падставе іх. Усё астатняе — усяго толькі меркаванні.
Капітан Махоні ўважліва паглядзеў на адваката.
— Між іншым, — працягваў адвакат, — камердынера пэўны час не было ў доме ў мінулую ноч. Я спрабаваў знайсці яго адразу ж, як з дома выйшаў містэр Пэйн.
Рухі камердынера былі настолькі хуткія, што наўрад ці маглі трапіць у поле зроку прысутных. Непрыкметна падкраўшыся да пісталета, які ляжаў на стале, ён згроб яго і стрэліў — і ўсё гэта адным рухам.
Куля трапіла ў жывот адвакату. Уся яго фізіяномія выказала здзіўленне, выраз гэты знік, калі ў яго трапілі яшчэ дзве кулі.
Сэм Моклі адскочыў назад, размахваючы пісталетам у бок Зума і капітана Махоні.
— Рукі ўгору! — загадаў ён.
Але ён забыўся пра адну акалічнасць — прысутнасць сабакі.
Той мільгануў рудой маланкай і ўпіўся зубамі ў руку з пісталетам. Імклівая маса ў семдзесят пяць фунтаў, узмоцненая паскарэннем, навалілася на выцягнутую руку і пачала яе выварочваць.
Зброя вывалілася са здранцвелых пальцаў.
Капітан Махоні зрабіў крок наперад, у яго руках бліснулі кайданкі.
— Адпусці, Рып, і кладзіся, — загадаў Зум.
Сабака адпусціў руку.
Сэм Моклі падаў рукі для кайданкоў, з правай, там, дзе засталіся сляды ад клыкоў сабакі, капала кроў.