У сэрцы здрада грукала
Дарма.
Для ворагаў
Твае глухія дзверы.
Балгарыя —
Гранітная чашма,
Адкуль славянскі дух
Напіўся веры.
Тушыла помстай
Іншаверны гнеў.
Адчай
Спакой душы не раскатурхаў.
Няхай крыху
Твой позірк пачарнеў —
Не стала перапуджанай
Нямтуркай.
Ішла да зор надзеі
Наўпрасткі,
Пра вышыню
Нагадвала краса іх,—
Каб гор тваіх
Цвярдыя кулакі
3 ілбоў чужацкіх
Іскры выкрасалі.
Хай у стагоддзях
Лік тваіх вякоў
Губляецца,
Пакуль рунее слава.
Няхай на шчасце
Згубленых падкоў
Час не шкадуе для цябе,
Д з я р ж а в а !
Даліна руж
Люстэркі ранішніх калюж
Балкан асмуглачолы
Разбіў,
Як састарэлы муж.
Але настрой вясёлы.
Здравей,
Даліна руж!
Люд не цягнуў няволі гуж.
Тут хатнія гарматы —
Ствалы з чарэшняў-цвердадуш —
Свой першы залп зацяты
Далі
У Даліне руж.
А волі кланяцца каму ж?
3 турэцкіх гіраў ядры
Ляцелі ў сэрца лютых сцюж,
Каб месік новай квадры
Свяціў
Даліне руж.
Усё цвіце — пагляд прымруж.
Такое можа сніцца!
Свой неспакой наноў узруш.
Раўнуе навальніца
Да ўсіх
Даліну руж.
Здымае хмары капялюш,
Паддаўшыся суроку
(Яго здзіўленне не паруш!),
Балкан яшчэ здалёку
Перад
Далінай руж.
* * *
Да Рыльскага манастыра
Не проста вядзе дарога.
На дрэвах — іскры з кастра
У гонар самога бога.
Вяршыні прытуманелі.
У рэчышчах не камяні,
А хвалі акамянелі
Ад дотыку да чысціні.
У кельніцах кулакі
Пасціснулі скалы маўкліва —
Ажно пацяклі цуркі
Перахаладзелага мліва.
Ружанчыкі камянёў
Рачулка перабірае,
Ці ў памяці паўтарае
Малітвы вякоў наноў?
У буках палае абшар,
Сцякае агонь раўкамі.
Тут хочацца шорсткі жар
Зграбаць сваімі рукамі.
Здаецца, агонь яшчэ
Гарыць на вяршыні роўна,
Размова спаважна цячэ,
I думам, і зорам — ройна.
Дасюль
Для тутэйшых хмар
Вяртаюцца словы ў громе.
Унізе —
3 просьбаю цар,
3 адмовай —
Рыльскі на строме.
Спяшайся, сцяжын быстра!
Здзіўленне,
Прагнаўшы знямогу,
Шляхі ўсе звяло ў дарогу
Да Рыльскага манастыра.
Трыфан Заразан
Вясёлы Трыфан Заразан,
Ты не прывык вагацца,
Ты, як балгарскі партызан,
Сярод багоў паганскіх.
Пакуль пралеска з-пад снягоў
Зірне нясмелым вокам,
Ты нашчыш,
Адшукаўшы схоў,
Душу вясёлым сокам.
Ішоў ты падразаць лазу,
Спаткаў нядзелю ў полі
I нос свой
Востраму лязу
Паказытаць дазволіў.
Надрэзаны, як чаранок,
Прыняўся нос да хмелю...
Чаму ж хістае мой радок
На веснавым надзеле?
Я Юр'я нашага прашу,
Хай адмыкае росы,
Хай возьме на пастой душу
Цвярозую цвярозы.
А ты, нагнуўшы збан-пузан,
Не дужа долу гніся,
Вясёлы Трыфан Заразан —
Нашчадак Дыяніса!
Парада
— У Балгарыі глядзіце на нябёсы! —
Тэадора Ганчава параіла.
Не для рыфмы кідаў позірк я на косы,
Хай даруюць мне хмурын густых пракосы
За такое адступленне ў правіле!
Сапраўды, яны з лірычнымі вятрамі,
Непаўторныя, недасягальныя.
Ход нябесных думак, можа, паўтарае
Вечарамі зорная прагаліна.
За палётам вышыні сачыць не бойся,
Разбудзі, як страх, жаданне ранняе.
Паплыве ў цябе з-пад ног
зямля ў нябёсы
Толькі ў вочы глянь, што бачыць раілі...