На падлозе ляжалі Фольксваген Гольф і Артур Дэнт. Яны хапалі ротам паветра, усё роўна як паўжывыя рыбіны.
– Ну вось, калі ласка! – прамовіў задыханы Фольксваген. Потым ён пашкрабаў пальцам мазаіку, пакуль падлога праходзіла праз трэцюю Вяху Невядомага. – Я ж казаў, што нешта ды прыдумаю.
– Выдатна, – прамовіў Артур – проста выдатна.
– Ну, хіба я не малайчына – прыдумаў учапіцца за зоркалёт, які мінае побач? – дадаў Фольксваген. – А той нас выратаваў.
Знізу імкліва адляталася варонка сапраўднай Галактыкі – аж рабілася млосна. А вось разнастайныя галактыкі-фальшыўкі гойсалі ў космасе, усё роўна як горныя казлы. Выбліснула першабытнае святло, блямкнуўшыся аб прастору і час, нібыта камяк напалову перастрававанага жэле. Час выпрастаўся, заквітнеў; прастора ссохлася і скурчылася. Найвялікшая простая лічба ціха збегла ў кут і схавалася на векі вечныя.
– От, не дуры галавы! – запярэчыў Артур. – Шанцы памерці былі проста астранамічна высокія.
– Не прыдзірайся – мой план урэшце спрацаваў, – заўпінаўся Фольксваген.
– А куды, на які зоркалёт мы трапілі? – спытаў Артур, пакуль пад імі расчынялася шахта вечнасці.
– Чорт яго ведае, – адказаў Фольксваген. – Я яшчэ не расплюшчыў вачэй.
– Вось, і я таксама, – прамовіў Артур.
Сусвет пусціўся ў скокі, застыў, затрымцеў і падаўся ўшыркі ў некалькіх нечаканых напрамках.
Артур і Фольксваген расплюшчылі вочы і, нямала здзіўленыя, азірнуліся.
– Божа літасцівы! – выгукнуў Артур. – Тут усё выглядае, як на прыморскім бульвары ў Саўтэндзе.
– Фу ты, ну, я проста рады гэта чуць, – сказаў Фольксваген.
– А што такое?
– Ды спярша мне падалося, што я з’ехаў з глузду.
– Дык, можа, і з’ехаў. Можа, ты толькі падумаў, што я сказаў гэтую фразу пра бульвар.
Фольксваген задумаўся.
– Дык сказаў ты тую фразу ці не? – урэшце спытаў ён.
– Думаю, сказаў, – адгукнуўся Артур.
– Ну, тады, напэўна, з’язджаем з глузду мы абодва.
– Ага, – пагадзіўся Артур. – Беручы пад увагу пэўныя акалічнасці, мы былі б вар’ятамі, калі б палічылі наваколле Саўтэндам.
– Дык думаеш, гэта ўсё ж Саўтэнд?
– Сто адсоткаў.
– Згодны.
– І таму мы вар’яты.
– І надвор’е якраз спрыяе...
– Ага, – сказаў вар’ят, які праходзіў побач.
– Хто гэта там кажа? – запытаўся Артур.
– Хто? Той дзяцюк з пяццю галовамі і кустом бузіны, абвешаным вэнджанымі селядцамі?
– Ага.
– Не ведаю. Нейкі чалавек.
– Ясна.
Абодва працягвалі сядзець на мазаічнай падлозе і з пэўнай збянтэжанасцю сачылі за дзіцяткам гіганцкіх памераў, якое хутка перасоўвалася па пяску, а таксама за дзікімі коньмі, што грымотна скакалі па небе, везучы новую партыю металічных парэнчаў для агароджы Парка Нестабільнасці.
– Слухай, калі гэта ўсё ж Саўтэнд, дык нешта ў ім не тое, – вымавіў Артур.
– Ты маеш на ўвазе тое, што мора застаецца непарушным, тым часам як прыбярэжная скала і будынкі пагойдваюцца, быццам на хвалях? – перапытаў Фольксваген. – Тады маеш рацыю: надта ўсё нязвыкла.
– Адным словам, – працягнуў ён, па тым як магутны выгук раскалоў Саўтэнд на шэсць роўных частак,якія сталі скакаць і кружляць адна вакол адной у несамавітай гуллівай манеры. – ...Адным словам, сапраўды, дзіўна ўсё тут.
Шалёны рык духавых і струнных інструментаў апаліў наваколле. На дарогу выскачылі гарачыя дзесяціпенсавыя пончыкі, з неба паваліліся жахлівыя рыбіны, а Артур і Фольксваген палічылі за найлепшаедаць адсюль драпака.
Яны працярэбліваліся праз шчыльную сцяну гуку, горы састарэлых ідэяў, даліны маркотных мелодый, кірмашы атопкаў і дзіравых ракетак, як знянацку пачулі дзявочы голас.
Разважлівы такі голас, аднак адзінае, што ён прамовіў, былі словы: «Адзін супраць дзвюх у ступені сто тысяч, і зніжэнне».
Запанавала ціша.
Фольксваген прасачыў за нейкім промнем святла і пасля азірнуўся, намагаючыся вызначыць, адкуль паходзіць голас, але не ўбачыў нічога вартага ўвагі.
– А хто там гудзе? – голасна выкрыкнуў Артур.
– Не ведаю, – крыкнуў у адказ Фольксваген. – Незразумела. Выдае, нехта вылічвае імавернасць.
– Імавернасць? У сэнсе?
– Ну, імавернасць, верагоднасць. Ну, ведаеш: адзін да дзвюх, тры да аднаго, пяць супраць чатырох. Голас сказаў «адзін да дзвюх у стотысячнай ступені». Гэта, як ты разумееш, досыць неверагодна.
Без усякага папярэджання мільёнлітровы чан з заварным крэмам самохаць перакуліўся проста па-над імі.
– Дык што гэта ўсё азначае? – пракрычаў яшчэ раз Артур.
– Што, крэм?
– Не, вымярэнне імавернасці!
– Не ведаю. Не маю паняцця. Думаю, мы трапілі на зоркалёт.