– Мяне аблажылі з усіх бакоў. Трэба быць напагатове.
– Можа, пакінем тваё эга хоць на хвіліну ў спакоі?
Ёсць важнейшыя справы.
– Калі тут ёсць хоць што, важнейшае за маё эга, я хачу, каб гэтае штосьці неадкладна злавілі і расстралялі.
Зафод зноў зірнуў на яе і рассмяяўся.
– Слухай, – прамовіла яна, – тыя два хлопцы, якіх мы падабралі...
– Якія яшчэ два хлопцы?
– Якіх мы падабралі.
– А, тыя двое... – выдыхнуў Зафод Біблброкс.
– Падабралі мы іх у Сектары ЭЭ7, Масіве Э-Альфа...
– І? – вымавіў Зафод і міргнуў.
Трыліян ціха спытала:’
– Табе гэта хоць што-небудзь кажа?
– Гмм, – прамычаў Зафод. – Сектар ЭЭ7, Масіў Э-Альфа... Сектар ЭЭ7, Масіў Э-Альфа...
– І?
-Э-э... А што азначае «Э»? – спытаў Зафод.
– Якое з іх?
– Ды любое!
Адна з праблемаў, якую зазнала Трыліян у сваіх стасунках з Зафодам, палягала ў тым, што было даволі цяжка адчуць розніцу паміж сітуацыямі, калі той:
а) проста ўдаваў тупалобага, каб ад яго адчапіліся;
б) знарок удаваў тупалобага, бо не хацеў пераймацца думаннем і жадаў, каб за яго падумаў нехта іншы;
в) удаваў жудасную тупалобасць, намагаючыся прыхаваць тое, што ён нічагуткі не цяміць, што адбываецца ў дадзены момант;
і ўрэшце
г) ён проста дэманстраваў ва ўсёй красе ўсю сваю адпрыродную і непапраўную тупалобасць.
Маючы рэпутацыю неверагодна мудрага чалавека, Зафод Біблброкс такім, ясная рэч, і быў, але толькі – у пэўныя, вельмі кароткія моманты. Гэты факт яго дужа трывожыў і, знакам тым, прымушаў дзейнічаць. Ён хацеў, каб яго персона бянтэжыла і сустрэча з ім ставіла людзей у тупік, а не выклікала пагарду і пачуццё паблажлівасці. Усе гэтыя прыведзеныя вышэй хітрыкі падаваліся Трыліян праўдзівай праявай тупалобасці, але ў яе больш не ставала моцы, каб спрачацца на гэты конт.
Каб палегчыць жыццё Зафоду, Трыліян, уздыхнуўшы, загрузіла зорную мапу на экран. А ў чым канкрэтна палягае прычына ягонага нежадання сцяміць, што тут да чаго, – неістотна.
– Вунь дзе, – паказала яна пальцам, – тут.
– А... Ну, так! – вымавіў Зафод.
– І?
– Што «і»? – перапытаў Зафод.
Адна палоўка мозга Трыліян раўла на другую. Трыліян ціхутка прамовіла:
– Гэта той самы сектар, дзе мяне падабраў ты.
Ён глянуў на яе і потым зноў стаў пазіраць на экран.
– А, ну так, здурнець можна! – прамовіў ён. – Мы апынуліся ў самай сярэдзіне Туманнасці Конская Галава. Як жа ж мы тут апынуліся?! То бок, гэта ж галактычныя задворкі!
Трыліян абышла гэтую рэпліку ўвагай.
– Рухавік Бясконцай Неймавернасці, – сказала яна цярпліва. – Ты ж сам мне ўсё патлумачыў. Сам сказаў, што з ім ёсць верагоднасць наведаць абсалютна любы пункт Сусвету.
– Але ж гэта хавайся ў бульбу якое супадзенне!
– Ну, так.
– Падабраць аўтаспынніка на тым самы месцы?! 3 усёй аграмаднасці Сусвету мы апынуліся ў тым самым месцы! Гэта, ведаеш, вельмі... Дык я хачу высветліць, як жа гэтак сталася. Гэй, камп’ютару!
Піксельмашаўскі карабельны камп’ютар, які кантраляваў і кіраваў кожнай частачкай зоркалёта, пераключыўся ў рэжым зваротнай сувязі.
– Здароўкі! – павітаўся ён бадзёрым голасам і адначасова выплюнуў маленечкі жмуток білетнай стужкі. На стужцы красаваўся надпіс: «Здароўкі!»
– Каб цябе! – вылаяўся Зафод Біблброкс. Ён зусім нядоўга паслугаваўся гэтым агрэгатам, але паспеў зненавідзець яго ўсім сэрцам.
Кампутар працягнуў размаўляць, нахабны і імпэтны, нібыта ўпіхваў чарговаму кліенту найноўшы мыючы сродак:
– Я хачу, каб вы ведалі: якая б праблема вас ні дапякла, я тут, каб дапамагчы.
– Божа літасцівы! – сказаў Зафод Біблброкс. – Відаць, давядзецца палічыць у слупок.
– Ды калі ласка, – адказаў камп’ютар. Адначасова ён выплёўваў надрукаваныя стэнаграмы сваіх выказванняў у сметніцу. – Абсалютна зразумелае жаданне. Калі вы захочаце, дык...
– Завалі дынамік! – не вытрымаў Зафод Біблброкс і, схапіўшы аловак, сеў побач з Трыліян.
– Добра-добра, – замармытаў камп’ютар пакрыўджаным тонам і зноўку зачыніў свае маўленчыя каналы.
Зафод і Трыліян засяродзіліся на лічбах, якія ім моўчкі пастаўляла на дысплэй навігацыйная сістэма Рухавіка Бясконцай Неймавернасці.
– Ці можна вылічыць, – запытаў Зафод Біблброкс, – чаму раўняліся іхнія шанцы выжыць?
– Так, гэта канстанта, – сказала Трыліян. – Адзін супраць дзвюх у ступені дзвесце семдзесят шэсць тысяч сямсот дзевяць.
– Мушу канстатаваць – ім моцна пашэнціла. Гэтая лічба – невялікае што.
– Згода.
– Але адносна таго, чым займаліся мы, калі «Зала-тое Сэрцайка» падабрала іх?
Трыліян пагрукала па клавіятуры. Камп’ютар высвеціў адзін супраць дзвюх у ступені бясконцасць мінус адзін. (Ірацыянальная лічба, якая мае ўмоўнае значэнне адно ў фізіцы неверагоднага.)