Тады той дзіўны чалавек лена хітнуў Фольксвагену і з манернай абыякавасцю вымавіў:
– Фольксвагене, прывітанкі, як сам? Малайчынка, што заскочыў у госці.
Фольксваген не завініўся і гэтаксама манерна вымавіў:
– Зафодзік! Касмічна рады бачыць, выглядаеш на пяць зорачак, дадатковая рука табе фантастычна пасуе. А ад твайго новага скрадзенага зоркалёта воч не адвесці!
Артур стаяў як мыла з’еўшы.
– Ты хочаш сказаць, што ведаеш яго? – запытаўся ён, тыцнуўшы пальцам у кірунку Зафода.
– Ці ведаю яго я?! – выгукнуў у адказ Фольксваген. – Ды ён жа... – тут яго голас перасекся, бо ён падумаў, што варта пачаць знаёмства з іншага канца.
– Зафодзік, гэта мой сябар Артур Дэнт, – прамовіў ён. – Я выратаваў яму жыццё, калі зносілі ягоную планету.
– Ясна, ясна, – адгукнуўся Зафод. – Салют, Артуру!
Рады, што ты паспеў даць драпака.
Яго правая галава азірнулася, кінула «Добры дзень» і адвярнулася ў бок, каб да схочу пакалупацца ў зубах.
Фольксваген працягваў:
– Артуру, пазнаёмся: гэта мой стрыечны швагер Зафод Бібл...
– Мы знаёмыя, – перарваў Фольксвагена Артур.
Калі вы ляціце па шашы ды элегантнымі манеўрамі абмінаеце колькі ціхаходаў (і пачуваецеся пры гэтым усцешана і самазадаволена) і нечакана пасля чацвёртай хуткасці пераключаецеся на першую замест трэцяй, дык у гэты момант вы маеце магчымасць бачыць, як ваш рухавік выскоквае з капота і як вас самога магутным штуршком шпурляе з сядзення прэч, – нешта падобнае адбылося і з Фольксвагенам Гольфам, якога гэтаксама знянацку выбіла з раўнавагі Артурава рэпліка.
– Што ты сказаў?!
– Я сказаў, што мы знаёмыя.
Зафод Біблброкс адразу састроіў дурня.
– А, праўда? Знаёмыя? Дык...
Ён закусіў губу за дзясну.
Фольксваген абярнуўся да Артура – яго вочы ярасна палалі. Ён адчуў, што зноў апынуўся на Зямлі, дзе па другім разе вымушаны няньчыцца з гэтым першабытным невукам, які абазнаны ў галактычных справунках столькі, колькі камар з Ілфардскіх ставоў ведае пра жыццё ў Пекіне.
– Што значыць, вы знаёмыя?! – ускінуўся на Артура Фольксваген. – Гэта ж Зафод Біблброкс з Бэтельгейзэ-5, разумееш, а не Піт Бірулькін з Дубліна.
– Ды пляваць, адкуль ён, – холадна прамовіў Артур. – Мы знаёмыя і сустракаліся. Ці ж не, Зафодзе Біблброксе? Ці мне лепей клікаць цябе Філам?
– Чаго?! – выкрыкнуў Фольксваген.
– Нагадай мне, калі ласка, – папрасіў Зафод Біблброкс, – а то ў мяне дрэнная памяць на расы.
– Сустрэліся мы на вечарынцы... – працягваў Артур.
– Ды не можа быць, – запярэчыў Зафод Біблброкс.
– Артуру, адчапіся ты ад яго! – ціснуў Фольксваген.
Аднак Артура было не спыніць, не стрымаць.
– На вечарынцы, паўгода таму. На Зямлі... У Англіі.
Зафод Біблброкс паківаў галавой, усміхнуўшыся і зрабіўшы вусны вяровачкай.
– У Лондане, – гнуў на свой капыл Артур. – раён Айлінгтан.
– А-а! – вымавіў Зафод. збянтэжана перасмыкнуўшыся. – На той вечарынцы!
Выгляд у Фольксвагена быў досыць варты жалю. Ён пераводзіў позірк з Артура на Зафода.
– Чаго?! – перапытаў Фольксваген. – Толькі не кажы мне, што ты таксама бавіўся на гэтай нікчэмнай планетцы!
– Вядома ж не, – хуценька вымавіў Зафод Біблброкс. – Ну, можа, скокнуў на пару гадзінак, па дарозе кудысьці там...
– А я там на пятнаццаць гадоў захрас!...
– Ну, далібог, я быў не ў курсе...
– Але ты што там рабіў?
– Швэндаўся, сёе-тое...
– Ён пралез на чужую пагулянку і сапсаваў вечарынку-маскарад, – злосці поўныя косці прамовіў Артур, – раздурэўся і ўсё пайшло дагары нагамі...
– Дык на Зямлі і без Зафодзіка такія штукі адпальвалі спрэс і штодня, – уставіў Фольксваген.
– ...На гэтай вечарынцы, – працягваў Артур, – была адна дзеўчына... Хаця якая цяпер розніца!.. Усё роўна ўвесь наш шарык пайшоў з дымам, дык што цяпер...
– Зямля ды Зямля! Колькі можна распавядаць казаную казку пра адну недарэчную планету? – заўважыў Фольксваген. – І як тую дзеўчыну звалі?
– Ат, няважна... Добра, згодны, паводзіўся я з ёю не найлепшым чынам. Але стараўся, увесь вечар. Далібог, дзеўчына што трэба: прыгожая, абаяльная, страшэнна разумная... Нарэшце на нейкі момант я здолеў прыцягнуць яе ўвагу і пачаў быў нават нешта распавядаць, але тут на нас наляцеў гэты твой таварыш і сказаў: «Салют, красуня! Што, гэты гіцаль – люты зануда? Дык, можа, пераключышся на мяне – я прыляцеў з іншай планеты». І больш я яе не бачыў.